Nazwa forum

Rozdział I. Harry Potter

Harry James Potter (ur. 31 lipca 1980 r.), syn Jamesa i Lily Potterów. W głowie autorki narodził się w pierwszej połowie lat 90. ubiegłego wieku.

Gdy Harry miał około roku, jego rodzice zamordowani zostali przez Lorda Voldemorta. Voldemort podjął także próbę zamordowania Harry’ego, jednak zaklęcie odbiło się i trafiło w Voldemorta, który stracił przez to całą swoją moc i stał się bytem pasożytującym na innych. Zaklęcie, które trafiło w Harry’ego, pozostawiło na jego czole trwały ślad – bliznę w kształcie błyskawicy.

Po śmierci rodziców Harry, decyzją Albusa Dumbledore’a, umieszczony został u swoich jedynych żyjących krewnych: Petunii i Vernona Dursleyów. Spędził u nich dziesięć lat upokorzeń, będąc szykanowanym pod byle pretekstem, stając się workiem treningowym dla syna Dursleyów, Dudleya. W dniu swoich jedenastych urodzin Harry dowiaduje się od Hagrida, posłańca Dumbledore’a, że jest czarodziejem, a jego rodzice nie zginęli – jak wmawiano mu przez lata – w wypadku samochodowym. Harry otrzymuje zaproszenie do Hogwartu, szkoły dla czarodziejów. Po chwili wahania zgadza się wyruszyć z Hagridem do Londynu na ulicę Pokątną, by zakupić przedmioty niezbędne do czarodziejskiej edukacji. Wyrusza w nowy świat z nadzieją, że będzie on lepszy niż ten, który pozostawia.

Świat czarodziejski okazuje się lepszy, ale często równie nieprzyjemny jak ten mugolski. Okazuje się też światem o wiele bardziej niebezpiecznym – oprócz przyjaciół, Harry znajduje także prawdziwych wrogów. Ponownie przyjdzie stanąć mu oko w oko z Voldemortem, który pragnie odzyskać swoje ciało, moc i zemścić się na Harrym.
Świat czarodziejski ma mimo wszystko też swoje dobre strony: Harry poznaje swoich pierwszych w życiu przyjaciół, przez wielu uważany jest za bohatera. Hogwart staje się jego prawdziwym domem (odczucie to zaakcentowane zostało w filmie Harry Potter i Kamień Filozoficzny, gdzie po roku spędzonym w Hogwarcie Harry na pytanie: Dziwnie jest wracać do domu, prawda? odpowiada: Tam to nie dom. Nie mój.) – miejscem, w którym znajduje ciepłe łóżko i posiłki, w którym inni interesują się jego sprawami, w którym ktoś zawsze jest gotów go wysłuchać. Nauka magii okazuje się rzeczą trudną, aczkolwiek w większości przypadków dość przyjemną i owocną. W ostatniej części dowiadujemy się , że jest jednym z Horkruksów Voldemorta, ostatecznie sam Czarny Pan niszczy część swojej duszy w Harrym, a gdy Neville Longbottom zabija Nagini wszystkie horkruksy zostają zniszczone. Ostatecznie Harry Potter pokonuje Lorda Voldemorta w pojedynku podczas bitwy o Hogwart. W epilogu ostatniej VII części dowiadujemy się, że Harry ożenił się z Ginny Weasley i mają trójkę dzieci: synów Jamesa, Albusa Severusa i córkę Lily.

Drzewo genealogiczne Harry\'ego Pottera:

Rozdział II. Lord Voldemort

Lord Voldemort (właściwie Tom Marvolo Riddle, zazwyczaj nazywany Tym-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać, Sami-Wiecie-Kim lub Czarnym Panem) – przywódca śmierciożerców.

Jego pseudonim Lord Voldemort może pochodzić od francuskich słów:
voile – uciekać,
de – od,
mort – śmierć albo martwy człowiek.
lub
vol (volonte) - chęć de mort - śmierci
"Chęć śmierci" lub "żądza mordu"

Czyli Voldemort może znaczyć "Uciekać od śmierci". Kombinacja "de mort" znaczy też "śmiertelny". Według J.K. Rowling, która studiowała francuski w Paryżu, "Voldemort" wymawia się z cichym "t" na końcu, co jest typowe w tym języku.
W II tomie książki sam Riddle stwierdził, że słowo powstało poprzez anagramowanie "Tom Marvolo Riddle" do "I am Lord Voldemort" (ang. "Jestem Lord Voldemort").

Tom Marvolo Riddle urodził się 31 grudnia 1926 roku. Przez czarodziejów, lękających się go nazywany jest oględnie Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać lub też określany za pomocą eufemizmu Sam-Wiesz-Kto, z kolei przez śmierciożerców zwany jest Czarnym Panem.
Jego matka, (Meropa Gaunt), z pochodzenia była czarodziejką, ojciec (Tom Riddle) – mugolem, którego później Tom własnoręcznie zabił. Tak więc sam Voldemort jest czarodziejem półkrwi. Matka Voldemorta, bez pamięci zakochana w Tomie Riddle\'u seniorze, podała mu napój miłosny, aby ten zwrócił na nią uwagę. Okresowo musiała podawać mu kolejne dawki, jednakże w pewnym momencie zaprzestała podawania napoju myśląc, iż ten po tak długim czasie z nią spędzonym naprawdę się w niej zakochał[potrzebne źródło]. Nadzieje okazały się płonne, gdyż Tom Riddle ją opuścił i nigdy nie wrócił.
Matka Toma zmarła w godzinę po porodzie w sierocińcu, gdzie Tom wychowywał się aż do momentu wizyty Albusa Dumbledore’a. Dumbledore pełniący wówczas funkcję profesora Hogwartu przynosi młodemu czarodziejowi list z propozycją nauki w szkole dla czarodziejów. Voldemort dowiedziawszy się o swym czarodziejskim pochodzeniu zapytał Dumbledore\'a, czy to jego ojciec był czarodziejem. Nie był w stanie uwierzyć, że jego matka, która zmarła w tak normalny, mugolski sposób i zostawiła go w mugolskim sierocińcu, mogła być czarownicą, dlatego też wolał myśleć, że to jego ojciec był czarodziejem. Już wtedy miał wstręt do wszystkiego, co pospolite i mugolskie, zwłaszcza do imienia "Tom". Według niego to imię było pospolite i nieczarodziejskie.
Już w sierocińcu Riddle zauważył, że może sprawić, aby osobom, które go denerwują, mogły dziać się straszne rzeczy. Był całkowicie przygotowany, aby uwierzyć że jest, jak sam to określił, „wyjątkowy”.

Naukę w Hogwarcie rozpoczął w wieku jedenastu lat. Nie wiadomo, kiedy odkrył, że jest potomkiem Salazara Slytherina, jednego z założycieli Hogwartu. Interesował się jednak czarną magią, co umożliwiło mu odkrycie i otworzenie Komnaty Tajemnic w czasie piątego roku nauki. Za jego sprawą spetryfikowanych zostało kilkoro uczniów Hogwartu, a jedna uczennica zginęła (jest nią Jęcząca Marta). Winą za te wydarzenia niesłusznie obarczono Rubeusa Hagrida, który został za to usunięty ze szkoły. Riddle\'owi, który był prefektem i wzorowym uczniem, łatwo było przekonać grono pedagogiczne, że to Hagrid, miłośnik wszelkiego rodzaju bestii, jest odpowiedzialny za ataki. W tym czasie tylko jedna osoba, Albus Dumbledore, nie dała wiary wersji Riddle\'a.
W Voldemorcie od dawna wzbierała nienawiść do mugoli za to, że ojciec porzucił rodzinę, po tym gdy dowiedział się, że jego żona jest czarownicą. Jeszcze w Hogwarcie zaprojektował sobie nowe nazwisko – Lord Voldemort (zdanie I am Lord Voldemort – Jestem Lord Voldemort jest anagramem jego pełnego nazwiska).

W Hogwarcie, a później po ukończeniu nauki rozpoczął poszukiwanie osób, które poparłyby jego ideę i pomogły mu w wyeliminowaniu mugoli. W niedługim czasie znalazł garstkę popleczników, zwanych później Śmierciożercami (ang. The Death Eaters). Dla światów czarodziejów i mugoli nastały ciężkie czasy – każdego dnia ginęli niewinni mugole, a także czarodzieje, którzy nie chcieli stanąć po stronie Voldemorta[potrzebne źródło]. Sam Voldemort wraz ze Śmierciożercami wymordował kilka z najstarszych i najzacniejszych czarodziejskich rodów. Był bezkarny, ponieważ nikt nie mógł go pokonać, co więcej psychoza i terror, które wprowadził, powodowały, iż mało kto ośmielał się podnieść na niego rękę. Jedyną osobą, przed którą czuł respekt, był Albus Dumbledore – dyrektor Hogwartu, który już w czasach szkolnej kariery Riddle’a nie darzył go zaufaniem. Gdy sytuacja zaczęła się dramatycznie pogarszać Dumbledore postanowił założyć organizację zwaną Zakonem Feniksa, mającą na celu zwalczanie Voldemorta i Śmierciożerców.
Nad każdym domem, w którym śmierciożercy lub sam Voldemort zabił kogoś, pojawiał się Mroczny Znak. Znak ten wyczarowuje się zaklęciem Morsmordre. Znak wygląda następująco: "czaszka, złożona z elementów, które przypominały szmaragdowe gwiazdy... spomiędzy szczęk wysuwał się jak język wąż" (Czara Ognia, s. 139). Znak został wyczarowany na niebie w Czarze Ognia podczas Mistrzostw Świata w Quidditchu. Ten sam znak w formie żywego tatuażu znajduje się też na przedramionach zwolenników Voldemorta, jego bolesność oznacza wezwanie śmierciożerców.

Swoją potężną moc utracił niespodziewanie w Halloween 1981 roku. Zabił Lily i Jamesa Potterów, jednakże nie potrafił zabić ich rocznego synka, Harry’ego, którego – jak okazało się po latach – ochroniła matczyna miłość, nazwana później przez Dumbledore\'a „tarczą obronną”. Śmiercionośne zaklęcie odbiło się od Harry’ego i ugodziło w Voldemorta. Voldemort nie zginął całkowicie dzięki horkruksom, ale została z niego tylko marna część duszy, Po nieudanej próbie zdobycia Kamienia Filozoficznego długo pozostawał w ukryciu, do czasu, aż jego sługa Glizdogon ze strachu przed przyjaciółmi odnalazł go i pomógł odzyskać mu ciało.

Pierwszy raz spróbował tego dokonać w czerwcu 1992 roku, starając się wykraść Kamień Filozoficzny, który mógł posłużyć do wytworzenia Eliksiru życia czyli, że Voldemort chciał się odmłodzić. Tak niebezpieczne przedmioty były przekazywane pod pieczę Albusa Dumbledore\'a, potężnego czarodzieja, w jednym z najlepiej strzeżonych magicznie miejsc na świecie, czyli Hogwarcie. Wstąpił w ciało Slatera Quirrella, któremu udało się pozyskać posadę w Hogwarcie na katedrze obrony przed czarną magią. Przejęciu Kamienia zapobiegł Harry Potter.
Kolejna okazja nadarzyła się w czerwcu 1993 roku, gdy za sprawą Ginny Weasley, uczennicy Hogwartu, stopniowo odzyskiwał ciało – Ginny zwierzała się w starym dzienniku Riddle’a ze swoich trosk, ten zaś hipnotyzował ją i powoli wysysał z niej życie. Jego plan nie powiódł się za sprawą Harry’ego Pottera, który zniszczył dziennik, będący, jak się później okazało, zarazem jednym z horkruksów stworzonych przez Voldemorta.

Ostatecznie ciało udało mu się odzyskać w 1995 roku, przy pomocy Petera Pettigrew, jednego z dawnych śmierciożerców. Pettigrew ukrywał się przed czarodziejami, a po zdemaskowaniu odszukał Voldemorta, aby ten go chronił[potrzebne źródło]. Voldemort wykorzystał starożytną magię, aby odzyskać ciało. Reaktywowano także Zakon Feniksa, który działał jednak w ukrytym domu, bez akceptacji Ministerstwa Magii, które nie dało wiary temu, że Voldemort powrócił. W ten sposób Voldemort miał rok, aby spokojnie działać,dlatego namówił dementorów, wilkołaki i część olbrzymów żeby działali po jego stronie.

W połowie 1996 roku podstępem wysyła Harry\'ego do Ministerstwa Magii, aby zdobyć przepowiednię i poznać jej pełną treść. Jednocześnie wysyła tam swoich Śmierciożerców. Podczas walki Śmierciożerców z Harrym i jego przyjaciółmi przepowiednia zostaje przez przypadek zniszczona przez Lucjusza Malfoy\'a. Następnie w Ministerstwie pojawia się osobiście Voldemort. Próbuje zabić Harry\'ego jednak pojawia się Dumbledore. Voldemort walczy z Dumbledorem, ale zostaje pokonany i ucieka gdy pojawiają się aurorzy i pracownicy Ministerstwa. Wkrótce po tym cały świat czarodziejów zaczyna wierzyć w powrót Voldemorta.

Kilka dni po walce w Ministerstwie Voldemort wraz ze Śmierciożercami niszczy olbrzymi most, zabijając przy tym mnóstwo mugoli. Ściąga do Anglii prawie wszystkich dementorów co spowodowało powstanie mgły na terenie całego kraju. Śmierciożercy wraz z olbrzymami przeprowadzają atak na wioski mugoli. Tymczasem Voldemort zleca Draconowi Malfoy\'owi otworzenie Śmierciożercom drogi do Hogwartu i zabicie Dumbledor\'a co niestety mu się udaje. Severus Snape zabija Albusa Dumbledore\'a , ale mistrzem różdżki Elder Wand zostaje Draco Malfoy, który wcześniej rozbroił dyrektora. Jednak wcześniej Dumbledore\'owi i Harry\'emu udaje się odkryć tajemnicę Voldemorta dotyczącą horkruksów, a dyrektor Hogwartu niszczy jeden z nich - pierścień Marvolo Gaunta.

Lord Voldemort zginął w 1998 roku podczas pojedynku z Harrym Potterem. Zaklęcie, które rzucił różdżką Elder Wand miało uderzyć w Harry\'ego, ale śmiertelne zaklęcie odbiło się od zaklęcia Expelliarmus wystrzelonego przez prawdziwego pana różdżki, czyli Harry\'ego i zabiło Lorda Voldemorta.

Rozdział III. Hermiona Granger

Hermiona Jane Granger (ang. Hermione Granger, wym. grendżer, ur. 19 września 1979 r.) –  Jest uczennicą Hogwartu, gdzie – obok Rona Weasleya – jest jednym z najlepszych przyjaciół Harry’ego Pottera. Jej ulubionym przedmiotem jest numerologia i transmutacja. Jej rodzice są mugolami, którzy z zawodu są dentystami. Dzieli dormitorium z Parvati Patil i Lavender Brown.
Hermiona posiada długie, gęste brązowe włosy oraz oczy o tej samej barwie.
Jej imię zaczerpnięte zostało z Zimowej opowieści Wiliama Szekspira.
Autorka wzorowała postać Hermiony na sobie, przedstawiając ją jako karykaturę samej siebie z czasów, gdy była nastolatką. Rowling przyznała, że w młodości na pierwszym miejscu stawiała naukę.
Hermiona jest jedną z najbardziej nietuzinkowych i najważniejszych postaci w całej serii książek o Harrym Potterze. Niejednokrotnie wybija się ponad inne postacie wiedzą i umiejętnościami.

W ekranizacjach filmowych w jej postać wciela się Emma Watson.

Gdy poznajemy Hermionę w pierwszym tomie (Harry Potter i Kamień Filozoficzny), Harry i Ron początkowo jej nie polubili – poznali się w ekspresie do Hogwartu, gdzie pokazała im swój charakter, który nie spodobał się Harry’emu i Ronowi. Ron miał nawet nadzieję, że nie trafi do tego samego domu, co Hermiona. Później ich stosunki ociepliły się: Hermiona skłamała przed profesor McGonagall aby odwdzięczyć się Harry’emu i Ronowi za uratowanie jej przed górskim trollem – nieświadoma tego, że do szkoły dostał się troll, siedziała i płakała w łazience po tym, jak Ron powiedział, że przez swój charakter Hermiona nie może znaleźć sobie przyjaciół.
Hermiona i Ron są postaciami ewidentnie różniącymi się od siebie, często kłócą się o byle drobiazg i dokuczają sobie (Ron wyszydza przede wszystkim nadmierny zapał Hermiony do nauki).
Pomogła Harry’emu wydostać się z diabelskich sideł i rozwiązać zagadkę z eliksirami, aby odnaleźć i powstrzymać złodzieja Kamienia Filozoficznego.

W drugim tomie (Harry Potter i Komnata Tajemnic) nazwana została przez Dracona Malfoya szlamą, a w jej obronie stanął Ron. Została spetryfikowana przez bazyliszka, niedługo po tym, jak odkryła, że to właśnie bazyliszek atakuje uczniów Hogwartu mugolskiego pochodzenia. Wyszukane przez nią informacje pomogły w późniejszym czasie uratować życie Ginny Weasley, siostrze Rona.

W następnym tomie (Harry Potter i Więzień Azkabanu) Hermiona ponownie zraziła do siebie Harry’ego i Rona, najpierw tym, jak zaczęła podejrzewać, że na Błyskawicę, którą Harry dostał w prezencie, rzucony został zły urok, i doniosła o tym profesor McGonagall, która miotłę skonfiskowała, a następnie tym, że jej kot – Krzywołap – zabił szczura Rona, Parszywka. W czasie, gdy skłócona była z Harrym i Ronem, pomagała Hagridowi w sprawach sądowych związanych z hipogryfem Hardodziobem, który podczas lekcji – sprowokowany – zaatakował jednego z uczniów. Apelacje sądowe nie przyniosły sukcesu, jednak w późniejszym czasie Hermiona i Harry pomogli hipogryfowi uciec.
Hermiona postanowiła uczyć się wszystkich możliwych przedmiotów, nawet tych zupełnie jej niepotrzebnych, przez co część roku chodziła zmęczona i rozdrażniona. Już na pierwszych zajęciach wróżbiarstwa ścięła się z nauczycielką owego przedmiotu, Sybillą Trelawney, po czym opuściła salę lekcyjną, zarzucając profesorce kłamstwo i nierzetelność, i stwierdzając, że woli numerologię.
Aby móc zaliczyć wszystkie przedmioty, używała zmieniacza czasu, dzięki któremu mogła cofać się w czasie, aby być na wszystkich zajęciach. Zmieniacz czasu pomógł w uratowaniu Hardodzioba i Syriusza Blacka.

Na czwartym roku (tom Harry Potter i Czara Ognia) zainteresowała się losem skrzatów domowych, według niej niedocenianych i poniżanych przez czarodziejów. Podjęła decyzję o założeniu stowarzyszenia Walki o Emancypację Skrzatów Zniewolonych (WESZ), do której starała się zwerbować jak najwięcej członków.
Na balu bożonarodzeniowym pojawiła się z Wiktorem Krumem, reprezentantem Durmstrangu w Turnieju Trójmagicznym, co bardzo nie spodobało się Ronowi (zarzucał jej bratanie się z wrogiem, mimo tego, że wcześniej był fanem Kruma). Odkryła tajemnicę Rity Skeeter, która pisała wyssane z palca artykuły o życiu prywatnym jej i Harry’ego.

Hermiona podtrzymywała ideę stowarzyszenia WESZ także na piątym roku (tom Harry Potter i Zakon Feniksa), szyjąc ubranka dla domowych skrzatów i zostawiając je w wieży Gryffindoru, z nadzieją, że uda jej się uwolnić jak najwięcej skrzatów (domowy skrzat może zostać oswobodzony jedynie wtedy, gdy dostanie od swojego pana jakąś część ubrania – Hermiona podstępem chciała uwolnić hogwarckie skrzaty). Jej poświęcenie okazało się nieużyteczne, ponieważ wszystkie ubrania zbierał Zgredek, gdyż inne skrzaty nie chciały sprzątać wieży Gryffindoru.
Zmusiła Ritę Skeeter, aby napisała artykuł mówiący o powrocie Lorda Voldemorta – w tym okresie nikt nie chciał uwierzyć w to, że udało mu się powrócić. Była pomysłodawczynią Gwardii Dumbledore’a – stowarzyszenia uczniów działającego poza wiedzą Ministerstwa Magii (inwigilującego wówczas Hogwart).
Została oszołomiona podczas walki ze śmierciożercami w Departamencie Tajemnic.

Hermiona bardzo dużo uczyła się podczas piątego roku, aby jak najlepiej wypaść podczas sumów (standardowe umiejętności magiczne – sprawdzian praktycznych i teoretycznych wiadomości uzyskanych podczas pięcioletniej nauki w Hogwarcie).
W szóstej klasie (Harry Potter i Książę Półkrwi) – a nawet wcześniej, bo już w klasie trzeciej (Harry Potter i Więzień Azkabanu) zaczął jej się podobać Ron, zresztą z wzajemnością. Była zazdrosna, kiedy zaczął się spotykać z Lavender Brown. Odkryła, że matką Severusa Snape’a była Eileen Prince. Na początku tej części książki otrzymuje informacje o wynikach SUM-ów. Z wszystkich przedmiotów oprócz obrony przed czarna magią ("powyżej oczekiwań" - ocena słabsza tylko od "wybitnego") otrzymuje najwyższe stopnie ("wybitny").

W ostatniej części cyklu o Harrym Potterze, wyruszyła razem z Harrym i Ronem na poszukiwanie Horcrux-ów. Razem z Ronem zniszczyła jeden z nich w Komnacie Tajemnic. Niewiele później pierwszy raz go pocałowała. Z epilogu dowiadujemy się, że poślubiła Rona Weasleya i ma z nim dwoje dzieci: Rose, która właśnie zaczynała swój 1-szy rok w Hogwarcie i młodszego syna, Hugo.

Rozdział IV. Ron Weasley

Ronald Billius Weasley (ur. 1 marca 1980) –  Postać Rona pojawiła się już w pierwszym tomie serii. Ron jest najlepszym przyjacielem Harry\'ego Pottera.
Ronald Weasley (nazywany zdrobniale Ronem) jest najmłodszym synem Artura Weasleya i Molly Weasley. Ma pięciu braci: Billa, Charliego, Percy\'ego, Freda i George\'a oraz młodszą siostrę, Ginny.

Nie lubi koloru kasztanowego i peklowanej wołowiny. Nie cierpi także pająków, ponieważ jego brat Fred zamienił mu misia w pająka kiedy się do niego przytulał.
Jego marzeniem jest wyjście z cienia, najpierw starszych braci później Harry\'ego (jego marzenie przybrało widoczną forme gdy przeglądał sie w lustrze Ain Eingarp
W tomach piątym i szóstym Ron zostaje obrońcą w gryfońskiej drużynie Quidditcha i pomimo początkowych problemów związanych ze stresem na boisku walnie przyczynił się do zdobycia pucharu Quidditcha przez gryfonów w piątym tomie Harrego Pottera.

W 7 cześci serii wraz z Hermioną i Harry\'m stara się odnaleźć Horkruksy Lorda Voldemorta. Z epilogu, którego wydarzenia dzieją się 19 lat później, dowiadujemy się że Ron ożenił się z Hermioną i mają dwójkę dzieci: córkę Rose i syna Hugo.

W ekranizacjach powieści rolę Rona odgrywa Rupert Grint.

Rozdział V. Albus Dumbledore

Albus Percival Wulfryk Brian Dumbledore (urodzony ok. 1840 najprawdopodobniej 1847 rok, zmarł czerwiec 1997)
Dumbledore był dyrektorem Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie i zarazem najpotężniejszym czarodziejem swoich czasów. Albus został mianowany dyrektorem po odejściu na emeryturę Dippeta. Wcześniej był nauczycielem transmutacji. Albus miał doskonałe poczucie humoru i nie przejmował się złymi opiniami na swój temat. Lubił muzykę kameralną i kręgle. Nie przepadał za fasolkami Bertiego Botta, ponieważ w młodości trafił na fasolkę o smaku wymiocin. Jego ulubiona konfitura ma smak malin. Posiadał feniksa, którego nazwał Fawkes. Jego patronus miał kształt feniksa.
W ekranizacjach pierwszych dwóch części, profesora Dumbledore grał Richard Harris, który jednak zmarł w 2002 roku. W kolejnych filmach zastąpił go Michael Gambon.

Jego ojciec, Percival, zaatakował trzech mugoli, gdy Albus miał 10 lat. Percival trafił do Azkabanu, gdzie zmarł. Zła sława ojca wpłynęła na pierwsze kroki syna w Hogwarcie. Albus był odrzucony przez grupę, tak jak Elphias Doge, z którym się zaprzyjaźnił. Młody Dumbledore wiedział o winie swojego ojca i unikał rozmów na ten temat mimo, że wiele osób go o to pytało. Z czasem jego własna sława zaczęła przyćmiewać sławę ojca, a pod koniec pierwszego roku nauki nikt nie traktował go jak syna wroga mugoli, ale jak najlepszego ucznia w historii szkoły. Albus zdobywał nagrody i korespondował ze znakomitymi czarodziejami jak Nicolasem Flamelem, alchemikiem, Bathildą Bagshot, historyczką oraz Adalbertem Wafflingiem, teoretykiem magii. Już wtedy chciał zostać nauczycielem. Napisał kilka książek, a niektóre z nich, np. "Transmutacja dzisiaj", "Rzucanie zaklęć - wyzwania i przeszkody", "Warzenie eliksirów - poradnik" doczekały się publikacji. Wszyscy wiedzieli, że zostanie wybrany na Ministra Magii, ale sam Albus nigdy nie interesował się polityką. Gdy był w trzeciej klasie, do szkoły przyjęto jego młodszego brata, Aberfortha, który był całkowitym przeciwieństwem Albusa. Aberforth nie lubił się uczyć, za to uwielbiał pojedynki. Jednakże wbrew pozorom bracia darzyli się przyjaźnią. Po skończeniu szkoły, Albus chciał wyruszyć w podróż po świecie, aby odwiedzić i obserwować czarodziei z innych krajów. Porzucił plany, gdy dowiedział się o śmierci matki, Kendry i został jedynym żywicielem rodziny. W zaplanowaną podróż wyjechał najlepszy przyjaciel Albusa, Elphias, który pisał listy do Dumbedore\'a o tym, co zobaczył i przeżył. Podczas, gdy Elphias wiódł życie pełne przygód, Albus opiekował się młodszym rodzeństwem. Niedługo po śmierci matki, zmarła jego jedyna siostra, Ariana. Ariana nie cieszyła się dobrym zdrowiem od dawna, jednakże jej śmierć i śmierć matki wywarła ogromny wpływ na braci. Albus czuł się winny śmierci siostry gdyż nie był do końca pewien czyje zaklęcie pozbawiło ją życia.

Założyciel Zakonu Feniksa, który po reaktywacji działał w tajemnicy przed Ministerstwem Magii z jednej strony, a Lordem Voldemortem z drugiej. Albus Dumbledore znany jest ze zwycięstwa nad czarnoksiężnikiem Grindelwaldem w 1945 roku, z odkrycia dwunastu sposobów wykorzystywania smoczej krwi oraz ze swoich dzieł alchemicznych napisanych wraz z Nicolasem Flamelem. Zasiadał w Wizengamocie, był najznamienitszą postacią Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów, posiadał również Order Merlina Pierwszej Klasy. Wielokrotnie odmawiał propozycji przyjęcia posady Ministra Magii. Był jedynym czarodziejem, którego lękał się Lord Voldemort.

W szóstej części, podczas poszukiwania medalionu mającego być jednym z sześciu horkruksów Voldemorta, Dumbledore wypił szkodliwy eliksir będący dziełem Czarnego Pana. Stało się to pośrednią przyczyną jego prawdopodobnej śmierci. Osłabiony i wyniszczony nie był w stanie obronić się (jak myśleli wszyscy) przed śmiertelnym zaklęciem Avada Kedavra wymierzonym przez Severusa Snape’a. w VII tomie dowiadujemy się o tym, że Albus polecił Snape\'owi zabić go zanim zrobi to Draco Malfoy

Rozdział VI. Syriusz Black

Syriusz Black (ur. 1960 - zm. w czerwcu 1996), Odtwórcą roli Syriusza w ekranizacjach powieści jest Gary Oldman, nastoletniego Blacka gra w Harrym Potterze i Zakonie Feniksa James Walters.

Syriusz urodził się w 1960 w czystej krwi rodzie Blacków. Jego rodzicami byli Orion Black i Walburgia Black (kuzyni drugiego stopnia). Naukę w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart rozpoczął w 1971 roku, trafił do Gryffindoru. Zaprzyjaźnił się tam z Jamesem Potterem, Peterem Pettigrew i Remusem Lupinem. Ponieważ Remus był wilkołakiem, przyjaciele postanowili mu pomóc - przynajmniej dotrzymując towarzystwa w czasie bolesnych przemian. Jako że w tej postaci był niebezpieczny dla ludzi, opanowali sztukę animagii. Syriusz zamieniał się w czarnego psa, wielkości małego niedźwiedzia. Stąd wziął się jego przydomek - Łapa (Padfoot).
W wieku 16 lat opuścił dom rodzinny, odrzucając rasistowskie poglądy rodziców. Czwórka przyjaciół stworzyła Mapę Huncwotów. Syriusza i Jamesa nauczyciele nazywali rozrabiakami, po prostu zawsze pakowali się w kłopoty. Syriusz był niezwykle przystojnym nastolatkiem, miał szare oczy i czarne włosy. W czasie pobytu w Azkabanie jego wygląd bardzo się zmienił - stał się podobny do wampira, co zauważa Harry Potter po obejrzeniu jego zdjęcia w czarodziejskiej gazecie Proroku Codziennym.
Po ukończeniu Hogwartu Syriusz i James pozostali przyjaciółmi. Gdy nastały czasy Voldemorta Black miał zostać Strażnikiem Tajemnicy rodziny Potterów (Jamesa, jego żony Lily oraz ich syna Harry\'ego) przy użyciu zaklęcia Fideliusa, jednak namówił ich by strażnikiem uczynili niepozornego Petera, który po tygodniu ich zdradził. Lily i James zginęli, jednak z tego zdarzenia cało uszedł Harry. Syriusz chciał zaopiekować się nim po śmierci przyjaciół ponieważ był jego ojcem chrzestnym, jednak nie pozwolono mu go zabrać. Postanowił więc odszukać Petera. Następnego dnia doszło do starcia między nimi na mugolskiej ulicy, a ponieważ wszyscy sądzili, że to Syriusz był strażnikiem tajemnicy Potterów, Peter krzyknął na całą ulicę "Syriuszu, jak mogłeś?!", po czym zabił zaklęciem trzynastu mugoli, a sam upozorował swoją śmierć. Po zebraniu zeznań od mugoli wymazano im to zdarzenie z pamięci, a Barty Crouch osadził Syriusza bez procesu w Azkabanie na dożywocie.

Po dwunastu latach Syriusz prosi ministra magii Knota, wizytującego Azkaban, o gazetę, na zdjęciu w niej umieszczonym rozpoznaje Pettigrewa jako szczura i ucieka z Azkabanu jako pies. Kiedy w końcu odnajduje Harry\'ego Pottera oraz Petera (co jest opisane w trzeciej książce z serii Rowling), opowiada mu swoją historię. Harry mu wierzy, lecz Peter - jedyny świadek i "dowód" jednocześnie - ucieka, a Syriuszowi grozi pocałunek dementora. Harry i Hermiona (za cichym przyzwoleniem dyrektora Hogwartu Albusa Dumbledore\'a) pomagają mu uciec na hipogryfie Hardodziobie. Później komunikują się z Syriuszem korespondencyjnie.
Po reaktywacji Zakonu Feniksa Syriusz mieszka w swoim dawnym domu przy Grimmauld Place 12, skąd wychodzi wbrew zakazom Dumbledore\'a aby ratować Harry\'ego. W Sali Śmierci będącej częścią Departamentu Tajemnic walczy zażarcie ze swoją kuzynką, należącą do Śmierciożerców, Bellatrix Lestrange, w wyniku czego zginął (wpadł za Zasłonę w starożytnym kamiennym łuku, który prawdopodobnie był wykorzystywany dawniej do wykonywania wyroków śmierci w świecie czarodziejów).

Syriusz posiadał latający motor, którym się szczycił. Nie wiadomo, w jaki sposób on powstał. Syriusz był świadkiem na ślubie Jamesa i Lily oraz ojcem chrzestnym Harry\'ego. Wychowywał się na Grimmauld Place 12 w Londynie. Jego bratem był Regulus Black, który został Śmierciożercą, zginął zabity przez inferiusy. Matka Blacka zmarła w 1987 roku. Syriusz był arystokratą, pochodzącym z rodziny "czystej krwi" czarodziejów. Jego kuzynostwem byli m.in.: Narcyza Malfoy, Bellatrix Lestrange, Andromeda Tonks (matka Nimfadory Tonks).

Znaczenie imienia i nazwiska: Syriusz z greckiego seirios - ognisty. Syriusz to też Psia Gwiazda. Black po angielsku oznacza czarny. Z imienia i nazwiska Syriusza można wywnioskować, jaką formę animagiczną przybierał. Na początku I tomu Hagrid przyleciał na jego latającym motorze z Harrym pod dom państwa Dursley. Syriusz powiedział mu, że motor nie jest mu już potrzebny.

Rozdział VII. Lily i James Potter

James Potter (ur. 27 marca 1960 r., zm. 31 października 1981 roku) - Miał duże, orzechowe oczy, czarne włosy, które nieustannie mierzwił oraz nosił okulary (wadę wzroku odziedziczył po nim Harry). Był jedynakiem - jego rodzice byli już starzy, uważali go za swój największy skarb, więc okropnie go rozpieszczali. James rozpoczął naukę w Hogwarcie w 1971 roku, tiara przydzieliła go do Gryffindoru. Jego najlepszymi przyjaciółmi byli Syriusz Black, Remus Lupin oraz Peter Pettigrew, z którymi to założył bandę nazwaną Huncwotami. Wynaleźli razem Mapę Huncwotów, uwielbiali też robić dowcipy i łamać zasady. Kiedy trójka przyjaciół odkryła, że Lupin jest wilkołakiem, postanowili zostać animagami. James zamieniał się w jelenia, Syriusz w psa, a Peter w szczura. Dzięki temu cała trójka mogła towarzyszyć Remusowi w najtrudniejszych dla niego chwilach.
Mimo upodobań do łamania zasad Potter był dobrym uczniem. Wcale nie przykładał się do nauki, bo ta przychodziła mu niezwykle łatwo. Miał duże ambicje. Grał w drużynie Quidditcha Gryffindoru na pozycji ścigającego (zdarzało mu się popisywać, bawiąc się zniczem, jednak Rowling powiedziała, że nie był szukającym). Otrzymywał za to wiele nagród.
Żywił ogromne uczucie do Lily Evans. Ciągle popisywał się przed nią i nagadywał o randki, jednak ta nie była nim zainteresowana. Szczególnie denerwowało jej znęcanie się Jamesa nad Severusem Snape\'m, uważała takie zachowanie za niedojrzałe. Dopiero na 7 roku Lily uznała, że dojrzał i umówiła się z nim. Potem zaczęli ze sobą chodzić, a wkrótce potem pobrali się. Jak powiedziała Rowling, James dostał ogromny spadek od bogatych rodziców, więc nie musiał mieć dobrze płatnej pracy.
Musieli ukrywać się przed Voldemortem, zamieszkali w Dolinie Godryka. Tydzień przed ich śmiercią Albus Dumbledore zaproponował, aby uczynić z Syriusza ich Strażnika Tajemnicy. Syriusz jednak bał się, że Voldemort będzie go ścigał, więc zaproponował aby Glizdogon był ich strażnikiem, bo nikt nie powinien go podejrzewać. Ostatecznie zaszczytu dostąpił Pettigrew. Tchórzliwy Peter wyjawił wszystko Voldemortowi, więc 31 października w mieszkaniu Potterów pojawił się nieproszony gość. James zginął broniąc Lily i Harry`ego.

Lily Potter z domu Evans (ur. 30 stycznia 1960r., zm. 31 października 1981 roku) - Była matką Harry\'ego Pottera, żoną Jamesa Pottera oraz siostrą Petunii Dursley. Pochodziła z mugolskiej rodziny. Podczas swojego pobytu w Hogwarcie pełniła funkcję prefekta Gryffindoru i prefekta naczelnego.
W 1971 rozpoczęła naukę w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Przydzielona została przez Tiarę Przydziału do Gryffindoru. Uchodziła za niezwykle utalentowaną uczennicę. Była wyjątkowo dobra z Zaklęć i eliksirów. Miała długie rude (kasztanowe) włosy i zielone oczy w kształcie migdałów. Początkowo niechętnie odnosiła się do Jamesa – uznawała go za \'aroganckiego drania\' (oficjalne przetłumaczenie tego zwrotu poznamy dopiero w styczniu 2008). Z czasem stosunki między nimi ociepliły się. Lily ukończyła szkołę w 1978. W 1980 roku urodziła syna - Harry’ego. Razem z mężem należała do Zakonu Feniksa. Zginęła 31 października 1981 roku z rąk Voldemorta, broniąc Harry’ego. Oddając życie za swoje dziecko zapewniła mu ochronę - dzięki sile miłości. Klątwa rzucone ne niemowle \'odbiła się\' od Harry\'ego i pozbawiła mocy czarnoksiężnika, który ją rzucił - Voldemorta. Jak później wyjaśniono, przez to kawałek jego duszy pozostał w małym dziecku.
Była ulubienicą profesora Slughorna, należała do tzw. Klubu Ślimaka. Gdy Slughorn mówił, że powinna być w Slytherinie (domu którego był wtedy opiekunem), jak sam mówił po latach "otrzymywał bardzo zuchwałe odpowiedzi"

Rozdział VIII. Ginny Weasley

Ginevra Molly Weasley, (później Potter) w skrócie Ginny, (ur. 11 sierpnia 1981[1]) Jest dziewczynką o rudych włosach i jasnobrązowych oczach. Jest najmłodszym z siedmiorga dzieci Artura i Molly Weasleyów. Często błędnie nazywana Wirginią.
Od pierwszej klasy podkochiwała się w Harrym. Większą rolę odegrała dopiero w drugim tomie, kiedy to znalazła stary dziennik Toma Riddle’a. Opisywała w nim wszystkie swoje uczucia, które żywiła do Harry’ego. Tom przejął całkowicie panowanie nad dziewczynką i zmusił ją do otworzenia Komnaty Tajemnic. Potem zaciągnął Ginny do Komnaty Tajemnic, bo zależało mu na zabiciu Harry’ego. W piątym tomie ruszyła z przyjaciółmi do Departamentu Tajemnic i pomagała w walce ze śmierciożercami. Przez pewien czas grała na pozycji szukającego zamiast Harry’ego, który dostał dożywotni zakaz grania w quidditcha od Dolores Umbridge. Jej chłopakiem był Michael Corner. W szóstym tomie grała na pozycji ścigającego, a jej chłopakiem był początkowo Dean Thomas, a potem Harry Potter. Pod koniec roku szkolnego rozstali się, gdyż Harry nie chciał narażać Ginny na niebezpieczeństwa związane z walką z Voldemortem. Jest jedyną osobą, która przeżyła opanowanie umysłu przez Voldemorta i odzyskała wolną wolę. Ginny jest siódmym dzieckiem Weasleyów i ich jedyną córką. W epilogu książki Harry Potter i Śmiertelne Relikwie dowiadujemy się że poślubiła Harrego Pottera, z którym ma trójkę dzieci: Jamesa, Albusa i Lily.

Rozdział IX. Draco Malfoy

Draco Malfoy (ur. 5 czerwca 1980) – Jest on synem Lucjusza i Narcyzy Malfoy. Ma za przyjaciół dwóch osiłków, Vincenta Crabbe\'a i Gregory\'ego Goyle\'a, którzy bardziej pełnią funkcję jego ochroniarzy niż osób, którym młody arystokrata się zwierza z problemów. Dracon jest uczniem Hogwartu i należy do Slytherinu. Jego rodzice są sługami Voldemorta, a Draco, tak samo jak oni, nienawidzi wszystkich urodzonych w mugolskich rodzinach (szlam). Jest zaciekłym wrogiem Harry\'ego Pottera, Rona Weasleya i Hermiony Granger.

Dracon oznacza po łacinie smok lub wąż, zaś nazwisko Malfoy, pochodzące ze starofrancuskiego jest, tłumaczone jest najczęściej jako wiarołomny. Obecnie nazwisko Malfoy może pochodzić od słowa malfaire czyli źle czynić, szkodzić.

Draco odziedziczył wygląd po swoich rodzicach: jest szczupły, wysoki, blady, włosy koloru blond, oczy szare. Tylko raz, w drugim tomie serii, pojawia się wzmianka, jakoby byłby piegowaty.
Draco jest osobą perfidną i cyniczną, nasączona ironią. Przez pierwsze pięć tomów pełni rolę antagonisty Harry’ego. Jako że rodzina Malfoyów należy do bogatych, nigdy nie omieszka pochwalić się najdroższymi gadżetami otrzymanymi od ojca w miejsce miłości. W czwartym tomie dał do zrozumienia, ze wolałby pójść do innej Szkoły Magii i Czarodziejstwa – do Durmstrangu. Uważa, że nauczano tam także Czarnej Magii, którą sam adoruje. Powiedział, że jego ojciec (Lucjusz Malfoy) zna tam dyrektora (Igor Karkarow, śmierciożerca, później uciekł, nie chcąc ponownie przyłączyć się do Voldemorta). Harry, Ron i Hermiona sądzą, że dorosły Malfoy i dyrektor magicznej szkoły w Bułgarii znają się ze służby u Voldemorta. Nie wiadomo, kto został następcą Karkarowa w Durmstrangu.
W szóstym tomie przychodzi nam poznać innego Dracona. Szantażowany przez Voldemorta, po raz pierwszy od początku serii płacze, co było wielkim szokiem dla Harry\'ego. Zmuszony zabić Albusa Dumbledore\'a, chłopak miota się i nie potrafi dokonać morderstwa. W ostateczności nie był w stanie zabić, co, według Dumbledore\'a, oznacza, że w głębi serca Draco jest osobą, jeśli nie dobrą, to przynajmniej niewinną. Przez to grozi mu śmierć, bo nie wywiązał się ze swojego zadania, które Severus Snape został zmuszony wykonać. Poprzez wcześniejsze rozbrojenie Albusa Dumbledore\'a stał się posiadaczem Elder Wand. W VII tomie (w epilogu, po 19 latach) Draco Malfoy wyprawia syna Scorpiusa do Hogwartu

Rozdział X. Rubeus Hagrid

Rubeus Hagrid (ur. 6 grudnia 1928) - Hagrid jest strażnikiem kluczy w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart, prowadzi zajęcia z opieki nad magicznymi stworzeniami i cieszy się wielkim zaufaniem dyrektora szkoły, profesora Dumbledore, dla którego wykonuje zadania specjalne, wymagające dochowania tajemnicy. Hagrid jest pokaźnej postury, ma czarne oczy, czarne skręcone włosy i brodę, mówi z charakterystycznym akcentem. Jego cechą charakterystyczną jest fascynacja hodowlą niebezpiecznych zwierząt. Pierwszy przyjaciel Harry\'ego.

Rolę Hagrida w ekranizacjach wszystkich części gra Robbie Coltrane, a dubbingował go Marek Obertyn; z powodu śmierci polskiego aktora dubbingiem w pozostałych częściach zajmie się inna osoba.

Hagrid dostarczył małego Harry\'ego pod dom Dursleyów na prośbę profesora Dumbledore. Gdy Harry osiągnął wiek, w którym dzieci są przyjmowane do Hogwartu, dostarczył mu informację o przyjęciu, poinformował, że jest czarodziejem i pomógł przygotować się do roku szkolnego. Jednocześnie, Hagrid był odpowiedzialny za przeniesienie kamienia filozoficznego z banku Gringotta do Hogwartu i pomagał przy zabezpieczeniu kamienia w nowym miejscu.
Harry dowiedział się, że Hagrid był oskarżony o uwolnienie Bazyliszka w czasie, gdy był jeszcze uczniem Hogwartu. Poznał starego przyjaciela Hagrida - pająka Aragoga. Ponieważ Bazyliszek ponownie grasował w Hogwarcie, Gdy Hagrid trafił do więzienia czarodziejów - Azkabanu, Harry nie wierzył, że byłby on zdolny do aż tak nieodpowiedzialnego czynu.
Hagrid otrzymał posadę nauczycziela opieki nad magicznymi stworzeniami. Podczas jednej z lekcji hipogryf Hagrida - Hardodziob atakuje Draco Malfoya. Ojciec Draco domaga się, aby Hardodziob został stracony jako niebezpieczne stworzenie. Harry i Hermiona ratują Hardodzioba i nie tylko.
Hagrid przygotowywał konkurencję Turnieju Trójmagicznego, nagiął regulamin, by pomóc Harry\'emu. Nawiązał romans z dyrektorką szkoły Beauxbatons, Olimpią Maxime. Otrzymał od Dumbledore\'a kolejne specjalne zadanie.
Hagrid i Madame Olimpia Maxime próbowali przekonać klan olbrzymów, aby w nadchodzącej wojnie z Voldemortem wsparły stronę Zakonu. Hagrid sprowadził do hogwarckiego lasu swojego olbrzymiego brata, Graupa i zaczął pracę nad cywilizowaniem go.
Ten rok był w całej karierze Hagrida w Hogwarcie dla niego najgorszy. Jego przyjaciel, gigantycznym pająk, Aragog zdechł. Od tego momentu już nie mógł bezpiecznie wchodzić do Zakazanego Lasu. Ponadto żaden szóstoklasista nie wybrał jego przedmiotu na wartego dalszej nauki. Najgorsze zdarzyło się jednak w czerwcu, kiedy Albus Dumbledore zginął z rąk śmierciożercy Snape\'a. Na pogrzebie właśnie Hagrid czuł największy żal.
W tej części Hagrid zostaje schwytany przez Śmierciożerców podczas "Bitwy o Hogwart" i przetrzymywany w Zakazanym Lesie. Na rozkaz Voldemorta miał zanieść pozornie martwe ciało Harr\'ego Pottera do Zamku Hogwart.


Rozdział XI. Pozostali Bohaterowie

Fred i George Weasleyowie (ur. 1 kwietnia 1978 r.) Bracia bliźniacy, tak jak reszta rodziny mają rude włosy. Synowie Molly i Artura Weasleyów, bracia Ginny, Rona, Percy\'ego, Charliego i Billa. Najwięksi (po huncwotach) dowcipnisie w Hogwarcie. Pod względem zainteresowań nie pasowali do swojej rodziny, która uważała, że nie dojdą oni do niczego w życiu.
W piątej części (kiedy mieli 17 lat) opuścili Hogwart na miotłach i zajęli się prowadzeniem własnego sklepu z magicznymi przedmiotami, wymyślanymi przez nich (np. gigantojęzyczne toffi, kanarkowe kremówki, bezgłowe kapelusze i in.). Sklep znajdował się na ulicy Pokątnej 93 - Magiczne Dowcipy Weasleyów. Wykupili ten lokal za pieniądze, które dostali od Harry\'ego Pottera (jego nagroda w Turnieju Trójmagicznym 1000 galeonów). Już w Hogwarcie wymyślali i sprzedawali bombonierki lesera, dzięki których można się było zwolnić z lekcji. W ich sklepie można było kupić wszystko: od Jadalnych Mrocznych Znaków i puszków pigmejskich (miniaturowych pufków, po Q-Py Blok (czekoladę wywołującą zatwardzenie).
Mimo tego, że często płatali figle, wszyscy ich lubili. W Hogwarcie doczekali się nawet swojego "pomnika" - kawałek wyczarowanego przez nich bagna. Grali jako pałkarze w drużynie quidditcha. Ich interes bardzo dobrze rozkwitał, ale w 6. części Harrego Pottera dowiadujemy się, że rzecz z ich sklepu udaremniła złapanie śmierciożerców przez Ginny, Rona i ich kolegów.
W ostatniej części sagi, Fred Weasley zostaje uśmiercony przez śmierciożercę Rookwood\'a. Natomiast George, podczas transportowania Harry\'ego z domu Dursley\'ów, traci ucho (przypadkowo) odcięte przez Snape\'a zaklęciem Sectumsempra.
W czacie przeprowadzonym z J.K.Rowling po premierze ostatniej części dowiadujemy się, że George ma syna, którego nazwał na cześć zmarłego brata, Freda. Nadal prowadzi swój sklep z Magicznymi Dowcipami, w czym pomaga mu Ron.

Luna Lovegood (ur. 1981) -  należąca do domu Ravenclaw uczennica Hogwartu, jedna z niewielu niepochodzących z Gryffindoru członków Gwardii Dumbledore\'a. Brała udział w wyprawie do Departamentu Tajemnic oraz walce ze Śmierciożercami atakującymi Hogwart. Po raz pierwszy pojawia się w piątej części cyklu, Harry Potter i Zakon Feniksa. W założeniu autorki, marzycielska i z pozoru naiwna postać Luny miała stanowić swoistą przeciwwagę dla ślepo wierzącej we wszystko, co napisano w książkach Hermiony.
Ojciec Luny jest wydawcą uważanej za brukową gazety "Żongler", jej matka zmarła, gdy Luna miała 9 lat. Luna była świadkiem jej śmierci (dlatego widziała testrale). W szkole dziewczyna nie miała dobrej opinii: nazywano ją "Pomyluną" (kombinacja jej imienia oraz słowa "Pomylona"), głównie ze względu na ślepą wiarę, jaką pokładała we wszystkim, co jej ojciec zamieszczał w "Żonglerze" oraz wygląd (długie, rozczochrane włosy, wiecznie zamyślona twarz, kolczyki w kształcie rzodkiewek oraz naszyjnik z korków po piwie kremowym). Harry spotkał ją pierwszy raz w pociągu wiozącym uczniów do Hogwartu, większość drogi spędziła wówczas czytając magazyn swojego ojca do góry nogami (zgodnie ze "wskazówką" zawartą w piśmie). Kiedy Harry Potter, w ramach protestu przeciw Dolores Umbridge (która uczyła obrony przed czarną magią wyłącznie w teorii, omijając ćwiczenia praktyczne), zakłada tajne stowarzyszenie zwane Gwardią Dumbledore\'a (w ramach którego sam uczy innych obrony przed czarną magią), Luna zostaje jego członkinią.
Wspólnie z Harrym (oraz Hermioną, Ronem, Neville\'m i Ginny) wyprawia się do Departamentu Tajemnic, gdzie bierze udział w walce ze Śmierciożercami pod dowództwem Lucjusza Malfoya i Bellatrix Lestrange. Jako że w dzieciństwie widziała śmierć bliskiej jej osoby, jest w stanie zobaczyć niewidzialne konie - testrale. To właśnie ona wpadła na pomysł, by przy ich pomocy dostać się do Ministerstwa Magii. Może również, podobnie jak Harry, słyszeć szepty zmarłych dochodzące zza kamiennego łuku w Sali Śmierci, w której życie stracił Syriusz Black. Luna jest jedyną osobą, której Harry zwierza się ze swojego smutku po śmierci Syriusza - tylko ona tak naprawdę rozumie, co on wtedy czuje
Dzięki sławie uczestniczki wyprawy do Departamentu Tajemnic Luna zdobyła w szkole pewną popularność, wciąż jednak, poza kręgiem przyjaciół, uważana była za pomyloną. Towarzyszyła Harry\'emu na balu wydanym przez profesora Slughorna. W czasie przyjęcia wdała się w dotyczącą wróżb rozmowę z profesor Trelawney. Podczas tego samego roku została, w miejsce Lee Jordana, spikerem podczas meczów quidditcha, jej niekonwencjonalny (i nie mający zbyt wiele wspólnego z przebiegiem gry) komentarz podczas meczu pomiędzy Gryffindorem i Hufflepuffem wzbudził aplauz publiczności, w szczególności wykluczonego z gry Rona.
Gdy Harry Potter wyruszał, wspólnie z Dumbledorem, na poszukiwanie jednego z horkruksów Voldemorta, była jedynym, prócz Neville\'a, członkiem GD, który odpowiedział na wezwanie Rona, Hermiony i Ginny. Wspólnie z Hermioną pilnowała gabinetu profesora Snape\'a, gdzie znalazła napadniętego profesora Flitwicka. Wzięła udział, u boku innych obecnych na miejscu członków GD, oraz członków Zakonu Feniksa, w walce ze Śmierciożercami atakującymi Hogwart, później, w towarzystwie Neville\'a, widziana była na pogrzebie dyrektora szkoły.
W VII części Luna pojawia się na weselu Weasley\'ów, od razu rozpoznając Harrego, pomimo, że jest pod działaniem eliksiru wielosokowego. Po powrocie do szkoły razem z Ginny i Nevillem próbuje wykraść miecz Godryka Gryffindora. Podczas świąt zostaje porwana z pociągu przez Śmierciożerców, z powodu artykułów jej ojca, w których zachęca on, do pomagania Harremu, który jest ścigany. Luna jest więziona w domu Malfoy\'ów. Zostaje jednak uwolniona, przez Harrego, który również został schwytany, jednak największe zasługi ma tu Zgredek, gdyby nie on, więźniom nie udałoby się uciec. Pod koniec książki bierze udział w bitwie o Hogwart. Wcześniej pomaga Harremu dostać się do pokoju wspólnego Krukonów i szukać diademu Roweny Ravenclaw. Wtedy właśnie ratuje Harremu skórę pokonując w pojedynku siostrę z rodzeństwa Carrowsów (robiąc przy tym dużo hałasu i dekonspirując ich, ale nie robi to na niej wrażenia, jest raczej zaciekawiona efektem zaklęcia, którego użyła).

Neville Longbottom (ur. 30 lipca 1980) – Jest strasznym fajtłapą, pewną noc musiałby przespać na korytarzu (bo zapomniał hasła), gdyby nie pomoc Harry\'ego, jednak wraz z biegiem wydarzeń robi się coraz bardziej odważny i zdecydowany. Obaj są na tym samym roku i w tym samym domu. Neville\'a wychowuje babcia Augusta, gdyż jego rodzice postradali zmysły (i nie są w stanie teraz nikogo rozpoznać, nawet syna) na skutek torturowania przez Bellatrix Lestrange. Znajdują się teraz w Szpitalu św. Munga. Przepowiednia z Departamentu Tajemnic mogła odnosić się też do Neville\'a, ale dotyczy Harry\'ego, gdyż Lord Voldemort "naznaczył go na równego sobie" (blizna) zgodnie z tą przepowiednią.
W VII tomie Neville przechodzi przemianę. Nie jest już fajtłapą i nieudacznikiem. Cechuje się odwagą, honorem, poświęceniem i zdecydowaniem. Przewodniczy buntowi uczniów przeciwko nowej władzy w Hogwarcie - Carrowom. Podczas bitwy o Hogwart, kiedy Voldemort nakłada na jego głowę Tiarę Przydziału i podpala ją, Longbottom zrywa Tiarę z głowy, wyciąga z niej Miecz Godryka Gryffindora i obcina głowę Nagini, niszcząc przy tym horkruksa i przyczyniając się pośrednio do śmierci Voldemorta. W epilogu VII części dowiadujemy się, że zostaje nauczycielem zielarstwa w Hogwarcie.

Minerwa McGonagall (ur. 4 października 1925) –  Dyrektorka Hogwartu (od śmierci Albusa Dumbledore\'a do przejęcia władzy przez Severusa Snape), a wcześniej jego zastępczyni, nauczycielka transmutacji, opiekunka Gryffindoru, jedna z członkiń Zakonu Feniksa. Jest animagiem, potrafi przemienić się w charakterystyczną kotkę z czarnymi obwódkami wokół oczu, które przypominają okulary, jakie nosi.
Jest osobą, obok której nie można przejść obojętnie. Wysoka, czarnowłosa czarownica o srogim spojrzeniu z wiecznie zwężonymi ustami. Energiczna, bystra, już na pierwszej lekcji dała uczniom pokaz tego co potrafi. Umie utrzymać ciszę w klasie bez podnoszenia głosu. Jest stanowcza i wymagająca. Mimo swojego wyglądu i srogiej postury bardzo martwi i troszczy się o uczniów. Stara się być sprawiedliwa i wyrozumiała, lecz do pewnych granic rozsądku. Była przerażona tym, że Dumbledore umarł z rąk Snape\'a. Nie wiedziała, dlaczego do końca mu ufał.
W młodości należała do domu, którego jest teraz opiekunką, zawsze fascynowała ją transmutacja. Jest wielką fanką quidditcha, oczywiście kibicuje Gryffindorowi. Była zachwycona tym, że Harry tak cudownie lata na miotle. W pierwszej klasie pomogła mu dostać się do drużyny. W szóstej klasie próbowała wyciągnąć z Harry\'ego, gdzie byli z Dumbledorem. Albus Dumbledore miał do niej wielkie zaufanie.
Imię Minerwa pochodzi od imienia rzymskiej bogini mądrości, nazwisko zaś od poety Williama Topaza McGonagalla, uważanego za najgorszego w historii języka angielskiego.
W 6 tomie po śmierci profesora Dumbledore\'a jako zastępca dyrektora tymczasowo przejęła jego stanowisko.
W ostatniej części, uczy nadal w Hogwarcie przejętym przez Voldemorta i walczy z Czarnym Panem w bitwie w zamku, która zostaje stoczona pod koniec tomu.

Severus Snape (ur. 9 stycznia 1960 r. zm. 1998 r.) - Nauczyciel eliksirów w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart, opiekun domu Slytherin, potem dyrektor Hogwartu.
Snape jest jedną z bardziej tajemniczych postaci w książkowej serii. W Hogwarcie był opiekunem domu Slytherin i wiadomo, że przez lata ubiegał się o posadę nauczyciela obrony przed czarną magią, co udaje mu się dopiero w szóstym tomie (Harry Potter i Książę Półkrwi). Wcześniej uczył sporządzania eliksirów.
Severus Snape mieszkał w dzieciństwie w Spinner’s End, po drugiej strone rzeki od domu Lily Evans. Odkąd zauważył, iż Lily jest „magiczna”, nie spoczął póki nie opowiedział jej wszystkiego o magicznym świecie – o Hogwarcie, o Ministerstwie Magii itp. Zaprzyjaźnili się jeszcze przed wyjazdem do szkoły. Po jakimś czasie przyjaźń zamieniła się w miłość. Niestety, jednostronną.
Nauki w Hogwarcie pobierał wspólnie z jego rówieśnikami, m.in. Syriuszem Blackiem (ojcem chrzestnym Harry’ego), Remusem Lupinem, Peterem Pettigrew , a także Jamesem Potterem (ojcem Harry’ego). Wiadomo także o jego konflikcie z tym ostatnim. Obaj się szczerze nienawidzili – Snape przez wyraźne zaloty Jamesa do Lily Evans, które się zaczęły w trakcie czwartego lub piątego roku nauki, a James, już w pociągu, przed pierwszym rokiem nauki, nie zapałał do niego sympatią. Prawdopodobnie powodem był fakt, iż Potter był Gryfonem, podczas gdy Snape od początku twierdził, że będzie w Slytherinie.
Po ukończeniu szkoły dołączył do grona śmierciożerców. Był świadkiem przepowiedni profesor Sybilli Trelawney. Przekazał wszystko co usłyszał Voldemortowi, lecz dopiero od niego się dowiedział, że przepowiednia może mówić o dziecku Lily Potter. Gdy usłyszał, że jego pan ma zamiar zabić Potterów zaczął błagać o darowanie życia Lily. Gdy nie przyniosło to rezultatu, w rozpaczy skontaktował się z Dumbledore’em. Przekazał swoją prośbę o upewnienie się, że Lily jest bezpieczna. Na pytanie dyrektora, które brzmiało: „And what will you give me in return, Severus?” (ang. „I co mi dasz w zamian, Severusie?”), odpowiedział: „Anything” (ang. „Co zechcesz.”)
Od jakiegoś czasu przed tym wydarzeniem Potterowie wiedzieli iż w ich otoczeniu jest zdrajca. Aby uniemożliwić mu, oraz Temu, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać wejście do ich domu, uczynili swoim Strażnikiem Tajemnicy Petera Pettigrew. Uznali to za najlepszy wybór. Nikt by go nie szukał, był taki słaby, nic nie znaczący... Oczywiście nie wiedzieli, że to właśnie on był Śmierciożercą i od razu wydał ich miejsce zamieszkania Czarnemu Panu.
Severus Snape jest tytułowym Księciem Półkrwi z książki Harry Potter i Książę Półkrwi – nazwa ta pochodzi od nazwiska matki, czarownicy Eileen Prince (ang. książę), a także faktu, iż ojciec Snape’a, Tobiasz, był mugolem.
Kiedy nauczał w Hogwarcie, nie był lubianym nauczycielem, znany z niesprawiedliwości i brutalnego sarkazmu. Wyraźnie faworyzował Ślizgonów i nie cierpiał Gryffindoru. Czasami bywał nawet podły w stosunku do innych uczniów. Lubił siać grozę, a mogło to być spowodowane tym, że nie zaznał rodzinnego ciepła i miłości. Bał się odrzucenia i wyjawienia swoich słabych punktów, dlatego też opanował sztukę oklumencji i legilimencji, co pozwalało mu zachować tajemniczość. Był skryty i nieprzyjemny, ale też skrywający niezgłębione tajemnice.
Bohater złożył Narcyzie Malfoy Przysięgę Wieczystą, zobowiązującą go do pomocy Draconowi w wypełnieniu niebezpiecznego zadania, które powierzył mu Voldemort (zabicie Dumbledore’a). To właśnie hogwarcki mistrz eliksirów zabił Albusa Dumbledore’a na Wieży Astronomicznej, po czym zbiegł ze śmierciożercami. Dumbledore ufał Snape’owi ponieważ wierzył w jego skruchę i w to, że Severus jest jego człowiekiem. Prawdziwy powód zaufania Albusa do Snape’a wyjaśnia się dopiero w ostatnim tomie cyklu. W VII tomie dowiadujemy się, że Severus zawsze wierny był Dyrektorowi, a zamordował go na jego własną prośbę. Pomógł też (na prośbę Dumbledore\'a) zdobyć Harry\'emu Potterowi Miecz Godryka Gryffindora.
Po objęciu władzy przez Śmierciożerców w Ministerstwie, został dyrektorem Hogwartu. W ostatnim tomie Voldemort podejrzewa, iż Snape jest właścicielem Elder Wand (różdżki o wielkiej mocy). Ostatnim jej mistrzem był Albus Dumbledore. Następnym mistrzem może zostać osoba, która pokona poprzedniego mistrza. W związku z tym Czarny Pan uważa, że musi pokonać Severusa, który zabił Dumbledore\'a. Na rozkaz Voldemorta Książę zostaje ugryziony przez Nagini. Umierając, przekazał swoje wspomnienia Harry\'emu Potterowi. Ujawniają one, iż Snape był sąsiadem Lily Evans i był w niej zakochany. W Hogwarcie trafili do różnych domów (Lily - Gryffindor, Severus - Slytherin). Z upływem czasu ich przyjaźń zanikała na skutek częstych kłótni (Snape był zazdrosny o Jamesa Pottera, Lily nie podobało się, iż Severus zadaje się z Śmierciożercami). Okazuje się również, że to właśnie dzięki Snape\'owi Lily miała szansę na uratowanie siebie 31 października 1981 roku. Kobieta nie skorzystała z niej jednak, ratując tym samym swojego syna Harry\'ego Pottera. Snape obiecał Dumbledore\'owi chronić jej dziecko. Severus do końca wierny był dyrektorowi Hogwartu, a jego zabójstwo popełnione przez Snape\'a zostało ukartowane. Śmierć Księcia okazała się bezużyteczna- mistrzem Elder Wand był Draco Malfoy, gdyż to on rozbroił Albusa Dumbledore\'a na Wieży Astronomicznej. Draco został zaś z kolei pokonany przez Harry\'ego, co było jednoznaczne z przejęciem panowania nad Najstarszą z Różdżek przez młodego czarodzieja. Zabicie Severusa nic nie dało Czarnemu Panu bowiem jego Różdżka za swego pana uznała Harry\'ego. Poznając myśli Snape\'a Harry dowiaduje się jak wielkim uczuciem darzył Lily znienawidzony przez niego profesor, wyrazem tego było przejęcie przez Severusa używanego przez nią patronusa. Harry zrozumiał również, że gdyby nie pomoc Snape\'a nigdy nie zniszczyłby Voldemorta. W epilogu dowiadujemy się, że drugie z dzieci Harry\'ego Pottera i Ginny nosi imiona Albus Severus - to drugie dla uczczenia Najodważniejszego Czarodzieja i Człowieka jakiego Harry kiedykolwiek znał.

Remus Lupin był nauczycielem Obrony przed czarną magią (ang. Defence Against the Dark Arts) podczas trzeciego roku pobytu Harrego Pottera w Hogwarcie. Urodzony dnia 10 marca 1960 r, zmarł w 1998. Przez kolegów ze szkoły (Jamesa Pottera, Syriusza Blacka oraz Petera Pettigrew) nazwany Lunatykiem. Jego oczy są miodowe, w młodości miał jasnobrązowe włosy, jednak gdy uczył w Hogwarcie przeplatały się już z siwizną. W 1971 rozpoczął naukę w Hogwarcie, a Tiara Przydziału przydzieliła go do Gryffindoru. W roku 1975 został prefektem i pełnił tę funkcję do 1977 roku. Na jego widok Boginy zmieniają się w Księżyc w pełni - najbardziej przerażające Remusa zjawisko.
Kiedy był dzieckiem, ukąsił go wilkołak Fenrir Greyback, który w ten sposób chciał dopełnić zemsty na ojcu Lupina. Od tamtej pory, co miesiąc, o pełni księżyca Remus przemieniał się w pragnącego ludzkiej krwi wilkołaka. Rodzice za wszelką cenę starali się odnaleźć lekarstwo, lecz żadne nie istniało. Remus był przerażony perspektywą niezaakceptowania go w Hogwarcie, jednak nowy dyrektor szkoły, Albus Dumbledore, zezwolił mu na naukę, ówcześnie zastosowawszy specjalne środki bezpieczeństwa. Na terenie Hogwartu posadzono wierzbę bijącą - miała ona zagradzać przejście do Wrzeszczącej Chaty, w której ukrywał się Lupin podczas przemiany. W przetrzymaniu tego trudnego okresu pomagali mu przyjaciele - James Potter, Syriusz Black i Peter Pettigrew. Zostali nielegalnymi Animagami, aby móc bezpiecznie towarzyszyć choremu Lupinowi. Razem z nimi stworzył Mapę Huncwotów - magiczną mapę Hogwartu, wskazującą nie tylko poszczególne miejsca w zamku, ale także poruszających się po nich ludzi.
Właśnie od profesora Lupina Harry nauczył się rzucać Zaklęcie Patronusa. Harry uważał go za specjalistę w tej dziedzinie.
Przydomek Lupina to Lunatyk, co może kojarzyć się z wilkołactwem Lupina oraz (w języku polskim) z jego nazwiskiem. "Luna" z łaciny oznacza "księżyc". Jego nazwisko i przydomek można też powiązać z nocnymi wędrówkami z przyjaciółmi.
Niestety Severus Snape rozgłosił, iż Lupin jest wilkołakiem. Ten, spodziewając się ostrych protestów rodziców uczniów, porzucił posadę profesora. W piątej części (Harry Potter i Zakon Feniksa) dowiadujemy się, że aktywnie działa w Zakonie Feniksa. Znamy tylko jedną misję Remusa -na polecenie Dumbledore\'a przebywał w kryjówce wilkołaków, aby powstrzymać ich przed przyłączeniem się do Lorda Voldemorta.
W VI części serii dowiadujemy się o uczuciu, którym Nimfadora Tonks darzy Remusa (patronus zakochanej Tonks zamienia się w wilka.) Lupin ma jednak duże wątpliwości, czy ich związek może się przetrwać; sądzi, że istnieje między nimi zbyt duża różnica wieku. Oprócz tego wstydzi się własnego ubóstwa. Dodatkowo jest wilkołakiem i boi się o to, że przez niego Tonks będzie żyła w większym niebezpieczeństwie. Z troski o nią rezygnuje jednak z jej i własnego szczęścia. Oboje popadają w lekką depresję, Tonks miewa kłopoty ze swoimi metamorfozami, Lupin staje się jeszcze bardziej niż zwykle refleksyjny. W jednym z końcowych rozdziałów książki, podczas pogrzebu Dumbledore\'a, oboje trzymają się za ręce.
Na początku VII tomu kochankowie pobierają się. Gdy Tonks zachodzi w ciążę, Lupin przeżywa załamanie nerwowe - chce zostawić żonę i nienarodzone dziecko i wyruszyć z Potterem na tułaczkę, gdyż uważa, że popełnił błąd, żeniąc się z Nimfadorą. Boi się, że jego potomek również będzie wilkołakiem. Gdy Harry odmawia mu, jednocześnie robiąc awanturę, Remus wraca do Tonks. Wkrótce po narodzinach ich syna Teddy\'ego Remusa Lupina, giną oboje w bitwie o Hogwart. Joanne Rowling ujawniła na czacie z czytelnikami, że Remusa zabił Antonin Dołohow, śmierciożerca.

Nimfadora Tonks (ur. prawdopodobnie 1973, zm. 1998) -  W latach 1984-1991 uczęszczała do Hogwartu, należała do Hufflepuffu[1]. Z obliczeń wynika, że jest w wieku Charlie\'go Weasley\'a i była z nim na jednym roku. Jest ona metamorfomagiem. Najmłodsza członkini Zakonu Feniksa. Jest śmiała i gadatliwa. Dość niezręczna. Jest aurorem, czyli czarodziejem walczącym z czarną magią. Musiała najpierw zaliczyć jednak trzyletnie studia w Ministerstwie Magii, które ukończyła w 1994 roku. Chwaliła się Harry\'emu, że dzięki swoim wrodzonym zdolnościom była najlepszą studentką w dziedzinie maskowania się, choć z innymi przedmiotami miała kłopoty.
Nie znosi swojego imienia, więc woli posługiwać się samym nazwiskiem. Jest córką czarownicy - Andromedy Tonks (z domu Black) oraz Teda Tonksa - czarodzieja pochodzenia mugolskiego. Preferuje rockowe brzmienie. Jest fanką zespołu Fatalne Jędze. Jej (znanymi z serii) ciotkami są Narcyza Malfoy i Bellatrix Lestrange. Mimo iż Tonks wydaje się "lekkoduchem", w obliczu niebezpieczeństwa potrafi zachować rozwagę i odwagę.
W VI części serii ujawniony zostaje romans Tonks i Remusa Lupina. Lupin ma jednak duże wątpliwości, czy związek taki może się udać, sądzi, że istnieje między nimi zbyt duża różnica wieku. Dodatkowo jest wilkołakiem i boi się, że taki związek może zaszkodzić Tonks. Z troski o nią rezygnuje jednak z jej i własnego szczęścia. Oboje popadają w lekką depresję, Tonks miewa kłopoty ze swoimi metamorfozami, Lupin staje się jeszcze bardziej niż zwykle refleksyjny. W jednym z końcowych rozdziałów książki, podczas pogrzebu Dumbledore\'a trzymają się za ręce. Na początku VII części serii kochankowie pobierają się. Podczas ostatecznej bitwy ze Śmierciożercami, Tonks ginie razem ze swym mężem, Remusem Lupinem. W czacie z czytelnikami autorka zdradziła, że zabiła ją Bellatrix Lestrange. Tonks i Lupin pozostawiają po sobie jednak potomka Teddy\'ego Remusa Lupina, którego ojcem chrzestnym jest Harry Potter.

Alastor Moody (zwany również Szalonookim) –  Po raz pierwszy pojawił się w czwartej części. Moody jest byłym aurorem, członkiem założonego przez Albusa Dumbledore\'a Zakonu Feniksa. Jest bardzo nerwowy, ciągle obawia się, że ktoś go chce zabić. W walkach stracił oko i nogę, a także kawałek nosa. W związku z tym posiada drewnianą protezę i magiczne oko, dzięki któremu może widzieć na wskroś obiektów, a także dookoła siebie (nawet do tyłu, przez własną głowę), dzięki czemu Moody może zobaczyć więcej niż ktokolwiek inny.
W czwartej części przygód Harry\'ego podszywa się pod niego Barty Crouch Jr i udaje się do Hogwartu, żeby uczyć tam obrony przed czarną magią. W tym czasie prawdziwy Moody leżał na dnie magicznego kufra, w którym zamknął go oszust.
W piątej części, był jednym z ludzi eskortujących Harry\'ego do kwatery głównej Zakonu Feniksa i wyruszył do Ministerstwa Magii, by ratować życie Potterowi.
Alastor Moody umiera w roku 1997 podczas eskortowania Pottera w bezpieczne miejsce. Został zamordowany przez Lorda Voldemorta. Członkowie Zakonu Feniksa nie odnajdują jednak jego ciał