Nazwa forum

Rozdział I. Wprowadzenie do Czarnej Magii

Czarną Magią nazywamy ten rodzaj Magii, który służy czynieniu zła. Czarną magią posługują się głownie czrnoksiężnicy. „Czarna Magia dzieli się z grubsza na dwie kategorie. Pierwsza wiąże się ściśle z chrześcijańskim wyobrażeniem diabła i polega na sprzedaniu mu swej nieśmiertelnej duszy w zamian za określone korzyści materialne. Co roztropniejsi zdawali wprawdzie od wieków pytanie: kto mający choć odrobinę rozsądku (i pilnujący własnej korzyści) zgodziłby się zapłacić wiecznością piekielnych tortur za trochę złota lub kilka lat przyjemności? Na to odpowiadano, że pakt z diabłem (jeśli Bóg ma go uznać za wiążący) musi zawierać cyrograf, dający człowiekowi szansę uniknięcia kary piekielnej: a już jego sprawa, czy potrafi z tej szansy skorzystać. Diabeł za to, dla wyrównanej gry, miał prawo zostawić na osobie paktującego swój znak, jakieś piętno czy skazę, które mogły w krytycznej chwili wykręcenie się od tej zapłaty utrudnić. Druga kategoria Czarnej Magii (poważniejsza i bliższa wyobrażeniom arabskim, żydowskim czy nawet babilońskim) traktuje demony (zawsze mniej potężne od Boga i podległe mu) jako coś na kształt upersonifikowanych żywiołów czy sił natury, przed którymi trzeba się zabezpieczyć i uznać je, po czym można nimi kierować na swój użytek. Zły czy dobry? To zależy, jak ze wszystkimi siłami, głównie od samego operatora. Jeśli zna on właściwe Słowa czy Imiona Potęgi, może tymi demonami posługiwać się i kierować, choćby wbrew ich woli i w sposób niezależny od ich własnej natury. Również do Czarnej Magii zaliczano wszystko, co wyrządza szkodę lub cierpienie, okalecza i niszczy. Gdyż do takich działań jakoby nie dałaby się użyć siła Boska, której zapożyczanie dla własnych lec godziwych celów traktowano jako zasadniczy wyróżnik Białej Magii.”

Jak rozpoznac zły cel?
- gdy jesteśt atakowany ( pomijając dozwolone pojedynki)
- kiedy zaklęcie jest użyte niezgodnie z celem

Rozdział II. Czarnoksiężnik

Ze wszystkich słów używanych na oznaczenie maga chyba żadne nie kojarzy się z większą władzą i mistrzostwem niż czarnoksiężnik. Czarnoksiężnik to o wiele więcej niż tylko twórca eliksirów – to ktoś, kto włada siłami natury i magii. Wzbudza sztormy, przenosi góry, ciska piorunami, a bezwartościowe błyskotki zmienia w klejnoty. A przynajmniej czynią to niektórzy czarnoksiężnicy. Inne znów źródła podają, ze czarnoksiężnik zajmuje się czarna magią, jest złym czarodziejem jak Voldemort, o niezaspokojonej żądzy władzy i szkodzenia ludzkości. Należałoby zadać pytanie, „ Która z wersji, jest prawdziwa?”. Ja odpowiem, że jedna i druga. Słowo czarnoksiężnik używane było w odniesieniu do dobrych i złych czarodziejów, czarodziejów, czarodziejów opinie o tym, czym czarnoksiężnik się zajmuje i kim naprawdę jest, zmieniały siew ciągu wieków.

Jedno z najwcześniejszych najlepiej znanych wyobrażeń czarnoksiężnika powstało 10 000 lat temu na ścianach jaskini w południowej Francji. Malowidło przedstawia mężczyznę w stroju zwierzęcia z rogami, w rytualnym tańcu. Z kolei w Babilonii najbardziej obawiano się i lżono przedstawicieli złej magii również zwanych czarnoksiężnikami.

Specjalizowali się oni w rzucaniu klątw, woskowe figurki przeszywali szpilkami, wzywali złośliwe demony i próbowali przywoływać duchy zmarłych. W chrześcijańskiej Grecji i Rzymie czarnoksiężnicy zajmowali się wróżbiarstwem i zaklęciami, oraz ważeniem eliksirów, można było korzysta z ich usług, jeśli chciało się zrobić komuś krzywdę. W średniowieczu było się nazywanym od intencji, jeśli dobre było się czarownikiem, a jeśli złe było się czarnoksiężnikiem. Ale granica i rozróżnianie było bardzo płytkie. Wystarczył drobny przypadek np.:, gdy jakiś eliksir inaczej zadziałał na chorych ludziach, ale nie z winy czarodzieja, tylko z przyczyn innego reagowania organizmu człowieka na różne specyfiki, wtedy taki czarodziej, zostawał uważany za czarnoksiężnika.

Wtedy to właśnie zaczęto, osądzać i skazywać takich osobników były to tak zwane „polowania na czarowników”. Chociaż czarnoksięstwo nadal niosło negatywne skojarzenia, w renesansie w niektórych kręgach społecznych pojawiło się pozytywne znaczenie tego słowa. Uczeni i medycy czy alchemicy pokroju, Nicolasa Flamela, o których uważano, że posiedli tajniki białej, (czyli dobrej strony magii), określani byli mianem czarnoksiężników.

Na zakończenie warto dodać, ze nawet najświetniejszy dyrektor Hogwartu Album Dumbledore, z pośród wielu tytułów posiada również tytuł czarnoksiężnika. W świecie mugoli czarnoksięstwo zostało spopularyzowane w 1940 roku, przez film pod tytułem FANTAZJA, który to opowiadał o nie posłusznym uczniu magii, który pod nie obecność swojego mistrza ożywia miotłę i myślą ze panuje nad nią, bardzo się myli i każe jej przynieść wodę, a tym czasem miotła zatapia dom. Powieść była napisana przez Greckiego pisarza Lubiana, a później przez Goethego.

Cechy czarnoksięznika:
- osoba bardzo inteligentna (Voldemort), rzadko głupia (Pettigrew)
- niezwykle pojętna
- często wpada w złość
- drażliwa

Rozdział III. Tam gdzie raczej nie ma dobrych ludzi: Azkaban

Azkaban jest miejscem zesłań czarodziejów, którzy popełnili najcięższe przestępstwa czarodziejskiego świata. Zsyłani do niego byli przede wszystkim śmierciożercy, poplecznicy Lorda Voldemorta - fikcyjnego czarnoksiężnika.
Więzienia strzegą dementorzy, wysokie, zakapturzone istoty, "wysysające" z człowieka radość i miłe wspomnienia. Ich potężna moc sprawia, że uwięzieni w Azkabanie czarodzieje tracą zmysły, pogrążając się w swoich najgorszych wspomnieniach. Niewielu osobom udało się przeżyć w Azkabanie dłużej niż rok.
Zlokalizowane jest na wyspie, gdzieś na Morzu Północnym, co sprawia, że niezwykle trudno z niego uciec. Jedyną osobą, której się to udało, był Syriusz Black, który spędził w Azkabanie dwanaście lat, tocząc z dementorami psychiczną batalię o przetrwanie.
Z Azkabanu uciekli również śmierciożercy, jak uważało Ministerstwo Magii do swojej skrzynki kontaktowej, czyli Syriusza Blacka oraz Barty Crouch Jr. . Dementorzy wymknęli się spod kontroli Ministerstwa i działali na korzyść Voldemorta.
Więzienie podporządkowane jest Ministerstwu Magii.

Rozdział IV. Znaki zła

Wąż- kusiciel. To on doprowadził do zerwania przez Ewę, jabłka z drzewa dobrego i złego. Wąż jest głównym sprawcą zła i zarazem tez CM (to tez jest zło). Można by mniemać, ze gdyby nie grzech pierwszych ludzi nie było by dziś CM.
Wojna - kataklizm. Już samo to słowo sprawia że czujemy sie przerażeni, zagrożeni. Takie tez zadanie ma CM.

Rozdział V. Umysł

Legilimencja (od łac. legere - czytać i mens - umysł) to zdolność magicznego penetrowania umysłu i odczytywania myśli. Słowo to zostało wymyślone przez Joanne K. Rowling na potrzeby książki Harry Potter i Zakon Feniksa. Czarodziej, który posiądzie umiejętność legilimencji potrafi odczytać myśli, uczucia i emocje ofiary. Sposobem na zabezpieczenie się przed penetracją umysłu jest sztuka oklumencji.
Oklumencja (od łac. occludo - zamykać i mens - umysł) to zdolność zamykania umysłu przed osobami niepowołanymi do odczytywania myśli. Słowo to zostało wymyślone przez Joanne K. Rowling na potrzeby książki Harry Potter i Zakon Feniksa. Czarodziej, który posiądzie umiejętność oklumencji jest odporny na magiczną penetrację z zewnątrz i uleganie cudzym wpływom. Umiejętność ta zabezpiecza także wspomnienia i uczucia przed wydobyciem i odczytaniem przez osoby niepowołane. Przeciwieństwem oklumencji jest legilimencja.

Rozdział VI. Ezoteryka

Do ezoteryki można zaliczyć wszelkie działania, prowadzące w konsekwencji do zrozumienia natury człowieka i jego otoczenia, przez pryzmat wnikania w siebie i wydobywania istniejącej w nim od zarania Wiedzy. Najogólniej mówiąc chodzi o rozwój wewnętrzny człowieka. Ezoteryka to Wiedza wewnętrzna człowieka, ale też wszystko co się za tym ukrywa, a w szczególności:
-rozmyślania filozoficzne,
-praca z własnym charakterem,
-poznawanie wiedzy umykającej tradycyjnym sposobom jej poznawania, poznawanie i rozwijanie własnego wnętrza,
-ciągłe szukanie swojej Drogi,
-analiza swojego życia wewnętrznego w relacji z otaczającym światem,
-szukanie odpowiedzi na pytania trudne i łatwe,
-zadawanie pytań zakazanych,
-łamanie tradycyjnej wizji świata i człowieka,
-odkrywanie swojej natury i talentów,
-umiejętność pogodzenia własnego widzenia świata i jego wizji podawanej przez religie,
-życie i znoszenie przeciwności oraz trudów z godnością,
-przeżywanie emocji i doświadczeń bez wartościowania ich jako dobre lub złe,
-umiejętność widzenia Ducha we wszystkim, także w materii.

Pozostaje pytanie, jak to zrealizować ? Po prostu żyć w myśl zasady szukaj, burz, buduj. Żyj, potykaj się, podnoś i z uniesioną głową idź do przodu, aż do następnego potknięcia. Nie neguj dotychczasowych doświadczeń, lecz ciesz się nimi. I nie powtarzaj ich w nieskończoność, lecz wyciągaj wnioski by móc sięgnąć po nowe doświadczenia i emocje. Zbieraj po drodze niezliczone okruchy mądrości życiowej i składaj je w swoje życie. Nie rób tego jednak z przypadkowymi okruchami. Może się to nie tylko nie udać a nawet może co niektórym zaszkodzić. Więc wszystko z umiarem i rozsądkiem, aby iść do przodu, nie robiąc sobie jednocześnie krzywdy. Ma to tym większe znaczenie gdy za wszelką cenę neguje się jedne wartości i poglądy a ślepo bierze inne. Pamiętać należy, że ani Wschód ani Zachód nie mają wyłączności na Wiedzę. Wszyscy mają ją w sobie i tam przede wszystkim należy poszukiwać. A formalne, nowe czy stare systemy religijne i filozoficzne to tylko drogowskazy, z których umiejętnie należy czerpać. Nie dając się jednak ogłupić i omamić. Należy też zdać sobie sprawę, że niektóre Energie będą w opozycji z Innymi. Każda kultura tego świata dostaje specyficzny przekaz energetyczny dla własnego rozwoju i nie jest obojętne, czy się korzysta z przekazu innej strefy ziemi i jak dużo się z niej czerpie.

Rozdział VII. Zaklęcia Niewybaczalne.

Zaklęcia Niewybaczalne są to jedne z najpotężniejszych i najbardziej niebezpiecznych zaklęć. Użycie ich może kosztować spędzenie w Azkabanie. Zaklęciami Niewybaczalnymi są:

Avada Kedavra  jest najgroźniejszym z Zaklęć Niewybaczalnych, ponieważ jest nieodwracalne w skutkach i bardzo niebezpieczne – za jego sprawą uśmiercić można żywą istotę. Nie ma na nie przeciwzaklęcia. Zaklęciu towarzyszy zielony błysk, i świst, jakby niewidzialna siła pomknęła w powietrzu i uderzyła w cel. Od klątwy tej zginęła większość ofiar Voldemorta i śmierciożerców, a jedyną osobą, której udało się je przeżyć jest Harry Potter. Rodzice Harry\'ego Pottera również zginęli z powodu użycia tego zaklęcia. Użycie tego zaklęcia karane jest dożywotnim pobytem w Azkabanie.

Cruciatus jest zaklęciem służącym do zadawania bólu. Jego formuła brzmi crucio. Ofiara zaklęcia przeżywa niewyobrażalne męki, jednak nie umiera – zaklęcie trwa tak długo, aż czarodziej rzucający je zdejmie klątwę, co może trwać nawet kilka dni. Ofiara zaklęcia myśli jedynie o tym, by umrzeć i już więcej nie cierpieć. Zaklęciem tym torturowano znanego Aurora Franka Longbottoma oraz jego żonę (rodziców Neville\'a Longbottoma - przyjaciela Harry\'ego), co doprowadziło do ich szaleństwa.

Imperius jest zaklęciem służącym do przejmowania kontroli nad innym człowiekiem bądź innym stworzeniem. Formuła zaklęcia brzmi imperio. Ofiara klątwy przestaje racjonalnie myśleć, pozostając posłuszna rozkazom czarodzieja, który rzuca klątwę. W czasach rządów Voldemorta zaklęcie to sprawiało wiele trudności Ministerstwu Magii i zwykłym czarodziejom, ponieważ trudno było odróżnić, kto działa pod wpływem zaklęcia, a kto z własnej woli. Po upadku Voldemorta większość jego popleczników tłumaczyła się, iż działali właśnie pod wpływem klątwy Imperius.

Rozdział VIII. Zaklęcia Pradawne

Zaklecia pradawne, nie sa juz uzywane w dzisiejszych czasach, byly bardzo popularne 2000 lat temu. Wiele wiedzm uwaza, iz do tych zaklec jest potrzebna wielka magia i wspaniala rozdzka. Magowie sprzeczaja sie z teza, iz zaklecia przy dlugim nieuzytku stracily swa moc, jest wiele zrodel, ktore wskazuja, ze czary takie jak Mortaddin czy Zeiutmy nadal trwaja.

MORTADDIN - Bardzo potężne zaklęcie uśmiercające. Prawie nigdy nie udaje się go odbić, ma taka moc że mogło by zabić 300 smoków za jednym razem. Jest o wiele mocniejsze niz Avada Kedavra.

MYTHAL - Potężne zaklęcie obronne. Tylko to zaklęcie może odbić klątwę "MORTADDIN", ale rzadko się to udaje. Takimi czarami najczęściej chroniło się szkoły magii, uzywali jej tez magicy zajmujący się czarna magia, używali tego czaru do osłaniania domów.

BLOODBLONS - Potężne zaklęcie obronne. Takiego zaklęcia użyła matka Pottera, aby ochronić swego syna przed Voldemortem (nie wiadomo czy napewno takiego, bo nie było nazwy ale także chodziło o więzy krwi) Zazwyczaj, gdy potężny czarodziej chce chronić swoje dzieci i swoja rodzinę używa właśnie tego zaklęcia.

NIGTYCRYT - Zaklęcie podobne do dzisiejszego Accio tylko teleportowało dana rzecz nawet z drugiego końca świata. A zaleta jeszcze jedna było to że nie miało znaczenia jakiej wielkości jest dany przedmiot (np. można było teleportować cały dom, może nawet Hogwart, ale bez przesady).

ZEIUTMY - Klątwa diabelstwa. Gdy ktoś będzie nosił ta klątwę będzie diabelstwem (półczłowiekiem i pół przeklętym). Tego czaru nikt od dawna nie używał oprócz czarnoksiężników, ponieważ nikt na to nie zasługuje. Klątwa ta nie mija nawet po 1000 lat, czyli przenosi się na kolejne pokolenia.

Rozdział IX. Śmierciożercy

Śmierciożercy (ang. Death Eaters) - poplecznicy Lorda Voldemorta,
Śmierciożercy to grupa czarodziejów z reguły czystej krwi, najczęściej pochodzących z rodów o długiej tradycji. Byli siłą wykonawczą planów Voldemorta – wykonywali najtrudniejsze zadania, zlecone im przez swojego guru. To oni przyczynili się do śmierci ogromnej liczby ludzi – mieli przyzwolenie od swojego pana na zabijanie mugoli, co było dla nich zabawą. Po upadku Voldemorta wielu z nich zostało wyłapanych przez aurorów, osądzonych i zesłanych do Azkabanu, inni zginęli, a niektórzy wrócili, twierdząc, że Voldemort rzucił na nich czar i opanował ich umysły. Gdy Voldemort powrócił, większość śmierciożerców ponownie poparła swojego pana. Część zrobiła to jednak tylko z obawy przed jego gniewem. Wierni śmierciożercy zostali wynagrodzeni przez Voldemorta, a na tych, którzy go zdradzili, wydał wyrok śmierci.

Śmierciożercy pojawiaja sie takze pod nazwa Snatchers - są to Śmierciożercy łapiący szlamy i zdrajcy krwi (np Hermiona i Ron) Zostają oni wynagrodzeni przez Lorda Voldemorda za złapanie kogoś takiego.

Slatero Quirrell - Na głowie nosił wielki turban, który pachniał czosnkiem. W finale ksiązki Harry Potter i Kamien Filozoficzny dowiadujemy się, że po drugiej stronie głowy Quirrella kryje się twarz Lorda Voldemorta. Quirrell ginie w czerwcu 1992 roku z ręki Harry\\\'ego, podczas próby zdobycia Kamienia Filozoficznego, zaś duch Voldemorta opuszcza jego ciało. Stało się tak w wyniku tajemniczej mocy, którą obdarzyła Harry\\\'ego jego matka, Lily Potter, oddając za niego życie, a z istnienia której nie zdawał sobie sprawy Voldemort.

Severus Snape (ur. 9 stycznia 1960 r. zm. 1998 r.) - Nauczyciel eliksirów w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart, opiekun domu Slytherin. Snape jest jedną z bardziej tajemniczych postaci w książkowej serii. W Hogwarcie był opiekunem domu Slytherin i wiadomo, że przez lata ubiegał się o posadę nauczyciela obrony przed czarną magią, co udaje mu się dopiero w szóstym tomie (Harry Potter i Książę Półkrwi). Wcześniej uczył sporządzania eliksirów. Severus Snape mieszkał w dzieciństwie w Spinner’s End, po drugiej strone rzeki od domu Lily Evans. Odkąd zauważył, iż Lily jest „magiczna”, nie spoczął póki nie opowiedział jej wszystkiego o magicznym świecie – o Hogwarcie, o Ministerstwie Magii itp. Zaprzyjaźnili się jeszcze przed wyjazdem do szkoły. Po jakimś czasie przyjaźń zamieniła się w miłość. Niestety, jednostronną. Nauki w Hogwarcie pobierał wspólnie z jego rówieśnikami, m.in. Syriuszem Blackiem (ojcem chrzestnym Harry’ego), Remusem Lupinem, Peterem Pettigrew , a także Jamesem Potterem (ojcem Harry’ego). Wiadomo także o jego konflikcie z tym ostatnim. Obaj się szczerze nienawidzili – Snape przez wyraźne zaloty Jamesa do Lily Evans, które się zaczęły w trakcie czwartego lub piątego roku nauki, a James, już w pociągu, przed pierwszym rokiem nauki, nie zapałał do niego sympatią. Prawdopodobnie powodem był fakt, iż Potter był Gryfonem, podczas gdy Snape od początku twierdził, że będzie w Slytherinie. Po ukończeniu szkoły dołączył do grona śmierciożerców. Był świadkiem przepowiedni profesor Sybilli Trelawney. Przekazał wszystko co usłyszał Voldemortowi, lecz dopiero od niego się dowiedział, że przepowiednia może mówić o dziecku Lily Potter. Gdy usłyszał, że jego pan ma zamiar zabić Potterów zaczął błagać o darowanie życia Lily. Gdy nie przyniosło to rezultatu, w rozpaczy skontaktował się z Dumbledore’em. Przekazał swoją prośbę o upewnienie się, że Lily jest bezpieczna. Na pytanie dyrektora, które brzmiało: „And what will you give me in return, Severus?” (ang. „I co mi dasz w zamian, Severusie?”), odpowiedział: „Anything” (ang. „Co zechcesz.”) Od jakiegoś czasu przed tym wydarzeniem Potterowie wiedzieli iż w ich otoczeniu jest zdrajca. Aby uniemożliwić mu, oraz Temu, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać wejście do ich domu, uczynili swoim Strażnikiem Tajemnicy Petera Pettigrew. Uznali to za najlepszy wybór. Nikt by go nie szukał, był taki słaby, nic nie znaczący... Oczywiście nie wiedzieli, że to właśnie on był Śmierciożercą i od razu wydał ich miejsce zamieszkania Czarnemu Panu. Severus Snape jest tytułowym Księciem Półkrwi z książki Harry Potter i Książę Półkrwi – nazwa ta pochodzi od nazwiska matki, czarownicy Eileen Prince (ang. książę), a także faktu, iż ojciec Snape’a, Tobiasz, był mugolem. Kiedy nauczał w Hogwarcie, nie był lubianym nauczycielem, znany z niesprawiedliwości i brutalnego sarkazmu. Wyraźnie faworyzował Ślizgonów i nie cierpiał Gryffindoru. Czasami bywał nawet podły w stosunku do innych uczniów. Lubił siać grozę, a mogło to być spowodowane tym, że nie zaznał rodzinnego ciepła i miłości. Bał się odrzucenia i wyjawienia swoich słabych punktów, dlatego też opanował sztukę oklumencji i legilimencji, co pozwalało mu zachować tajemniczość. Był skryty i nieprzyjemny, ale też skrywający niezgłębione tajemnice. Bohater złożył Narcyzie Malfoy Przysięgę Wieczystą, zobowiązującą go do pomocy Draconowi w wypełnieniu niebezpiecznego zadania, które powierzył mu Voldemort (zabicie Dumbledore’a). To właśnie hogwarcki mistrz eliksirów zabił Albusa Dumbledore’a na Wieży Astronomicznej, po czym zbiegł ze śmierciożercami. Dumledore ufał Snape’owi ponieważ wierzył w jego skruchę i w to, że Severus jest jego człowiekiem. Prawdziwy powód zaufania Albusa do Snape’a wyjaśnia się dopiero w ostatnim tomie cyklu. W VII tomie dowiadujemy się, że Severus zawsze wierny był Dyrektorowi, a zamordował go na jego własną prośbę. Pomógł też (na prośbę Dumbledore\\\'a zdobyć Harry\\\'emu Potterowi Miecz Godryka Gryffindora. Po objęciu władzy przez Śmierciożerców w Ministerstwie, został dyrektorem Hogwartu. W ostatnim tomie Voldemort podejrzewa, iż Snape jest właścicielem Elder Wand (różdżki o wielkiej mocy). Ostatnim jej mistrzem był Albus Dumbledore. Następnym mistrzem może zostać osoba, która pokona poprzedniego mistrza. W związku z tym Czarny Pan uważa, że musi pokonać Severusa, który zabił Dumbledore\\\'a. Na rozkaz Voldemorta Książę zostaje ugryziony przez Nagini. Umierając, przekazał swoje wspomnienia Harry\\\'emu Potterowi. Ujawniają one, iż Snape był sąsiadem Lily Evans i był w niej zakochany. W Hogwarcie trafili do różnych domów (Lily- Gryffindor, Severus- Slytherin). Z upływem czasu ich przyjaźń zanikała na skutek częstych kłótni (Snape był zazdrosny o Jamesa Pottera, Lily nie podobało się, iż Severus zadaje się z Śmierciożercami). Okazuje się również, że to właśnie dzięki Snape\\\'owi Lily miała szansę na uratowanie siebie 31 października 1981 roku. Kobieta nie skorzystała z niej jednak, ratując tym samym swojego syna Harry\\\'ego Pottera. Snape obiecał Dumbledore\\\'owi chronić jej dziecko. Severus do końca wierny był dyrektorowi Hogwartu, a jego zabójstwo popełnione przez Snape\\\'a zostało ukartowane. Śmierć Księcia okazała się bezużyteczna- mistrzem Elder Wand był Draco Malfoy, gdyż to on rozbroił Albusa Dumbledore\\\'a na Wieży Astronomicznej. Draco został zaś z kolei pokonany przez Harrego, co było jednoznaczne z przejęciem panowania nad Najstarszą z Różdżek przez mlodego czarodzieja. Zabicie Severusa nic nie dało Czarnemu Panu bowiem jego Różdżka za swego pana uznała Harrego. Poznając myśli Snape\\\'a Harry dowiaduje się jak wielkim uczuciem darzył Lily znienawidzony przez niego profesor, wyrazem tego było przejęcie przez Severusa używanego przez nia Patronusa. Harry zrozumiał również, że gdyby nie pomoc Snape nigdy nie zniszczyłby Voldemorta. W epilogu dowiadujemy się, że drugie z dzieci Harry\\\'ego Pottera i Ginny nosi imiona Albus Severus-to drugie dla uczczenia Najodwazniejszego Czarodzieja i Człowieka jakiego Harry kiedykolwiek znał.

Igor Karkarow - Do końca IV tomu pełnił funkcję dyrektora Durmstrangu, gdzie podobno uczył czarnej magii. Fałszywie uprzejmy, nietolerancyjny, despota. Jego ulubieńcem był zakłopotany faworyzowaniem uczeń, Wiktor Krum. Karkarow był jednym ze śmierciożerców, ale uniknął Azkabanu, bo wydał wielu śmierciożerców np. Bartiego Croucha Jr., który brał udział w torturach przez rzucenie zaklęcia Cruciatus państwa Longbottomów). Uważał także, że sługą Czarnego Pana jest nie kto inny jak Snape, lecz Dumbeldore wstawił się za mistrzem eliksirów. Odtąd lękał się, by Czarny Pan nie odzyskał mocy. Gdy Mroczny Znak na jego ramieniu dał znać, że jego obawa się spełniła, uciekł z Hogwartu i jego losy nie zostały dotychczas opisane przez Joanne Rowling. Zginął w Księciu Półkrwi (VI), czego dowiadujemy się od Remusa Lupina na początku szóstego rozdziału.

Barty Crouch Jr. – czarodziej, jeden z bohaterów czwartego tomu przygód Harry’ego Pottera, syn Barty’ego Croucha seniora. Jeden z najwierniejszych śmierciożerców. Trafił do Azkabanu za udział w torturowaniu Alicji i Franka Longbottomów. Na dożywotnie więzienie skazał go w pokazowym procesie własny ojciec. Matka młodego przestępcy tak kochała złego syna, że w czasie jednej z wizyt w więzieniu dokonano zamiany: ona została w celi, natomiast on wyszedł w jej przebraniu. Dementorzy nie spostrzegli różnicy, ponieważ nie posiadają zmysłu wzroku. Na wszelki wypadek jednak więźniarka otrzymała eliksir wielosokowy, który zażywała aż do śmierci. Pan Crouch upozorował mały, zamknięty dla innych pogrzeb – społeczeństwo nie poznało mrocznej tajemnicy wysokiego urzędnika. Gdy w Azkabanie zmarła pani Crouch, myślano, że umarł skazany. O ile wcześniej Barty Crouch junior był znienawidzony, to teraz zaczęto mówić o nim z sympatią. Jego ojciec stracił popularność w sondażach, przez co nie objął stanowiska ministra magii. Młodego fana czarnej magii trudno było kontrolować. Ojciec trzymał go w domu pod opieką skrzatki, ale zabrał go na mistrzostwa świata w quidditchu. Tam Barty junior wymknął się ojcu i wyczarował Mroczny Znak. Od tego czasu pan Crouch w ogóle nie wypuszczał syna z domu. Więźniowi przybył z pomocą jego pan, Lord Voldemort. Wdarł się do domu i rzucił na Barty’ego seniora zaklęcie Imperius. Młody Crouch podszył się pod Alastora Moody’ego i objął stanowisko nauczyciela obrony przed czarną magią w Hogwarcie. Pracował tam w rzeczywistości dla Voldemorta, obserwując wszystkich i tak kierując sytuacją, aby to właśnie Harry dotknął pucharu Turnieju Trójmagicznego zamienionego w świstoklik i przeniósł się na cmentarz w Little Hangleton, gdzie jego krew pozwoliła Czarnemu Panu odzyskać ciało i moc. Gdy Harry pokrzyżował plany Voldemorta i uciekł, Barty Crouch junior próbował sam go zabić. Przeszkodził w tym Albus Dumbledore: uratował Harry’ego i ponadto zmusił śmierciożercę do wypicia veritaserum. Wtedy dopiero okazało się, jak niebezpiecznym człowiekiem był Crouch junior. Nie tylko spiskował przeciwko Harry’emu, ale także trzymał w kufrze Alastora Moody’ego i – co najgorsze – zabił swojego ojca, którego ciało zamienione w kość zakopał na grządce Hagrida. Gdy Dumbledore zostawił związanego Croucha pod strażą profesor McGonagall, wpadł tam Korneliusz Knot, minister magii wraz z dementorem, który miał być jego ochroną. Istota natychmiast rzuciła się na Croucha i wyssała z niego duszę.

Peter Pettigrew (ur. 1959 lub 1960) – Gruby, niski mężczyzna o mysich włosach. Jego szkolni koledzy, James Potter i Syriusz Black, byli dla niego największymi idolami. Był animagiem, zamieniał się w szczura, od tego pochodzi jego szkolny przydomek: Glizdogon. Trafiwszy pod dach Weasleyów pełnił rolę zwierzęcia domowego, choć jak na szczura wydawał się być bardzo stary, brakowało mu też jednego palca. Zagrał go aktor Timothy Spall. Za namową Syriusza Blacka, James Potter mianował Petera swoim Strażnikiem Tajemnicy, jednak Pettigrew, gdy tylko nadarzyła się okazja, zdradził swoich przyjaciół Voldemortowi.
Gdy Syriusz Black go wytropił, stojąc na środku ulicy, krzyknął: Syriuszu, jak mogłeś?! (starając się upozorować, że to Black zdradził Potterów), po czym jednym zaklęciem zabił dwunastu mugoli, a sam zamienił się w szczura i uciekł do kanału. Znaleziono po nim tylko palec (który sam sobie obciął), a Syriusz wylądował w Azkabanie.
Następnie Peter trafił do rodziny Weasleyów jako Parszywek, ukochany szczur Percy\\\'ego, a później Rona, gdzie rezydował łącznie przez dwanaście lat. W pierwszej części Harry Potter i Kamień Filozoficzny, ugryzł Gregory\\\'ego Goyle\\\'a. W książce Harry Potter i Więzień Azkabanu Syriusz, odsiadując wyrok w Azkabanie, poznaje Petera w gazecie, siedzącego na ramieniu Rona. Po wydostaniu się z więzienia Syriusz, zamieniwszy się w czarnego psa, wdarł się do dormitorium w Hogwarcie w celu zabicia Petera. Plan spalił na panewce przez Rona, który widząc bestię wszczął alarm. Parszywek ucieka wówczas od Rona pozorując własną śmierć z ręki Krzywołapa, który poprawnie wyczuwa w Parszywku coś dziwnego. 6 czerwca 1993 Remus Lupin i Syriusz zmusili go, by przemienił się z powrotem w człowieka i przyznał się do zdrady, dzięki czemu Harry mógł uwierzyć w niewinność Syriusza. W odwecie za zdradę przesłuchujący chcieli go zabić, jednakże Harry stanął w jego obronie tłumacząc to tym, że jego ojciec nie chciałby mieć morderców za przyjaciół. Dzięki temu Peter ma u Harry’ego dług wdzięczności, co wytworzyło między nimi pewną więź. Autorka nie sprecyzowała, co z tego wynika, więc sprawa ta staje się przedmiotem spekulacji wśród Potteromaniaków. Krążą plotki,że w VII tomie w jakiś sposób wypełni ten dług. Mimo okazanej przez Harry\\\'ego łaski Peter przy najbliższej okazji zamienił się ponownie w szczura i zbiegł znajdując schronienie u Voldemorta. 24 czerwca 1994 za pomocą różdżki Voldemorta zabił na jego polecenie Cedrika Diggory\\\'ego. Odprawiając zaś odpowiedni rytuał, pomógł Czarnemu Panu w odzyskaniu ciała, za co otrzymał nową, srebrną dłoń, w miejsce odciętej przez siebie podczas rytuału, a potrzebnej do stworzenia eliksiru umożliwiającego odzyskanie ciała przez Voldemorta.

Lucjusz Malfoy - Syn Abraxasa Malfoya zmarłego na smoczą ospę (tom 6, str.207, pierwszy wers). Jest ojcem Draco Malfoya i mężem Narcyzy Malfoy (z domu Black) Urodził się w 1954 roku. Jest śmierciożercą. Należał do Slytherinu. Jak każdy Malfoy szczycił się że jest czystej krwi i nienawidził dzieci mugoli. Jego skrzatem domowym był do 1993 roku Zgredek (został uwolniony od Malfoya dzięki Harry\\\'emu). Mieszkał w dworku w Wiltshire. Lucjusz podrzucił Ginny Weasley pamiętnik Lorda Voldemorta w księgarni Esy i Floresy. Złapano go w Ministerstwie Magii podczas walki z Harrym i jego przyjaciółmi i osadzono w Azkabanie. Ubiera się w długi płaszcz, chodzi z laską, w której ma ukrytą różdżkę (w filmie). Używa czarnej magii. Daje łapówki, przez co ma duże wpływy w świecie czarodziejów.

Dracon Malfoy (ur. 5 czerwca 1980) – Jest on synem Lucjusza i Narcyzy Malfoy. Ma za przyjaciół dwóch osiłków, Vincenta Crabbe\\\'a i Gregory\\\'ego Goyle\\\'a, którzy bardziej pełnią funkcję jego ochroniarzy niż osób, którym młody arystokrata się zwierza z problemów. Dracon jest uczniem Hogwartu i należy do Slytherinu. Jego rodzice są sługami Voldemorta, a Draco, tak samo jak oni, nienawidzi wszystkich urodzonych w mugolskich rodzinach (szlam). Jest zaciekłym wrogiem Harry\\\'ego Pottera, Rona Weasleya i Hermiony Granger. Dracon oznacza po łacinie smok lub wąż, zaś nazwisko Malfoy, pochodzące ze starofrancuskiego jest, tłumaczone jest najczęściej jako wiarołomny. Obecnie nazwisko Malfoy może pochodzić od słowa malfaire czyli źle czynić, szkodzić. Dracon odziedziczył wygląd po swoich rodzicach: jest szczupły, wysoki, blady, włosy koloru blond, oczy szare. Tylko raz, w drugim tomie serii, pojawia się wzmianka, jakoby byłby piegowaty. Dracon jest osobą perfidną i cyniczną, nasączona ironią. Przez pierwsze pięć tomów pełni rolę antagonisty Harry’ego. Jako że rodzina Malfoyów należy do bogatych, nigdy nie omieszka pochwalić się najdroższymi gadżetami otrzymanymi od ojca w miejsce miłości. W czwartym tomie dał do zrozumienia, ze wolałby pójść do innej Szkoły Magii i Czarodziejstwa – do Durmstrangu. Uważa, że nauczano tam także Czarnej Magii, którą sam adoruje. Powiedział, że jego ojciec (Lucjusz Malfoy) zna tam dyrektora (Igor Karkarow, śmierciożerca, później uciekł, nie chcąc ponownie przyłączyć się do Voldemorta). Harry, Ron i Hermiona sądzą, że dorosły Malfoy i dyrektor magicznej szkoły w Bułgarii znają się ze służby u Voldemorta. Nie wiadomo, kto został następcą Karkarowa w Durmstrangu. W szóstym tomie przychodzi nam poznać innego Dracona. Szantażowany przez Voldemorta, po raz pierwszy od początku serii płacze, co było wielkim szokiem dla Harry\\\'ego. Zmuszony zabić Albusa Dumbledore\\\'a, chłopak miota się i nie potrafi dokonać morderstwa. W ostateczności nie był w stanie zabić, co, według Dumbledore\\\'a, oznacza, że w głębi serca Draco jest osobą, jeśli nie dobrą, to przynajmniej niewinną. Przez to grozi mu śmierć, bo nie wywiązał się ze swojego zadania, które Severus Snape został zmuszony wykonać. Poprzez wcześniejsze rozbrojenie Albusa Dumbledore\\\'a stał się posiadaczem Rózdzki z Bzu. W VII tomie zostaje uratowany przez Harr\\\'ego Pottera. Z epilogu VII tomu dowiadujemy się, że ma syna Scorpiusa.

Bellatrix Lestrange z domu Black – Jej imię znaczy "amazonka" lub "kobieta-wojownik". Bellatrix to również gwiazda z gwiazdozbioru Oriona, jedna z jaśniejszych w tej konstelacji, otoczona mgławicą dyfuzyjną. Córka Cygnusa Blacka i Druelli Black (z domu Rosier). Siostra Andromedy Tonks i Narcyzy Malfoy. Żona Rodolphusa Lestrange. Śmierciożerca, okrutna i gotowa na każde poświęcenie dla swojego pana. Była jedną z niewielu osób, które nie wyparły się Voldemorta. Została skazana na dożywotni pobyt w Azkabanie za doprowadzenie do szaleństwa i utraty zmysłów Alicję i Franka Longbottomów, skąd została jednak wypuszczona razem ze wspólnikami przez dementorów. Lestrange była kuzynką Syriusza Blacka - ojca chrzestnego Harry\\\'ego Pottera. Z jej ręki zginął Syriusz podczas walki w Departamencie Tajemnic; w przeciwieństwie do swoich wspólników nie została złapana przez Albusa Dumbledore\\\'a - zabrał ją ze sobą uciekający Voldemort. Jak niektórzy sądzą Bellatrix i Voldemorta łączyła jakaś więź, dlatego też zabrał ją ze sobą. Pojawiają się także teorie mówiące, że Bellatrix była najmłodszym śmierciożercą. Podczas chrztu i wypalania Mrocznego Znaku, Voldemort już wtedy okazał jej dziwne zainteresowanie, oszczędzając Belli bólu, co spowodowało gniew pozostałych. Lestrange ginie w VII tomie zabita przez Molly Weasley.

Rodolphus Lestrange – śmierciożerca, mąż Bellatrix Black. Został osadzony w Azkabanie za torturowanie Franka i Alicji Longbottomów, ale uciekł podczas masowej ucieczki wraz z innymi sługami Czarnego Pana. Lestrange został złapany w ministerstwie razem ze swoim bratem -Rabastanem.

Rabastan Lestrange – młodszy brat Rodolphusa Lestrange.Tak jak on był w Slytherinie i został śmierciożercą. Został skazany wraz z bratem, Bellatrix Lestrange i Bartym Crouch juniorem, i zesłany do Azkabanu, za użycie jednego z zaklęć niewybaczalnych (Cruciatus) wobec Alicji i Franka Longbottomów (rodziców Neville\\\'a Longbottoma), przez co trafili oni do Szpitala Świętego Munga. Nie udowodniono mu innych przestępstw (np. torturowanie i zabijanie mugoli).

Augustus Rookwood – śmierciożerca pracujący jako niewymowny w Departamencie Tajemnic. Jako szpieg Voldemorta, przekazywał mu wiele informacji z samego Ministerstwa Magii. Jednym z jego nieświadomych informatorów był Ludo Bagman. Jego nazwisko podał Ministerstwu podczas swojego procesu Igor Karkarow, posądzając go o stworzenie siatki szpiegowskiej w ministerstwie i poza nim. Rookwood został wysłany do Azkabanu, z którego uciekł podczas masowej ucieczki.

Evan Rosier (zm. ok. 1980) – to jeden z ważniejszych śmierciożerców. Prawdopodobnie krewny Druelli Rosier, matki Narcyzy Malfoy, Bellatrix Lestrange i Andromedy Tonks. W czwartym tomie powieści Harry dowiaduje się za pomocą myślodsiewni Dumbledore\\\'a, Rosier że został zabity przez aurora Alastora Moody\\\'ego. W potyczce z nim Moody stracił sporą część swojego nosa.

Walden Macnair – śmierciożerca pracujący dla Ministerstwa Magii, gdzie wykonywał obowiązki kata, uśmiercając magiczne stworzenia. To on miał wykonać wyrok śmierci na hipogryfie Hardodziobie w trzecim tomie. Po odrodzeniu się Voldemorta, stanął przy jego boku. Voldemort obiecał mu, że wkrótce dostarczy mu o wiele lepsze ofiary. W piątym tomie zostaje wysłany przez Lorda Voldemorta z misją przekonania olbrzymów do współpracy, co najprawdopodobniej zakończyło się sukcesem.

Fenrir Greyback – śmierciożerca, jeden z popleczników Lorda Voldemorta, jest wilkołakiem i nieformalnym przywódcą części tych stworzeń, która stoi po jego stronie. Uważa, że wilkołaki powinny polować na dzieci, zarażać je wilkołactwem i najlepiej zabierać, by wychowały się daleko od rodziców, co sam praktykuje. Jest dziki i nieokrzesany, często walczy zębami i pazurami w zwierzęcy sposób, nawet wtedy, gdy nie jest przemieniony. Zaraził wilkołactwem Remusa Lupina, gdy ten był dzieckiem. W VI tomie bierze udział w akcji śmierciożerców, mającej na celu zabójstwo Albusa Dumbledore\\\'a. W jej trakcie rani Billa Weasleya, masakrując mu twarz. Kiedy zaatakował Harry\\\'ego, został przez niego spetryfikowany. Jego imię pochodzi prawdopodobnie z mitologii skandynawskiej, gdzie Fenrir to olbrzymi wilk z rasy gigantów.

Antonin Dołohow (ang. Antonin Dolohov, org. Антонин Долохов) – śmierciożerca, który wraz z pięcioma innymi zwolennikami Lorda Voldemorta zabił braci Molly Weasley. Został pojmany wkrótce po schwytaniu Igora Karkarowa, który podczas swojego procesu oskarżył go o torturowanie mugoli i przeciwników Voldemorta. Uciekł z Azkabanu podczas masowej ucieczki. Najprawdopodobniej znalazł się tam ponownie po nieudanej misji w Ministerstwie Magii.

Regulus Arcturus Black (ur. 1961) – brat Syriusza Blacka i syn Oriona Black i Walburgii Black (kuzyni drugiego stopnia). Był czarodziejem czystej krwi. Jego dalekim przodkiem był Phineas Nigellus Black. Regulus wychowywał się w Londynie, na Grimmauld Place 12. Zawsze był pupilkiem rodziców, wyznawał rodzinne motto "Toujours pur" dotyczące czystości krwi czarodziejów. Nie cierpiał swojego brata. Nie wiadomo zbyt wiele o jego nauce w Hogwarcie. Był w Slytherinie (rodzina Blacków od wieków trafiała do Slytherinu). Grał w reprezentacji Slytherinu na pozycji szukającego (Quidditch - popularna gra czarodziejów). Gdy skończył 16 lat przystał do śmierciożerców, niedługo potem zaginął (1979). Jego brat sądził, że został zabity przez któregoś ze śmierciożerców, gdy chciał się wycofać. Tajemnice zaginięcia wyjaśnił dopiero w 7 tomie Stworek - skrzat domowy Blacków na Grimmauld Place 12. To Regulus jest tajemniczym R.A.B. z listu znalezionego w jednym z siedmiu horkruksów. Rozkazał swemu skrzatowi powrót do domu i zniszczenie relikwii oraz zakazał mówić komukolwiek z rodziny co się z nim stało. Zginął zabity przez inferusy.

Rozdział X. Lord Voldemort

Lord Voldemort to z pewnością najczarniejszy charakter w powieściach o Harrym Potterze. Był niegdyś normalnym, osieroconym chłopcem o nazwisku Tom Marvolo Riddle. Po ukończeniu szkoły studiował czarną magię, a potem powrócił jako najpotężniejszy czarnoksiężnik świata.
Z wyglądu zupełnie nie przypomina człowieka. Po wielu różnych przejściach jego twarz wyglada dziś gorzej aniżeli ta należąca do mugola Michaela Jacksona - jest straszna. Biała niczym kreda, budzi przerażenie każdego człowieka. Wielkie, szkarłatne oczy zabijają niemalże spojrzeniem; można powiedzieć, iż Czarny Pan upodobnił się do węża, o czym świadcza szparki zamiast nosa. Przez wiele lat po tym, jak został pokonany przez Harry\'ego Pottera, Voldemort w ogóle nie miał ciała - do życia wykorzystywał innych. Teraz powrócił - odzyskał ciało i znów można powiedzieć, że istnieje.
Trudno jednak stwierdzić, czy wciąż jest człowiekiem. Na pewno brak mu uczuć. Na wszystko jest obojętny, liczy się dla niego jedynie władza i potęga. Zdecydowany i zdolny do wszystkiego, Lord Voldemort nigdy nie waha się krzywdzić innych ludzi - potrafił i nadal potrafi karać w najokrutniejszy sposób nawet swoich wiernych zwolenników, gdy tylko przyjdzie mu na to ochota. Wykorzystuje to, że świat się go po prostu boi, wie, że wolno mu prawie wszystko. Nie zadrżała mu nawet ręka, gdy lekceważąco uśmiercał wielu niewinnych ludzi, nie obchodzi go to, iż zadaje ból i mękę normalnym, bezbronnym dzieciom i dorosłym. Jest najzwyczajniej w świecie straszny, okrutny i bezlitosny. Trudno pojść, że umie zabijać dla zabawy. Co gorsza, uczy tego samego śmierciożerców. Niektórzy powiedzieliby, że nie ma żadnych słabości. Jest jednak inaczej. Istnieją dwie rzeczy, których Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać boi się. Jedna z nich to największy współczesny czarodziej, Albus Dumbledore. Nie wiadomo, czemu Voldemort boi się akurat jego. Prawdopodobnie wyjaśni się to w kolejnych tomach. Drugą słabości? Voldemorta jest strach przed utratą potęgi, mocy i władzy. Kryje się tutaj wyjaśnienie jego nienawiści do Harry\'ego Pottera. Chłopiec ten bowiem według pewnej przepowiedni posiada siłę, o której Czarny Pan nie wie, a która jest wystarczająco duża do obalenia go. Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać chce za wszelką cenę zabić Harry\'ego, gdyż boi się, że ten pokona go w przyszłości i odbierze mu władzę. Wskazuje na to druga części przepowiedni, głosząca, iż jeden z nich zabije kiedy? drugiego. Inną słabą stroną Voldemorta jest wspomniany już brak uczuć. Wykorzystał to Potter, broniąc Kamienia Filozoficznego w pierwszej części.
Lord Voldemort umiera z ręki Harrego Pottera

Rozdział XI. Horkruksy Voldemorta

Horkruks jest to przedmiot, w którym czarnoksiężnik może umieścić kawałek swojej duszy, za pomocą uśmiercenia kogoś uprzednio. Voldemort, we wspomnieniu Slughorna (którego tak się wstydził), wyraził fascynację liczbą siedem. Dumbledore zasugerował Harry\\\'emu, że Voldemort rozczepił swoją duszę na tyle właśnie kawałków (sześć horkruksów i kawałek pozostający w jego ciele). W siódmej częsci serii okazuje się, że Harry jest także nieumyślnie stworzonym przez Voldemorta Horkruksem

Horkrus | Stworzone przez śmierć | Zniszczone przez | Zniszczone dzięki
Dziennik | Jęczącą Marte | Harryego Pottera | Kłu bazyliszka
Pierścień Marvola | Toma Riddle\\\'a | Albus Dumbledorea | Mieczowi Gryffindora
Medalion Slytherina | Mugoli | Rona Weasleya | Mieczowi Gryffindora
Czara Helgi Hufflepuff | Hefsiby Smith | Hermionę Granger | Kłu bazyliszka
Diadem Roweny Rawenclaw | Albańczyka | Vincentego Crabbea | Fiendfyre(zaklęcie)
Harry Potter | Lily Potter | Lorda Voldemorta | Avada Kedavra
Nagini(wąż Voldemorta) | Berthy Jorkins | Nevillea Longbottom | Mieczowi Gryffindora