Nazwa forum

Rozdział I. Podstawowe pojęcia

Eliksiry - niezwykle wywary z niezwykłych składników - od zawsze należały do podstawowego wyposażenia warsztatu maga. Mityczne czarownice przygotowywały eliksiry, które pomagały odzyskać młodość, przemienić ludzi w zwierzęta albo zapewniały niewidzialność. Średniowieczne legendy i podania mówią o eliksirach nasennych, miłosnych, zapomnienia oraz zazdrości i niesnasek. U podstaw legend o magicznych właściwościach eliksirów (z łacińskiego elixir, "płyn zapewniający młodość i długie życie", prawdopodobnie od arabskiego al-iksir o tym samym znaczeniu) bez wątpienia legły bardzo realne skutki działania pewnych substancji na ludzkie ciało i umyśl. Toniki sprowadzające sen, wywołujące halucynacje, powodujące paraliż, przyśpieszające albo spowalniające bicie serca czy tez odurzające znane były od dawna i mogły zarówno leczyć, jak i szkodzić. Nietrudno sobie wyobrazić, ze przy odpowiednim doborze składników taki eliksir mógłby wiec spowodować zmianę wyglądu albo zamienić nienawiść w miłość.

Antidotum - Eliksir mający na celu zneutralizowanie bądź zmniejszenie toksycznego działania trucizny. Inaczej odtrutka.

Trucizna - to substancja, która w niewielkim nawet stopniu wywołuje objawy chorobowe mające w ostateczności doprowadzić do śmierci.

Jak ustawić kociołek?
Aby uwarzyć eliksir należy dobrze ustawić kociołek. Zadanie to w ogóle nie jest trudne, ale jednak niektórym sprawia trochę problemu, wiec dla nich opisujemy prawidłowe ułożenie kociołka. Pod kociołkiem należy rozpalić ogień, a następnie zawiesić nad nim kociołek, starając się by wisiał jak najprościej. Nic więcej nie trzeba robić, oczywiście prócz warzenie w nim eliksiru. Niektóre eliksiry są bardzo pożyteczne, niektóre bardzo ócz niebezpieczne, ale bez względu na to, jaki eliksir warzycie grozi Wam niebezpieczeństwo. Można poparzyć się o kociołek, albo oblać się wrzącym eliksirem, co może spowodować poparzenie skóry, powstawanie bąbli i wielu jeszcze innych niemiłych niespodzianek. Wiec wszystkie eliksiry musicie warzyć pod czujnym okiem nauczyciela.

1. Znajomość
Pierwsza podstawowa zasada przyrządzania jakiegokolwiek wywaru jest znajomość pochodzenia jego składników. Dzięki temu możemy bez problemu robić eliksiry własnej roboty (ale ostrzegam, trzeba znać składniki!). Jeżeli już wiesz, czego potrzebujesz do zrobienia eliksiru i znasz pochodzenie składników możesz przystąpić do określania ich ilości (teraz może się przydać waga). Składniki Eliksirów dzielimy na pochodzenia Nieorganicznego i Organicznego. Składniki pochodzenia Organicznego można podzielić na składniki pochodzenia zwierzęcego oraz roślinnego.

2. Proporcje
To wcale nie jest trudne. Musimy tylko przyjąć, ze w eliksirze musi się znaleźć dwa razy więcej produktów pochodzenia zwierzęcego niż produktów pochodzenia roślinnego (trzeba pamiętać tez, ze w każdym eliksirze powinna znaleźć się jakakolwiek ciecz - nawet w małych ilościach. Pamiętaj o tej proporcji, kiedy będziesz przyrządzać eliksir własnej roboty; nie przestrzeganie tej zasady może skończyć się tragicznie!

3. Kolejność
Mogłoby wydawać się to dziwne, ale w przyrządzaniu eliksirów liczy się tez kolejność dodawania składników. Najpierw powinniśmy wlać ciecz do kociołka. Następnie wrzucić mniej ważny składnik zwierzęcy, a potem roślinny (zazwyczaj jest tylko jeden, ale jeżeli jest ich więcej wrzuć je wszystkie). Jeżeli są jeszcze jakieś mniej ważne produkty zwierzęce bądź składniki pochodzenia nieorganicznego należy je teraz dodać (nawet, jeśli byłoby ich sporo). Na samym końcu wrzucamy do naczynia najważniejszy składnik pochodzenia organicznego.

4. Który składnik najważniejszy
Składnik najważniejszy, zwany głównym, jest to zazwyczaj składnik występujący w tytule nazwy eliksiru np. eliksir pieprzowy - pieprz. Dużo eliksirów nie ma w nazwie zawartego składnika, dlatego też składnikiem głównym w takim wypadku jest składnik pochodzenia zwierzęcego, którego zwierze ma większe właściwości magiczne, np.: krew, jednorożca lub krew Trolla, składnikiem głównym będzie krew jednorożca. Wiele Eliksirów odbiega od tych zasad podczas ich sporządzania, dlatego trzeba bardzo uważnie czytać instrukcje sporządzania eliksiru i postępować wedle instrukcji.

Rozdział II. Alchemia

Alchemia - dziedzina magii zajmująca się odkrywaniem Kamienia Filozoficznego lub Panaceum.
Panaceum -środek leczący wszystkie choroby.
Kamień filozoficzny - magiczny czynnik, który zamienia metale nie szlachetne w złoto, i wykorzystywany do produkowania eliksiry życia.

Powstanie Alchemii.
Alchemia powstała tak jak większość rodzajów magii w Starożytnym Egipcie, jednak nie była tam powszechnie uprawiana, dlatego też przeniosła się na kontynent europejski do Rzymu i Grecji gdzie była uprawiana. Słowo Alchemia wzięło się od Arabskiego słowa Al-kim i Ja później używano tego słowa do nazywania słowa Chemia. W Egipcie była nazywana Kami -, a w Rzymie i Grecji - Chmela, co później zostało zmienione na Chemia. Alchemia wykorzystuje również filozofie starożytna, dzięki czemu alchemicy są bardzo wykształconymi czarodziejami

Siedziby Alchemii.
Główną siedzibą Starożytnej alchemii była Grecja i Rzym jednak chęć pozyskania Eliksiru życia byłą tak wielka, że Alchemia zaczęła przemieszczać się do Francji, Niemiec, Austrii Aż wreszcie dotarła do Czech i Polski. W końcu XVI wieku stolicą Alchemii była nazywana Czeska stolica Praga, gdzie zjeżdżali się najbardziej dostojni Alchemicy już w tedy znani Chemicy, którzy odkryli wiele pierwiastków miedzy innymi: Fosfor, Arsen, odkryli kwasy mineralne, amoniakowe, Stwarzali aparatury laboratoryjne opracowywali metody udziału substancji chemicznych, oraz wymyślaniu mikstur działających na niektóre choroby. Jak widać Alchemia skupiała w sobie wiele dziedzin współczesna chemie, biologie, matematykę, medycynę czasem astrologie.

Alchemicy.
Najbardziej znanymi alchemikami byli: Paracelsus, Pliniusz Starszy, Wincenty z Beaurais, Albert Wielki, Roger Bacon, Michał Sędziowój, Nicolas Flamel.
NICOLAS FLAMEL - Urodził si.e w 1330 roku pod Paryżem. Nawiedzony we śnie przez Anioła zobaczył księgę, którą zakupił na drugi dzień za marne pieniądze a która okazała się podręcznikiem do Transmutacji. 17 Stycznia 1383 roku Nicoals Flamel odkrywa Kamień Filozoficzny jak wspomina w swoim pamiętniku pierwsza próba stworzenia złota z dodatkiem rtęci spowodowała, że postało czyste srebro, kolejne próby przyniosły zamierzony efekt. Silny zapach, o jakim sugerował Flamel w swoim pamiętniku mógłby wskazywać na Siarkę. Według Historyków Flamel zmarł w 1410 roku. Przeżył 80 lat i co w tamtych czasach to również było fenomenem.
PARACELSUS - tak naprawdę nazywał się Philippus Aureolus Theophrasus Bombastus von Hohenhaim i żył w latach 1493 - 1541. Uważa się go za ojca medycyny naturalnej. Namawiał chorych, żeby wykorzystywali swoje własne naturalne siły uzdrawiające. Teraz pewnie nazwalibyśmy tę metodę autosugestią. Naraził się takimi sposobami leczenia wielu medykom, którzy utrzymywali się ze sprzedaży różnych mikstur. Należy dodać, że sam Paracelsus cuchnął, był grubiański i pyszałkowaty.
HERMES TRISMEGISTOS - legenda głosi, że ten egipski król panujący przez 3226 lat był największym alchemikiem wszech czasów. Podobno, gdy Aleksander Wielki wtargnął do Egiptu, znalazł Szmaragdowe Tablice trzymane przez mumię Hermesa spoczywającego w Wielkiej Piramidzie w Gizie. Tablice zawierały magiczne sekrety i wielu alchemików wieszało ich kopie na ścianach.
MICHAŁ SĘDZIWÓJ - to najsłynniejszy polski alchemik żyjący w latach 1566-1636. Legenda mówi, że Sędziwój otrzymał od swojego mistrza Setona, w zamian za wyratowanie z rąk elektora saskiego, niewielki flakonik ze złotą wodą. Specyfik ten miał mu pomóc w odkryciu zagadki kamienia filozoficznego. Alchemik pracował z zapałem i wkrótce rezultaty swoich poszukiwań zademonstrowal na dworze Zygmunta III. Udało mu się w obecności króla przeobrazić trzy srebrne monety w złote. Niestety, jak sam przyznał, nie zgłębił tajemnicy przemiany metali w złoto w większych ilościach. Od tego pokazu alchemia stała się najmodniejszym zajęciem magnatów, profesorów Akademii, a nawet krakowskich dam dworu.

Rozdział III. Składniki

Asfodelus (asphodel) W Polsce znany tez jako złotowłos, Śródziemnomorska roślina liliowata o wąskich liściach i białych lub żółtych kwiatach, w starożytności sadzona na cmentarzach jako pokarm dla zmarłych, poświęcona królowej Hadesu Persofenie; jej bulwa jest składnikiem eliksirów, m.in. napoju usypiającego, znanego także jako Wywar Żywej śmierci. Akonit to ta sama roślina, co tojad żółty.

Arszenik Tlenek arsenu(III), trójtlenek dwu arsenu, tritlenek diarsenu, As2O3, biały proszek o słodkawym zapachu, trudno rozpuszczalny w wodzie, o silnym działaniu trującym. Roztwarza się w kwasie solnym, dając AsCl3, i w roztworach alkaliów z utworzeniem jonów AsO3-. Podczas ogrzewania sublimuje. W przyrodzie występuje jako minerały: arsenolit i klaudetyt. Arszenik używany jest do otrzymywania arsenianów(III), leków, barwników, emalii, szkła, trucizn (np. do tępienia szczurów).

Bezoar Kamień tworzący się w przewodzie pokarmowym kozła afgańskiego; zbite guzy uformowane w żołądku z zalegającego tam materiału: fitobezoar - z włókien i resztek roślinnych, trichobezoar - z połykanych włosów. Fitobezoary występują szczególnie w pewnych strefach geograficznych, gdzie obficie spożywa się daktyle, orzechy kokosowe, selery, dynię, rodzynki, śliwki itp.

Ciemiernik Czarny (Helleborus niger) Bardzo ciekawa i rzadka roślina z rodziny jaskrowatych Kwiat biały i na dodatek kwitnie na przełomie listopada i grudnia. Wywołuje podrażnienie błon śluzowych, zawroty głowy, duszności itd.

Czosnek (Allium) Rodzaj z rodziny liliowatych, zaliczany niekiedy do amarylkowatych lub czosnkowatych (Alliaceae), obejmujący około 300 gatunków bylin cebulowych lub kłączowych, rosnących głównie w strefie umiarkowanej półkuli północnej, w tym wiele ważnych roślin uprawnych i ozdobnych. Liście obłe, rynienkowate lub płaskie i wąskie. Kwiaty drobne, najczęściej białe, różowe lub purpurowe, zebrane w baldachy.

Czosnek pospolity (Allium sativum) Pochodzący z Azji Środkowej, jest często uprawiany jako przyprawa oraz roślina lecznicza. Składnik czosnku alliina, przekształcająca się w allicynę o silnym działaniu bakteriobójczym. Zawiera ona ponadto witaminę C oraz ma właściwości moczopędne, przeciw miażdżycowe i hipotoniczne (obniżające ciśnienie krwi).

Dziurawiec zwyczajny (Hypericum) Rodzaj z rodziny dziurawcowatych obejmujący ok. 350 gatunków roślin zielnych lub drzewiastych rosnących głównie w obszarach o klimacie subtropikalnym, rzadziej w strefach Umiarkowanych. Rośnie na suchych łąkach, ugorach, skrajach lasów. Jest to bylina o łodygach do jednego metra wysokości, dołem zdrewniałych. Niewielkie wydłużone, osadzone naprzeciwlegle liście posiadają przeświecające punkty, które są zbiorniczkami olejków eterycznych. Od czerwca do sierpnia, na szczytach pędów tworzą się gęste kwiatostany z licznymi żółtymi, pięciopłatkowymi kwiatami. Roślina posiada korzenny zapach i cierpki smak. Ziele ścina się na początku kwitnienia odrzucając części zdrewniałe. O leczniczych właściwościach dziurawca decydują zawarte w nim substancje - hiperycyna (czerwony barwnik), flawonoidy, działający moczopędnie hiperozyt oraz rutyna i kwercetyna, uszczelniające naczynia włosowate, działające przeciwbiegunkowo i bakteriostatycznie garbniki. Ziele dziurawca zawiera również, olejki eteryczne, żywice, kwasy organiczne, pektyny, cholinę, sole mineralne, cukry, witaminy A i C. Nasiona zawierają hyperforynę posiadającą antybiotyczne właściwości. Dziurawiec znany był już w starożytności a w średniowieczu przypisywano mu lecznicze właściwości magiczne. Do dzisiaj w lecznictwie ludowym uważany jest za lek uniwersalny. Współczesne ziołolecznictwo potwierdziło wielostronne działanie dziurawca używanego w postaci naparów, wyciągów, mieszanek i preparatów ziołowych. Stosowany wewnętrznie rozszerza naczynia krwionośne narządów wewnętrznych, działa żółciopędnie, moczopędnie, uspokajająco, przeciwbakteryjnie i tonizującą przy ogólnych osłabieniach. Zewnętrznie stosowany jest przy odmrożeniach, oparzeniach, leczeniu trudno gojących się ran i chorób skórnych. Dziurawiec powinien być stosowany rozważnie i z umiarem gdyż wywołuje zwiększenie wrażliwości skóry na promienie słoneczne.

Dżdżownice Rodzina pierścienic należących do gromady skąposzczetów. Posiadają wyraźną segmentację ciała. Ubarwienie zmienne, od żółtawego poprzez czerwone po niemal czarne. Długość ciała do 30 cm

Jednorożec Symbol czystości i niewinności. Krew jednorożca jak i jego sproszkowany róg mają właściwości magiczne. Jednorożec jest wcielonym pięknem. Krew jednorożca i za uniwersalne remedium na absolutnie wszystkie dolegliwości - od Czarnej śmierci po chandrę.

Kamień księżycowy Lśniący minerał, perłowy, występujący w barwach: srebrnej, mlecznej, żółtawo-pomarańczowej, bladoniebieskiej, bezbarwny. Kamień ten jest bardzo skuteczny w leczeniu chorób kobiecych; Łagodzi ból w przypadku bólów miesiączkowych, może pomóc w trudnościach z zajściem w ciążę, szczególnie, gdy wynikają one z blokad psychicznych. Dobrze jest go nosić blisko ciała w przypadku zaburzeń hormonalnych i chwiejności emocjonalnej.

Kamień Saargo (ArRe) Bezwonny, szary, idealnie kulisty kamień, wielkości 1 do 50 cali. Kamień dzięki któremu z kropli płynu można otrzymać kociołek z esencją o magicznej mocy, przydatny do tworzenia prawie każdego eliksiru aby dodac mu większej mocy. Kamień odkryty przez Profesora Revenkors\'a. Prawo Saargora: Substancji będzie 2 razy więcej niż wynosi średnica kamienia i 3 razy więcej niż dodawanej substancji w litrach.

Kły węża Właściwości trujące, używany do najsilniejszych trucizn.

Krew nietoperza Używa jej się do eliksirów służących widzeniu w ciemności .Dodawana do eliksirów miłosnych, ma właściwości wiązania ukochanej osoby.

Krew trola Używana w eliksirach regenerujących siły życiowe i zdrowie.

Kręgosłup Skorpeny Skorpenowate (Scorpaenidae), ryby z rodziny zaliczanej do podrzędu skorpenowców, rzędu okoniokształtnych, zamieszkujące morza strefy umiarkowanej i ciepłej. Skorpenowate mają rozmaite kształty ciała, dużą głowę, płetwę grzbietową uzbrojoną w kolce utworzone z cierniowatych promieni. W płetwie brzusznej znajduje się jeden kolec, w płetwie odbytowej 2 lub 3 kolce, u większości gatunków połączone z gruczołami jadowymi. Zawierają w sobie bardzo silną truciznę.

Kolce jeżowca Kolce mają różną budowę, mogą być gładkie, ząbkowane, żeberkowane lub szorstkie. Pomiędzy kolcami znajdują się tzw. pedicelaria, służące do oczyszczania powierzchni ciała i do obrony. Często zawierają gruczoły jadowe zawierające jad o dużej nieraz sile działania.

Kolce jeżozwierza Czarne, długie i ostre, wykorzystywane w wielu eliksirach, szczególnie w leczących.

Kora Drzewa Wiggen Jego kora ma właściwości regenerujące, dlatego jest częstym składnikiem eliksirów regenerujacych i leczniczych.

Korzonki Stokrotek (Bellis perennis) Bylina z rodziny złożonych. Występuje w ogrodach, na pastwiskach, łąkach i przydrożach. Jest niską byliną posiadającą zebrane w różyczki łopatkowate liście, brzegiem ząbkowane. Na bezlistnej łodydze, do 20 centymetrów wysokiej, znajdują się koszyczki kwiatowe złożone z żółtych, wewnętrznych, rurkowatych kwiatów i zewnętrznych, języczkowatych, białych, często od spodu różowoczerwonych. Kwitnie od marca do zimy. Surowcem zielarskim są suszone koszyczki kwiatowe. Zawierają one garbniki, flawonoidy, śluzy, saponiny, kwasy organiczne, żywice i sole mineralne. Napary z kwiatu stokrotki używa się do leczenia gorączki, krwawień z płuc i układu moczowego. Stosuje się ją również przy stanach zapalnych dróg oddechowych, gdyż pobudza ona wydzielanie śluzu oskrzelowego. Wykazuje również działanie oczyszczające z toksyn i produktów przemiany materii zwiększając ich wydalanie z moczem. Zewnętrznie stosuje się napary do zachowania higieny osobistej, egzemach, zranieniach, łojotoku i zapaleniach skóry. Właściwości lecznicze stokrotki są, w większości przypadków, wykorzystywane w połączeniu z innymi ziołami, w leczniczych mieszankach ziołowych.

Mandragora Mandragora lekarska rośnie przeważnie w ukryciu i należy do roślin rzadkich. Dlatego od starożytności jest najbardziej poszukiwanym i najwyżej cenionym korzeniem czarodziejskim. Spożywa się zarówno jej świeże owoce, jak i pije wino z namoczonymi korzeniami lub pali jej liście. Korzeń już dawniej noszono jako talizman i spożywano jako napój miłosny. Jest skutecznym afrodyzjakiem, chociaż jej stosowanie związane jest ściśle z czarną magią, czarami, starymi rytuałami i kultem roślin. Przedawkowanie korzenia jest niebezpieczne z powodu podrażnienia dróg oddechowych. Mandragore wykorzystuje się również w eliksirach pomagającym ludziom odzyskać ludzka postać po spetryfikowaniu.

Mordownik - Ta sama roślina co Tojad Żółty.

Muchy siatkoskrzydłe Owad zaliczany do rodziny muchowatych (Muscidae) z rzędu muchówek (Diptera), pospolity na całym świecie. Niezwykle popularne owady magiczne wykorzystywane przy przyrządzaniu eliksirów.

Oczy Diabła Morskiego Wykorzystywane do eliksirów leczących.

Oko bazyliszka Bazyliszki znane są ze swych umiejętności magicznych a zwłaszcza petryfikacji. Oczy bazyliszka doskonale nadają się będą do mikstur działających właśnie na zasadzie zamiany istoty żywej w kamień lub odwrotnie.

Otwornice (Foraminifera), pierwotniaki z gromady zaliczanej do typu korzenionóżek (Rhizopoda) występujące w wodach morskich o pełnym zasoleniu. Większość gatunków otwornic jest wielo jądrzasta. Otwornice mają skorupkę wapienną stanowiącą otoczkę ciała, o licznych otworach, przez które wysuwają się na zewnątrz nibynóżki chwytające pokarm. Otwornice żywią się mikroplanktonem i cząstkami organicznymi. Rozmnażają się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo.

Pajęczyna Nitkowaty twór, nici powstałe z krzepnącej na powietrzu wydzieliny gruczołów przędnych pająków i niektórych owadów; służą do snucia sieci łownych, odbywania lotów (babie lato) lub do osłony jaj, larw i poczwarek.

Pijawki (Hirudinea), gromada pierścienic; ok. 450 gatunków; ciało robakowate, dł. Do 130 cm, na końcach ciała, przyssawki; obojnaki; słodkowodne, wyjątkowo morskie lub lądowe; drapieżniki lub pasożyty zewnętrzne żywią się głównie krwią.

Piołun (Polygonum aviculare), roślina z rodziny rdestowatych występująca jako pospolity chwast na terenie całej Europy. Jest rośliną jednoroczną o silnie rozgałęzionych i ścielących się po ziemi łodygach. Drobne, eliptyczne liście, ułożone naprzeciwlegle, gęsto pokrywają łodygę. W kątach liści wyrastają drobne, biało różowe kwiaty. Surowcem zielarskim są szczyty pędów ścinane na początku kwitnienia. W zielu znajdują się: garbniki, cukry, fenolokwasy, flawonoidy, sole mineralne oraz substancja powodująca rozkład witaminy B 1. Wśród soli mineralnych znajduje się rozpuszczalna w wodzie krzemionka tworząca w organizmie koloid ochronny, zapobiegający tworzeniu się w narządach i przewodach moczowych, kamieni. Flawonoidy przyspieszają wydalanie z moczem szkodliwych produktów przemiany materii.

Rdest ptasi (Polygonum aviculare) Stosuje się w przewlekłych schorzeniach dróg moczowych a zwłaszcza przy skłonności do tworzenia się kamieni. Stosuje się go również w leczeniu i profilaktyce miażdżycy, reumatyzmu oraz niewydolności wątroby i stanach zapalnych przewodu pokarmowego. Zewnętrznie preparaty z ziela rdestu ptasiego stosowane są do leczenia trądziku, zapalenia jamy ustnej i gardła oraz stanów zapalnych narządów płciowych. Ziele rdestu ptasiego jest składnikiem niektórych mieszanek ziołowych przeznaczonych do leczenia wątroby, płuc, chorób kobiecych i reumatycznych.

Rogate ślimaki Muszla kulistawa, śred. ok. 4?5 cm, biaława, żółtawa, lub ciemna, z ciemniejszymi pasami; roślinożerny, cechują się asymetryczną budową ciała, dzielącego się na: głowę, wyraźnie wyodrębnioną, na której znajduje się jedna lub dwie pary czułków oraz para oczu i otwór gębowy od strony brzusznej, nogę o płaskiej podeszwie. Muszla pojedyncza, zazwyczaj spiralnie skręcona w prawo, zredukowana. Powierzchnia ciała ślimaków pokryta jest nabłonkiem migawkowym zawierającym gruczoły śluzowe.

Ropa Czyrakobulwy Roślina lecznicza, przypominająca bezskorupowego ślimaka wyrastającego z ziemi i pokrytego żółtymi bąblami pełnymi cuchnącej ropy. skuteczne w zwalczaniu tradziku Do wzrostu jest jej potrzebna czarna, wilgotna ziemia i ciepłe pomieszczenie. Zrywa się ją po ok. 6 tygodniach od zasadzenia.

Serce Krokodyla Krokodyle (Crocodylia), gady z rzędu obejmującego 3 rodziny: aligatory, gawiale oraz krokodyle właściwe (Crocodylidae). Są jedynymi żyjącymi współcześnie przedstawicielami gadów naczelnych, zaliczanymi do rzędu Eusuchia. Znanych jest 22 współcześnie żyjących gatunków krokodyli, tworzących ok. 38 lokalnych podgatunków. są odporne na magie ognia i magie mentalną.

Skarabeusze Skarabeusz, święty żuk egipski czczony pod imieniem Chepri, bóg wschodzącego słońca i symbol zmartwychwstania. Był też znakiem słowa "stawać się" oraz "być" w piśmie hieroglificznym. Od okresu tynickiego (3100-2686 p.n.e.) Skarabeusze noszono jako amulety (wykonane z fajansu, szkła, gliny i metali). Obdarowywano też nimi zmarłych (symbol życia w zaświatach)

Skorupa żółwia Twarda, często ciemnozielona, podchodząca pod kolor brązowy, służy za pancerz. Wykorzystywana w eliksirach ochronnych a także lecnichysz, wspomagajacych przedłużanie procesów życiowych.

Skórka boomslanga Skórka wodnego węża, wykorzystywna w wielu eliksirach, szczególnie przy tworzeniu Eliksiru Wielosokowego.

Sproszkowany róg dwurożca Dwurożce to małe czarne lub brunatno-czarne koniki rogi dwurożca są bardzo cenne i bardzo trudno je kupić lub zdobyć. Sproszkowanego rogu dwurożca używa się do przygotowywania silnych eliksirów, np. Eliksiru Wielosokowego.

Suszona pokrzywa (Utrica dioica) Bylina z rodziny pokrzywowatych, występujący niemal na całej kuli ziemskiej, Jest byliną, przeważnie dwupienną, wytwarzającą podziemne rozłogi i silne korzenie. Posiada łodygę wzniesioną, wysokości do 1,5 metra, cztero kanciastą, gęsto ulistnioną. Liście ułożone naprzeciwlegle, ogonkowe, do 15 cm długie, jajowato-lancetowate, zaostrzone, brzegiem grubo ząbkowane, z przylistkami. Kwiaty niepozorne w zwisających gronach, wiatropylne, wykształcają drobne owoce, orzeszki roznoszone przez mrówki. Cała roślina pokryta jest parzącymi włoskami, zawierającymi kwas mrówkowy. Surowcem zbieranym do celów leczniczych są liście zbierane przed kwitnieniem oraz korzenie wykopywane jesienią lub wczesną wiosną. Liście pokrzywy zawierają flawonoidy, garbniki, karotenoidy, chlorofile, histaminę, acetylocholinę, seratoninę, fitosterole, śluzy, kwasy, krzemowy, octowy, glikolowy, witaminy A, B2, C, E i K, sole mineralne zawierające; wapń, fosfor, magnez, mangan, żelazo, potas i krzem. Korzenie pokrzywy zawierają kwasy organiczne, lecytynę, sole mineralne, fitosterol, woski, śluzy i inne związki. Pokrzywa używana jest do leczenia ran silnie krwawiących. Chroni przed demonami i urokami. Leczy się nią również średnie i silne zatrucia. Obecnie, gdy znamy skład chemiczny pokrzywy można stwierdzić, że, jest ona jednym z najbardziej wszechstronnych leków ziołowych. Składniki pokrzywy stanowić mogą uzupełnienie brakujących w organizmie niezbędnych substancji w prawidłowej przemianie materii jak, witaminy lub bio pierwiastki. Szczególnie cenne jest krwiotwórcze działanie pokrzywy. Pokrzywa działa łagodnie, moczopędnie i dzięki hamowaniu wtórnej resorpcji w kanalikach nerkowych zwiększa usuwanie chlorków, mocznika i innych szkodliwych produktów przemiany materii. Dzięki witaminie K, flawonoidom i garbnikom pokrzywa działa przeciwkrwotocznie oraz powoduje gojenie uszkodzonych naczyń włosowatych. Stymuluje wydzielanie insuliny i wspomaga mechanizm utrzymania właściwego poziomu cukru w krwi. Zawarta w pokrzywie sekretyna pobudza wydzielanie soków żołądka, trzustki, wątroby i jelit. Stwierdzono, że substancje zawarte w pokrzywie pobudzają wytwarzanie interferonu i antygenów wirusowych, co zwiększa odporność organizmu na tego rodzaju infekcje.Odwary z pokrzywy stosuje się w niedokrwistości, zaburzeniach krzepliwości krwi, w łagodnych stanach zapalnych przewodu pokarmowego i dróg moczowych, skazie moczanowej, w profilaktyce cukrzycy, w chorobie reumatycznej, chorobach skórnych (wewnętrznie i zewnętrznie), przy leczeniu łupieżu i łojotoku, do irygacji w chorobach kobiecych i leczeniu biegunek. Przy stosowaniu preparatów z pokrzywy u niektórych osób mogą się pojawić reakcje alergiczne lub podrażnienie żołądka.

Suszone figi Owoc figowca pospolitego był znany i ceniony za właściwości lecznicze w starożytnych społeczeństwach basenu Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. Obecnie uprawia się wiele gatunków drzewa figowego o owocach w kolorach, zielonym, żółtym lub fioletowym. Świeże, w pełni dojrzałe owoce są bardzo smaczne, chociaż przeważnie są one przetwarzane a zwłaszcza suszone.

Suszone pająki (Araneida) stawonogi z rzędu zaliczanego do gromady pajęczaków. Posiadają wyraźnie wyodrębniony głowo tułów i odwłok, połączone ze sobą pierwszym segmentem odwłoka, tzw. łącznikiem. Wszystkie pająki posiadają jad wydzielany przez gruczoł jadowy umieszczony w głowo tułowiu. Ujście gruczołu jadowego mieści się w pazurkach stanowiących zakończenie szczęko czułków. Nogogłaszczki pająków są pięcioczłonowe, na ostatnim członie u samców znajduje się narząd kopulacyjny o złożonej budowie. Pająki nie przeobrażają się, wzrost następuje w toku kolejnych wylinek. Cechą charakterystyczną pająków są kądziołki przędnie, wydzielające substancję krzepnącą w zetknięciu z powietrzem, służącą do budowy pajęczyny, a także warstwy ochronnej (kokonu), gniazda, kryjówki - niektóre gatunki pająków używają nici pajęczyny do przemieszczania się (babie lato). Pająki prowadzą drapieżny tryb życia, polują głównie na owady, najwięksi przedstawiciele pająków atakują również drobne kręgowce. Ze względu na sposób polowania wyróżnia się pająki: sieciowe, czatujące, biegające i skaczące. W Polsce występuje ok. 720 gatunków pająków spośród ok. 30 tys., rozprzestrzenionych na całej kuli ziemskiej.

Ślaz (Malva) Rodzaj z rodziny ślazowatych (Malvaceae), liczący 30 gatunków z obszarów umiarkowanych półkuli północnej, w Polsce występuje kilka gatunków, przeważnie roślin ruderalnych. Ze względu na znaczne ilości śluzów w zielu, ślazy są cennymi roślinami leczniczymi (m.in. działają wykrztuśnie). Najpospolitszym gatunkiem polskim jest Ślaz dziki (Malva sylvestris), Pokładająca się roślina o fioletowych kwiatach i nerkowatych liściach.

Śledziona szczura Wykorzystywana najczęściej do wzmocnienia działania eliksiru, usuwająca szkodliwe substancje z niektórych roślin.

Śluz gumochłona Oba końce gumochłona wyglądają identycznie i wydobywa się z nich śluz, który się czasami wykorzystuje do zagęszczania eliksirów. Najchętniej je sałatę, ale może się żywić praktycznie każdą rośliną. Wielu czarodziejów ma je, jako roślinki doniczkowe czy zwierzątka domowe.

Tojad Żółty (Aconitum) rodzaj z rodziny jaskrowatych ok. 300 gatunków roślin zielnych występujących na półkuli północnej. Kwiaty o bardzo charakterystycznej budowie, grzbiecistce, górna działka okwiatu wykształcona w postaci hełmu, wewnątrz którego znajdują się miodniki. Kwiaty barwne, niekiedy bardzo efektowne, zebrane w gęste kwiatostany, niektóre gatunki uprawiane jako rośliny ozdobne. Tojady zawierają silnie trujący alkaloid, akonitynę, stosowany w lecznictwie. Uzyskiwana z Tojadu akonityna i wyciągi z korzenia zastosowane na skórę i śluzówki wywołują mrowienie i pieczenie a ostatecznie znieczulenie. Podane doustnie w bardzo niskich dawkach działają Przeciwgorączkowo, zwalniają akcję serca. Preparaty z bulw stosowane są jako leki w chorobach przeziębieniowych przebiegających z gorączką, jako lek o działaniu immunomodulującym (normalizujący zaburzoną funkcję układu immunologicznego), w preparatach homeopatycznych. Nalewki z bulw i akonityna używane są zewnętrznie jako leki przeciwbólowe w neuralgiach.

Werbena (Verbena) rodzaj z rodziny werbenowatych (Verbenaceae), ok. 230 gatunków roślin zielnych lub pół krzewów, pochodzących głównie z obszarów tropikalnych i subtropikalnych Ameryki Południowej. Dzięki pięknym, barwnym kwiatom kilka gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne. Najczęściej spotykana jest werbena żyłkowana (Verbena venosa) z południowej Brazylii i Argentyny, o baldaszkowatych, różnobarwnych kwiatostanach, stosowana jako roślina rabatowa, oraz werbena ogrodowa (Verbena hybrida), używana w lecznictwie.

Woda Woda, H2O, tlenek wodoru, bezbarwna ciecz (w grubych warstwach niebieskozielona), pozbawiona zapachu i smaku. Temperatura topnienia 0°C (może być przechłodzona do temperatury -46°C), temperatura wrzenia 100°C, temperatura krytyczna 374°C, ciepło topnienia (0°C) 6,01 kJ/mol, ciepło parowania (25°C) 44,01 kJ/mol, stała ebuliometryczna 0,512 K-kg/mol, stała kriometryczna 1,86 K-kg/mol, gęstość 1g/cm3, lepkość (20°C) 1,0-10-3 Pa-s, napięcie powierzchniowe (20°C) 72,75 J/m2, przewodnictwo właściwe (18°C) 4,2-10-8 --1cm-1, względna przenikalność elektryczna (20°C) 80,20, moment dipolowy 1,84 D, współczynnik załamania światła (589,0 nm) 1,33.

Żabi skrzek - otoczone galaretowatą masą jaja żab składane w wodzie. Służy tez do zagęszczania eliksirów.

Rozdział IV. Eliksiry Klasyczne

Wywar Dekompresyjny - przywraca naturalna wielkość części ciała spryskanych Eliksirem rozdymającym.

Eliksir Życia - eliksir pozwalający długo żyć dzięki niemu. Kamień filozoficzny pozwalał na nieśmiertelne życie.

Eliksir Bujnego Owłosienia - eliksir powodujący przyrost włosów. Przyrost włosów polegał na tym ile się wzięło tego eliksiru.

Eliksir Prawdy-Veritaserum - wystarczy kilka kropel a osoba, która go zażyła wyjawi swoje najskrytsze sekrety. Używać można go tylko przy zachowaniu ściśle ustalonych zasad. Przezroczysty, bezwonny.

Szkiele-Wzro - eliksir używany przez magiczna służbę zdrowia. Sprawia, że utracone kości odrastają.

Eliksir Felix Felcis - Ten eliksir powoduje, ze przez 24 godziny masz szczęście, czyli np. masz dobre oceny, znajdujesz karty czarodziejów na korytarzu itp. (bardzo przydatny na egzaminach)!!

Eliksir Słodkiego Snu - przydaje się, kiedy nie możemy zasnąć; Składniki: sok z pijawek, 20 kolców jeżozwierza, suszona pokrzywa, oko żaby. Niżej Sposób Sporządzenia.

Eliksir Zapomnienia - przydaje się, kiedy nie umiemy jeszcze rzucać zaklęcia zapomnienia Obliviate! (Na wścibskich mugoli); Składniki: nalewka z piołunu, pająk, żabi mózg, bezoar, suszony kwiat dyptamu.

Eliksir Niewidzialności - nazwa chyba mówi sama za siebie, eliksir działa przez jedna godzinę; Składniki: krew żaby, sproszkowany róg dwurozca, kręgosłup skorpeny, korzeń Asfodelusa.

Eliksir Powodujący Rozpacz - każdy, kto wypije ten eliksir pogrąża się w rozpaczy i nieustannie myśli o śmierci, aż do wypicia antidotum. Składniki: kły węża, róg dwurożca, śledziona szczura, korzeń imbiru.

Eliksir Zmieniający Kolor Włosów - każdemu, kto go wypije zmienia kolor włosów z naturalnej barwy na barwę, o której pomyślimy. Składniki: włos z głowy, rogate ślimaki, żabi skrzek, skarabeusze, muchy siatkoskrzydłe.

Eliksir Rosnący - powiększa daną rzecz kilkukrotnie (np. dwukrotnie ; dwie krople). Składniki: kolce jeżozwierza, oczy diabła morskiego, korzenie imbiru, beozar.

Eliksir Rozśmieszający - powoduje śmiech u każdego człowieka. Składniki: utłuczone skarabeusze, korzeń imbiru, żółć pancernika.

Eliksir Kurczący - eliksir powodujący kurczenie się ludzi i zwierząt. Składniki: rogate ślimaki, róg dwurożca, dżdżownice, śledziona szczura, żółć pancernika.

Rozdział V. Tworzenie niektórych eliksirów

Eliksir Pieprzowy(AR)
Składniki:
Krew nietoperza,
40 ziarenek pieprzu,
2 korzonki stokrotek,
Kieł węza,
Mucha siatkoskrzydła.

Sposób sporządzenia: Do kociołka na samo dno wlewamy 200 ml wody i czekamy aż połowa objętości wody wyparuje. Do wrzącej wody wrzucamy Kieł węża połamany na 3 części. W kociołku w całej objętości powinna się unosić się para. Jeśli tak nie jest oznacza to, że wody jest za mało lub za dużo. Najlepiej wodę z kociołka przeląc do naczynia miarowego i sprawdzić czy objętość wody wynosi 100 ml. W tedy robimy wszystko od początku. Jeśli w kociołku jest para dodajemy 1 muchę siatkoskrzydłą ściągamy kociołek z paleniska i czekamy aż para zmieni swój kolor na srebrny. Dolewamy po jednej kropli Krwi Nietoperza dotąd aż eliksir zacznie bulgotać następnie kładziemy eliksir na ogniu i przez 8 minut na ostrym ogniu grzejemy pod przykryciem i ściągamy znów z paleniska i czekamy ok. 12 h aż cała para w środku kociołka się skropli i powstanie przezroczysty płyn gęstości zsiadłej galaretki. Kładziemy kociołek na palenisko i czekamy kilka sekund aż galaretowaty eliksir stanie się płynny i wrzucamy 2 korzonki stokrotek i znów ściągamy eliksir z paleniska i mieszając 20 razy na 4 minuty złota łyżką czekamy aż zacznie się z niego wydobywać para koloru zielonego, która wypełni cały kociołek. 40 Ziarenek pieprzu miażdżymy na drobny proszek i wrzucamy do kociołka, gdy eliksir w środku będzie miał temperaturę 120° C. Gorący eliksir przelewamy do złotych fiolek i zakręcamy. W Tedy mamy pewność, że eliksir dojrzeje. Podczas przelewania eliksiru do fiolek para ulotni się i ukaże się nam szary kolor eliksiru. Po każdorazowym dodaniu eliksiru do wody zaczyna parować szarawym kolorem.

Właściwości: Eliksir koloru szarego z wydobywająca się z niego gęstą szara parą. Eliksir podawany by zapobiegające na wiele chorób ma działania rozgrzewające. Znakomity na przeróżne choroby, wzmacniający odporność.

Napój z Czyraków.
Składniki:
Suszona pokrzywa
Kły węża
Kolce jeżowca
3 rogate ślimaki
3 kropelki jadu węża
2 żabie odnóża

Sposób Sporządzenia: Najpierw trzeba odważyć suszoną pokrzywę i rozgnieść ją na kawałeczki. Następnie kruszymy kły węża i mieszamy je na stoliku z suszoną pokrzywą. Rogate ślimaki również trzeba uwarzyć oddzielić ślimaka od skorupy wyrzucić ślimaka skupić się głównie na skorupie. Oddzielić Pazury od odnóży, odważyć i wrzucić do kotła razem z pokrzywami i kłami węża. Doskonale wymieszać. Skorupki ślimaków skropić jadem węża i wrzucić do kotła. Zdjąć kociołek z ognia i dodać kolce jeżowca. Wymieszać. Poczekać od trzech do czterech godzin. Później podać choremu na następny dzień powinno mu się poprawić.


Eliksir Energii
Właściwości: Eliksir przywracający Energię jak jesteśmy zmęczeni.
Składniki:
- Sproszkowany ogon jaszczurki
- Dwoje oczu nietoperza
- 3 Listki Mandragory
- Kropla Krwi jednorożca

Sposób Sporządzenia:
Sproszkowany ogon Jaszczurki wraz z 3 listkami Mandragory włożyć do Kociołka podgrzewać przez 7 minut. Dwoje oczu nietoperza dołożyć przed wlaniem Kropli Krwi Jednorożca.


Eliksir leczący rany
Składniki:
Dziesięć ml. Soku z pijawek,
Żółć pancernika,
Odrobina proszku z kła węza,
Sześć korzeni stokrotek
Dwa liście grimerowca.

Sposób przyrządzenia: do wody wrzącej w kotle wlać sok z pijawek należy i gotować, przez trzy minuty. Należy dalej sproszkowane kły węza dodać i zamieszać dobrze w kociołku, następnie wlać żółć pancernika, korzenie wrzucić, oraz liście, grimerowca i warzyć przez około pól godziny. Dobry eliksir żółć jasna winien przybrać.

Właściwości: - dzięki temu eliksirowi czarodziej jest w stanie łęczyc rany od zwykłych zadrapań do głębokich ran otwartych.


Eliksir Wielosokowy
Właściwości: Pozwala przemienić się na 1 godzinę w osobę której cząstka znajduje się w eliksirze.

Składniki:
muchy siatkoskrzydłe
pijawki
ślaz
rdest ptasi
sproszkowany róg dwurożca
skórka boomslanga
odrobina kogoś, w kogo chcemy się zmienić

WARUNKI:
-ślaz trzeba zrywać w pełnię księżyca
-muchy siatkoskrzydłe trzeba ważyć 21 dni

Sposób Sporządzenia:  do kociołka, w którym winna być wrząca woda, wrzucamy muchy siatkoskrzydłe i przez okres dwudziestu jeden dni je gotujemy. Przez ten czas winno się również, mieszać wywar codziennie. Po tygodniach trzech, gdy muchy są ugotowane dodać slaz trzeba, w pełnie księżyca zerwany koniecznie, oraz rdest ptasi. Dziesięć godzin gotować to należy. Skórkę Boomslanga, Sproszkowany Róg Dwórożca wrzucić do kotła i dzień następny eliksir gotować. Wrzucić pijawki następnie mamy, wymieszać w kotle. I po 4 godzinach dodać możemy "odrobinę człowieka, w którego się zmieniamy". Wywar różny kolor ma, niektórzy mówią, że zależy od zła... zła osoby, którą się stajemy.

Eliksir postarzający.
Składniki są następujące:
0,3 l żółci pancernika,
0,4 l żabiego skrzeku,
0.5 dag sproszkowanych much siatkoskrzydłych,
1 kg akoniktu i
1 litra wody.

Przyrządziliśmy go następująco: Wlewamy do kociołka cynowego rozmiar 2. 1 litr wody i polowe żółci pancernika. Mieszamy 3 razy w kierunku wg. Wskazówek zegara. Powinien być pomarańczowy. Dodajemy 0,5 dag sproszkowanych much siatkoskrzydłych mieszamy energicznie przez około 1 minuty wg wskazówek zegara. Dodajemy resztę żółci i mieszamy 2 razy wg wskazówek zegara. W temp. 100° C. Eliksir powinien mieć żółto- niebieski kolor. Dodajemy pół kilo akonitu pokrojonego na kostki i mieszamy 10 razy wolno wg wskazówek zegara. Znowu mamy kolor pomarańczowy. Dodajemy całość żabiego skrzeku i otrzymujemy kolor niebieski. Następnie Akonit kroimy w paski i wrzucamy po jednym, co 5 sekund. Mieszamy 5 razy nie wg wskazówek zegara. Otrzymaliśmy kolor żółto-pomarańczowy. 1 Kropla eliksiru postarza o 1 miesiąc. Pić gorący. Eliksir działa około 5-7 godzin.


Eliksir słodkiego snu
Wywar, który powoduje głęboki i twardy sen
Składniki:
- Muchy siatkoskrzydłe,
- Bezoar,
- Rogi dwurożca,
- Kły węża

Najpierw wyciągamy kociołek cynowy rozmiar 2. 30 dag much, 1 kg bezozaru, 2 rogi dwurożca, 1 kieł węża. Do kociołka wlewamy 1l wody, podgrzewamy do temperatury 100°C i dodajemy 1 róg dwurożca. Mieszamy to wszystko 4 razy w stronę według wskazówek zegara. Po 4 razach mieszamy raz bardzo szybko w drugą stronę. Powinien być zielony. Kroimy cały bezoar w kostki i wrzucamy do kociołka. Następnie mieszamy powoli przez 10 sekund według wskazówek zegara i kolor powinien być żółty. Dodajemy teraz 15 dag much i 2 razy mieszamy w przeciwnym kierunku do ruchu wskazówek i powinien mieć kolor żółto-pomarańczowy. Dodajemy teraz 2 róg dwurożca i znowu mieszamy 4 razy wg wskazówek i 1 raz na odwrót. Powinno się otrzymać kolor zielony. Teraz dodajemy kieł węża, mieszamy przez 15 sekund szybko według wskazówek zegara i otrzymujemy kolor czerwony i po 30 sekundach dodajemy resztę much i mieszamy 3 razy. Kolor tego Eliksiru musi być biały.

Właściwości: Kolor eliksiru biały gęstawy pachnie słodkich usypiającym zapachem.


Eliksir Rozdymający
Składniki:
- 1L wody
- 1kg bezoaru
- 10 gałek ocznych od diabła morskiego
- 3 szczurze ogony

1. Nalewamy 1 L wody, podgrzewamy - czekamy na osiągnięcie temp. 100 stopni do wrzącej wody
2. Wrzucamy 0,5 kg bezoaru mieszając wg ruchu wskazówek 10 razy. Kolor uzyskany: brudno-zielony.
3. Czekamy chwilkę i dodajemy 5 gałek ocznych, mieszamy według wskazówek 5 razy. Kolor: czerwono-krwisty.
4. Dodajemy 2 szczurze ogony pokrojone w kostki i mieszamy 15 razy wolno nie wg wskazówek. Kolor czarny.
5. Dodajemy resztę bezoaru i robimy, co wyżej tj. mieszamy szybko wg wskazówek 10 razy. Kolor: niebieski.
6. Dodajemy szczurzy ogon także w kostkach: mieszamy 7 razy wolno NIE wg wskazówek.
7. Dodajemy resztę gałek ocznych mieszamy według wskazówek 5 razy. Uzyskany kolor powinien mieć barwę ciemno-czerwoną.

Eliksir ten powoduje rozdęcie się osoby, która go wypiła lub części ciała, które zostały nim ochlapane. Eliksir jest gotowy po 10 minutach od zrobienia i przestaje działać po 2 godzinach.


Eliksir Wiggenowy (AR)
Składniki:
300 g Kory drzewa Wiggen
100 g Ślazu Gumochłona

Sposób Sporządzenia.
Korę drzewa Wiggen pokroić w paski na długość 5 cm i zająć je doprowadzonym do temperatury 60°C Ślazem Gumochłona. Przelać do bardzo szczelnie zamkniętego naczynia. Naczynie wsadzić na 16 godzin do dołka wykopanego w ziemi na głębokość 150 cm i zasypać sianem i podpalić. Naczynie obsypać dokładnie popiołem i odstawić na kolejne 16 h. Po tym czasie Eliksir jest gotowy.

Właściwości: Kolor eliksiru jest brunatny, konsystencja gęsta z wyczuwalnymi drobinkami nie rozpuszczonego drewna, Zapach Śmierdzący w smaku gorzkawy po spożyciu są możliwe wymioty.


Wywar Tojadowy (AR)
Składniki:
18 kwiatów Akonitu,
2 szklanki Żabiego skrzeku,
Dżdżownica,
2 suszone figi.

Sposób Sporządzenia:
Do kociołka, w którym jest woda podgrzana do temperatury 50° C wrzucić 2 szklanki żabiego skrzeku i znów doprowadzić do temperatury 50° C. Następnie mieszając przez 3 minuty w stronę odwrotną niż wskazówki zegara. Dodać dwie suszone figi pokrojone w kostkę pół na ół centymetra oraz jedną dżdżownicę. i podgrzać do temperatury 66° C i ostudzić aż eliksir przybierze barwę zgniło zieloną w tedy dodać 18 listków z kwiatu Akonitu i zagotować do temperatury 118° C.

Właściwości: - po wypiciu wilkołak ma mniej wilcze zapędy, nie jest groźny dla otoczenia, może panować nad swoją Wilcza natura, ale nie staje się człowiekiem po przemianie. Jest to gęsty eliksir koloru zgniło zielonego dymiący szarymi oparami.