Nazwa forum

CZESC I. Ogólne pojecie zielarstwa. Kartkówka bądź sprawdzian powtórzeniowy z kl. 1

Zielarstwo jest to nauka o roślinach magicznych, ich pielęgnacji i hodowli. Rośliny magiczne czarodzieje hodowali już od starożytności. Zajmowali się tym głównie kapłani (którzy byli czarodziejami, ale mało który mugol o tym wiedział). Leczyli oni ziołami najprzeróżniejsze choroby. Gdy ktoś domyślał się kim byli lub gdy im jakoś przeszkadzał, to potajemnie wsypywali im do posiłku jakąś trującą roślinę.

Kilka czynników, na które warto zwrócić uwagę w tej dziedzinie:
- część rośliny, którą chcemy pozyskać czas zbioru
- pora roku, miesiąc, dzień i godzina; o ile pora roku i miesiąc wydają się oczywiste ze względu choćby na dojrzałość owoców, to dzień i godzina mogą zdawać się nieuzasadnione, tymczasem zbiory (podobnie jak siew i sadzenie) związane są z fazami księżyca i naturalnym cyklem roślin - niewiele różni się to miedzy istotami żywymi, wszak podobnie zachowują się i ludzie i zwierzęta - faza cyklu księżyca może być szczególnie istotna w przypadku, gdy zbieraczem jest czarownica, natomiast jej strój ma raczej znikome znaczenie w przypadku tradycyjnego zastosowania magicznych ziół i grzybów
- godzina związana jest nie tylko z magicznymi właściwościami roślin, ale z zawartością substancji posiadających moc, w tym olejków eterycznych lub barwników
- niektóre rośliny należy zbierać rano, gdy jeszcze nie utraciły ich w wyniku działania promieni słonecznych, inne popołudniu, gdy soki lub barwniki są najbardziej skumulowane dzięki słońcu i światłu. CZESC II. Zioła lecznicze



IMBIRJedna z najstarszych roślin leczniczych, jak również przyprawowych. Użytkowany jest od kilku tysiącleci. Należy też do najstarszych roślin uprawnych - świadczy o tym fakt, że nie występuje już nigdzie w stanie dzikim. Imbir jako roślina leczniczą, opisany jest w jednej z najstarszych chińskich ksiąg medycznych z około 2700 r. p. n. e. Imbir należał do najwartościowszych surowców leczniczych w starożytnej medycynie indyjskiej, tybetańskiej i chińskiej. Stosowany był przede wszystkim w dolegliwościach żołądkowo-jelitowych. Uważany był też za afrodyzjak. Korzenie w woreczku są amuletem szczęścia. łac. Zingiber officinale, bylina z rodziny imbirowatych, uprawiana w płd.-wsch. Azji; ma mięsiste kłącze, zawierające olejek imbirowy, używane jako lek i przyprawa, a także jako składnik eliksirów, m.in. eliksiru wyostrzającego poczucie humoru.


ANYŻEKest owocem rośliny jednorocznej, szary lub brunatny, posiada aromatyczny zapach, słodkawo-korzenny, piekący smak. Anyż jest jedną z najstarszych roślin leczniczych na świecie.Anyżek jest nie tylko przyprawą ale i lekiem ziołowym. Napar z anyżku (sproszkowanych owoców) podaje się przy różnych nie domaganiach żołądkowych, migrenie, zawrotach głowy, kaszlu, anginie, nieżytach oskrzeli, również w celu pobudzenia laktacji u karmiących. Działa owadobójczo i bakteriobójczo. Jest to pospolita roślina, rosnąca na łąkach, w ogrodach, pod żywopłotem i w rowach. Lubi cień i wilgoć. Ma krótką łodygę w kolorze ciemnej zieleni. Płatki anyżka są czerwone i niebieskie. Zjedzenie liści tej rośliny zapewnia wzmocnienie zdolności magicznych, zaś zjedzenie ugotowanych płatków powoduje zatrucie, a czasem chorobę.


BRATEK
Żyje w lasach, puszczach i wilgotnych miejscach, nie lubi światła. Hoduje się go także w ogrodach. Bratki mają płatki różnokolorowe tj. żółty, różowy, czerwony, niebieski, pomarańczowy, fioletowy. Ich łodyżki są długie, zielone a czasem morskie. Liście bratka są również zielone bądź morskie. Mają kształt serca. Żucie bratka zapewnia powodzenie w miłości. Wzmacnia zdolności jasnowidzenia. Pomaga w schorzeniach układu moczowego o charakterze przewlekłym, a także w dermatozach na tle zaburzeń przemiany materii (w trądziku młodzieńczym, wyprysku, liszaju rumieniowatym).


LIPA
Rodzaj długowiecznych drzew. Napar z kwiatów lipy działa napotnie i przeciwgorączkowo, moczopędnie, sokopędnie, uspokajająco oraz przeciwskurczowo. Łagodzi także kaszel. Ma bardzo wiele innych zastosowań.


CEBULA
Cebula jest skuteczna (zwłaszcza surowa) w infekcjach układu oddechowego i przewodu pokarmowego. Równocześnie poprawia trawienie, znosi nadmierną fermentację i wzdęcia, działa przeciwko zaparciom, reguluje zaburzoną równowagę sodowo - potasową, obniża ciśnienie krwi, powoduje spadek zawartości cukru we krwi. Posiada także magiczne zastosowanie: dodana do kąpieli pomaga w uzyskaniu tajemnej mocy


LIŚĆ LAUROWY
Liść laurowy lub wawrzyn jest małym, wiecznie zielonym krzakiem lub drzewem pochodzącym z rejonów Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. Od czasów rzymskich i greckich ludzie zachwycali się pięknem oraz zapachem liści laurowych. Liście laurowe mają spiczasty kształt i wydzielają najwięcej aromatycznego olejku od wczesnego do połowy lata. Chroni przed czarami, a także spełnia życzenia. Liście laurowe to wspaniały, naturalny sposób na pozbycie się łupieżu. Olejek z liści laurowych może być wcierany przy bólach reumatycznych, zwichnięciach, opuchnięciach ścięgna.


CZARNA JAGODA
Czarna jagoda lub jagoda (nazwana od ciemnej barwy owoców) rośnie w wielu miejscach na kuli ziemskiej. Dojrzałe jagody posiadają właściwości średnio przeczyszczające dzięki zawartości cukrów owocowych. Suszone jagody mają właściwości przeciwbakteryjne. Odwar z suszonych owoców jagody czarnej jest pożyteczny w leczeniu rozwolnienia u dzieci. Jej listki niweczą złe uroki, swego rodzaju \"odtrutki\" magiczne (np. przeciw cykorii)

CZESC III. Magiczne Rośliny

1. Tentakula

Tentakula jest to rodzaj rośliny, wykazującej jednak dużo cech zwierzęcych. Występują trzy główne odmiany tentakul. Każda z nich ma nieco inny kształt, jest mniej lub bardziej przydatna we współczesnej magii. Różnią się rozmiarami i poziomem agresji wobec innych roślin oraz zwierząt. Wszystkie mają jednak podobny kształt. Mają korzenie w kształcie grubej bulwy, nieco spłaszczonej po bokach. Z tych spłaszczonych boków odrastają czerwonobrunatne, fosforyzujące wypustki. W tych odrostach magazynowane są substancje odżywcze oraz nadmiar wody. Z wyżej wspomnianej bulwy wyrastają macki. Mogą się wyjątkowo rozciągać. Z wiekiem bulwa tentakuli nie powiększa się, a zamiast tego jej macki wydłużają się. Macki są czerwone i kolczaste, aczkolwiek bezlistne. Poruszają się wyjątkowo szybko i działają niezależnie od innych macek. Są bardzo podatne na bodźce. Najlepszą metodą walki z tentakulą jest: polanie macki kwasem lub silne uderzenie (oczywiście większość zaklęć daje lepsze skutki, ale niekoniecznie musimy być zaopatrzeni w różdżkę). W przypadku drugiej formy obrony należy szybko cofnąć dłoń. W innym wypadku dłoń może zostać ugryziona (w przypadku tentakuli jadowitej) bądź ugryziona, zakażona (najczęściej śmiertelnie) jadem, albo pochwycona, uniesiona w powietrze razem z właścicielem i silnie ciśnięta o ziemię. Każdy gatunek tentakuli rozmnaża się bezpłciowo, poprzez podział macki. Gdy dochodzi do rozmnażania jedna macka odczepia się od bulwy i może przez około jedną godzinę wędrować samodzielnie. Jeżeli do tego czasu nie znajdzie odpowiedniego gruntu to obumiera. Jeżeli znajdzie, to zakopuje część macki w ziemi, gdzie po paru dniach gubi je i zmienia się w bulwę. Taka macierzysta macka już nie rośnie, a z czasem pozostaje najkrótszą, lecz najsilniejszą kończyną tentakuli.

2. Mandragora

Łacińska nazwa Mandragory to Mandragorus. Najcenniejszą częścią mandragory jest jej gruby brązowy korzeń, mogący dorastać do ponad metra długości. Często bywa rozwidlony i każdemu z odrobina wyobraźni może przypominać człowieka. Księgi ziół i roślin częstokroć przypisywały należącej do rodziny piankowatych mandragorze ludzkie cechy i opisywały ja jako mężczyznę z długą broda albo kobietę o bujnych włosach. Podobieństwo do człowieka można było z łatwością wzmocnić, dokonując kilku zabiegów nożem, i to właśnie ono bez wątpienia legło u podstaw sadu, ze jak człowiek wyciągany z ciepłego posłania, wyrywana z grządki mandragora będzie krzyczeć. Mimo współczucia, jakie ludzie żywili dla nieszczęsnego położenia wydobywanej siła z ziemi mandragory, wyrywali ja często i wykorzystywali w rozmaitych celach. W starożytności uważano ja za środek przeciwbólowy i nasenny, a w większych ilościach miała wywoływać delirium, a nawet doprowadzać do szaleństwa. Używano jej wiec do ukojenia chronicznych bólów, a także przepisywano na melancholie, drgawki i reumatyzm. Rzymianie stosowali mandragorę jako środek znieczulający, podając pacjentowi przed operacja kawałek jej korzenia do żucia. W starożytności, a później tez w średniowiecznej Europie ceniono mandragorę również za jej domniemane magiczne właściwości. Była popularnym składnikiem eliksirów miłości i podobno używała jej juz Kirke - najlepiej znana czarodziejka greckiej mitologii - przygotowując swoje najpotężniejsze mieszanki. Według tradycji anglosaskiej mandragora mogła wypędzać demony z opętanych, a wielu było przekonanych, ze zasuszony kawałek jej korzenia noszony jako amulet odgania złe moce. Natomiast zgodnie z innymi przekazami demony właśnie zamieszkiwały korzenie mandragory i bywało, ze posiadanie jej rzeźbionego korzenia prowadziło do oskarżeń o czary. Podejrzliwi twierdzili tez, ze mandragora najlepiej rośnie pod szubienicami straconych morderców. Z mandragory korzystano również we wróżbiarstwie. Wróżbici twierdzili, ze lalki z korzenia mandragory odpowiadają na pytania dotyczące przyszłości, dając znaki głowami. W Niemczech wieśniacy znani byli z ogromnej troski, jaka otaczali swe rzeźbione mandragory, przyprawiając im oczka z ziaren zbóż, ubierając je i kładąc do snu do maleńkich łóżeczek - a wszystko po to, by zechciały udzielić odpowiedzi na ważne pytanie, jakie może się kiedyś pojawić.

3. Wilcza Jagoda

Pokrzyk wilcza jagoda (Atropa belladonna)jest z rodziny psiankowatych. Rośnie w zaroślach i nad brzegami rzek. Pokrzyk wilcza jagoda ma kłącza grube (średnicy 3-8 cm), z wieloma wierzchołkami wzrostu i masywnymi korzeniami. Łodyga wzniesiona, rozgałęziona, zielona, czasem z fioletowym odcieniem, do 2 m wysokości, w górnej części gruczołowato omszona. Liście duże, jajowato zaostrzone, od spodu słabo omszone. Górne liście znacznie mniejsze od dolnych osadzone parami, prawie naprzeciwległe, dolne - skrętoległe. Kwiaty osadzone pojedynczo, rzadziej parami w rozgałęzieniach łodygi lub w pachwinach liści, o szypułkach zwisających, gruczołowato omszonych. Kwitnienie od czerwca do końca okresu wegetacji. Owoc tej rośliny jest trujący. W pierwszym roku życia rośliny słabo kwitną i owocują, w drugim roku - obficie. Jest to stara roślina lecznicza, o której właściwościach wspominali starożytni Grecy i Rzymianie. Stosowano ją w najróżniejszych przypadkach; przy melancholii, atakach epilepsji, duszącym kaszlu i żółtaczce. Rozcieńczony wodą sok ze świerzych liści stosowano przy przewlekłych zapaleniach oczu u człowieka i zwierząt gospodarskich. Pokrzyk cieszył się dużym powodzeniem u Rzymianek jako środek rozszerzający źrenice, zwiększający blask oczu oraz skutecznie przyspieszający i pogłębiający oddech (stąd nazwa łacińska rośliny - piękna pani). Kto wie jednak, czy nie dawniej znano pokrzyk jako źródło trucizny. Łacińska nazwa rodzaju - Atropa jest imieniem jednej z trzech mitologicznych bogiń przeznaczenia. Francuski rzeźbiarz Debay nadał boginiom postać młodych dziewic: Lachesis z wrzecionem w ręce rozpoczyna prząść nić życia, Kloto uwieńczona owocami snuje dalej nić, którą nieubłagana Atropa, w smutnym wianku cyprysowym zamierza przeciąć. Pokrzyk zawiera alkaloidy (podstawowe substancje czynne) we wszystkich narządach. Najważniejszymi preparatami leczniczymi są: siarczan atropiny, proszek z liści. W homeopatii stosuje się suszone liście lub nasiona. Korzeń pokrzyku służy do sporządzania Extractum Belladonnae fluidum. Wyciągi z korzeni pokrzyku stosowane są w wielu krajach do leczenia objawów drżączki porażennej (parkinsonizm). Preparaty pokrzyku stosowane są jako środki rozkurczowe i przeciwbólowe przy wrzodowej chorobie żołądka i dwunastnicy, kamicy żółciowej, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, skurczach jelit i dróg moczowych, zwiększonej czynności wydzielniczej gruczołów ślinowych i śluzowych, przy skurczach mięśni gładkich narządów wewnętrznych i w okulistyce w celu rozszerzenia źrenic i porażenia mechanizmów akomodacyjnych. Pod uprawę przeznacza się pola nisko położone, wilgotne, ale z poziomem wód gruntowych nieprzekraczającym 2 m, gleby strukturalne, lekkie lub średnie. Pielęgnowanie polega na zwalczaniu chwastów i szkodników oraz niszczeniu skorupy glebowej. Wczesną wiosną 2- i 3-letnie plantacje oczyszcza się starannie z obumarłych części roślin - źródła szkodników i chorób, a międzyrzędzia spulchnia się głęboko, uprzednio nawożąc pogłównie rośliny. Zebrane liście suszy się zaraz z powietrznych lub ogniowych suszarniach. ziele pozostawia się przed suszeniem na pewien czas na polu, aby straciło turgor.

4. Diabelskie Sidła
Diabelskie Sidła to bardzo rzadka roślina, która rośnie w ciemnych i wilgotnych miejscach. Ma długie, giętkie łodygi zakończone \"wąsatymi\" liśćmi. Jest bardzo niebezpieczna! W błyskawicznym tempie sidła oplatają ciało ofiary i potrafi udusić człowieka. Gdyby nie daj Boże, któreś z was znalazło się kiedyś w sidłach Diabelskich Sideł należy nie wydawać żadnych gwałtownych ruchów i głośnych okrzyków. Na wskutek tego roślina może jeszcze ciaśniej opleść swoją ofiarę. Jednakże roślina ta jest jak najbardziej do pokonania. Wystarczy jedynie skierować na nie promień światła, najlepiej zaklęciem Lumos. Wtedy pędy rośliny zaczynają słabnąć i stopniowo się cofać, dając nam szans± ucieczki. Najlepiej jednak, aby taka sytuacja nie zaistniała. Mimo że Diabelskie Sidła występują dosyć rzadko, należy na nie uważać.

5. Drzewce, wierzba bijąca

Powstaje on z sadzonki dębu. Drzewce są to ożywione drzewa I wbrew wielu mitom, nie potrafią chodzić i mówić! Drzewce powstają w wyniku specjalnej pielęgnacji sadzonki zwykłego drzewa. Drzewce są rzadko spotykane i dzielą się na dwa gatunki (nie wliczając eksperymentalnych pojedynczych gatunków): Dębnik Mądry - powstaje z sadzonki dębu, zdolności magiczne rozwija w wieku ok. 50 lat. Przez ten czas czarodziej który się nim opiekuje powinien przynosić mu na noc książki (oprzeć o pień lub włożyć do dziupli), przynoszenie temu Entowi książek ma na celu wykształcenie go co może się okazać przydatne w przyszłości. W wieku 60 lat Dębnik jest (oczywiście jeżeli został dobrze wyhodowany) wspaniałym doradcą. Czarodziej w razie jakiegoś kłopotu powinien usiąść pod pniem Dębnika i wypić odpowiedni eliksir nasenny. Podczas snu Dębnik powinien pokazać czarodziejowi rozwiązanie na jego problem. Eliksir który należy wypić nazywany jest eliksirem \"Leśnej Księgi\" lub \"Snem Drzewa\". Niektórzy czarodzieje używają eliksiru \"Snu\", który został opracowany przez kardynała Richelieu. Eliksir ten ma podobne działanie jak eliksir \"żywej śmierci\", dlatego nie można zażyć go więcej niż jedną kroplę! Żeby wyhodować Dębnika Mądrego trzeba posiadać zwykłego żołędzia, eliksir z Mallronu i kocioł ze szkła z ziemią. W kociołku zakopujemy żołędzia i codziennie podlewamy czarką eliksiru z Mallronu. Po tygodniu (kiedy na cieniutkiej łodyżce pojawi się pierwszy liść) rozbijamy kocioł nad wcześniej przygotowaną dziurą w ziemi (wielkość dziury zależy kotła). Od teraz trzeba tylko czekać i pilnować żeby małemu drzewku nic się nie stało. Po 10 latach można mu zanosić książki i zwoje (wszystkie jakie są w posiadaniu) Dębnik będzie służył tylko jednemu czarodziejowi! Ważne jest również, żeby co jakiś czas zwierzać się mu z problemów i opowiadać o tym co się dzieje w naszym życiu. Dębnik to bardzo mądry drzewiec, ale tylko wtedy, jeżeli przestrzega się powyższych wskazówek.

6. Czyrakobulwa

Wygląda jak wielki, gruby i czarny ślimak. Roślina pokryta bąblami, które zwierają żrące substancje pachnące jak benzyna. Przez nieuważne stosowanie powoduje powstawanie bąbli ale używana poprawnie leczy trądzik.
Fantastyczne rośliny, uprawiane w cieplarni Hogwartu, \"nie bardzo przypominały rośliny, już bardziej wielkie czarne ślimaki wyłażące pionowo z ziemi. Każda wiła się lekko i pokryta była dużymi, błyszczącymi bąblami pełnymi żółtawego płynu\".

7. Mimbulus Mimbletonia

Pochodzi z Syrii. Przypomina kaktusa tylko zamiast kolca ma wypustki, które plują trucizną na swoją ofiarę. Jest to ulubiona roślina Neville\'a, którą dostał od cioci na 15 urodziny.

8. Ostrokrzew

Rośliny przypominające mugolskie kaktusy (tyle że o wiele większe). Potrafią strzelać swoimi kolcami w najmniej spodziewanym momencie - robią to także, gdy przeczuwają niebezpieczeństwo ze strony ludzi. Uwaga, ukłucia tymi kolcami są bardzo bolesne!

9. Skrzeloziele

Wodna roślina przypominająca kulę połączonych ze sobą szczurzych ogonów. Gdy się ją zje wyrastają skrzela i płetwy, aby można przebywać pod wodą przez godzinę. Snape trzyma je u siebie w gabinecie i nie daje uczniom.

W Polsce znany tez jako złotowłos, śródziemnomorska roślina liliowata o wąskich liściach i białych lub żółtych kwiatach, w starożytności sadzona na cmentarzach jako pokarm dla zmarłych, poświęcona królowej Hadesu Persefonie; jej bulwa jest składnikiem eliksirów, m.in. napoju usypiającego, znanego także jako Wywar Żywej Śmierci.

CZESC III. Ciekawostki Zielarskie

1. Z czego robione są różdżki
a) Dąb
b) Drzewo Różane
c) Ostrokrzew
d) Cis
e) Mahoń
f) Wierzba
g) Klon
h) Grab

2. Zielarskie wskazówki

a) Roślin nie wolno myć, trzeba je od razu suszyć.
b) Zioła zbiera się późną jesienią lub wczesną wiosną.
c) Trzeba myć tylko korzenie.
d) Pączki zbiera się gdy pęcznieją i są lepkie
e) Liście zbiera się tylko zdrowe i w pełni rozwinięte