Nazwa forum

Opis forum


#1 2008-07-10 20:25:25

Piotr Slodkowski

Administrator

Zarejestrowany: 2008-07-10
Posty: 33
Punktów :   

Księga OPCM cz.II

Rozdział I.  Postacie Czarnomagiczne.

Fiodor Salvalez II Okrutny - przywódca podczas powstania olbrzymów. Poprowadził do zwycięstwa nad krasnoludami najbardziej agresywne olbrzymki europy zachodniej. Używając zaklęć niewybaczalnych uśmiercił oraz zmusił do poddania się wielu krasnoludów z ziem Sawiryjskich (dzisiejsze tereny Francji).

Trauma Szurman - czarownica ta wraz z grupą elfów z Glandez zajęła zamek Henkwart. Oraz torturowała zakładników zaklęciem "dolor" (łac: ból) oraz zaklęciem niewybaczalnym "Cruciatus". Zamknięta w Askabanosie na dożywocie.

Frodo Eternit - wynalazca wielu eliksirów czarnomagicznych np.: Odpadanie kończyn i zanik kości, oraz antidotum na nie. Nagrodzony magiczną nangrodą. Skobla w roku 1924.

Bartosz Igielnik - uznany za najwybitniejszego znawcę czarnej magii XX w. M.in. pokonał Wampiry z Ruminii, uśmiercił upiora z Komodo.

By zostać czarownikiem nie wystarczy umieć posługiwać się różdżką. Po za wysoką wiedzą o magii białej trzeba zdać egzaminy z wiedzy tajemnej na Uniwersytecie Narodowej Magii i Czarodziejstwa. Egzaminy te składają się z części poświęconej eliksirom, części o zaklęciach oraz części praktycznej (np. pokonywanie wampirów). Ważnym elementem Czarnej Magii od wieków było porozumienie między istotami takimi jak: wampiry, trolle, olbrzymy a czarnoksiężnikami. Wielu czarnoksiężników z powodzeniem zdobywało zaufanie olbrzymów gdyż istoty te o małym rozumku zgadzały się na wszystkie warunki w zamian za jedzenie. Tak więc łatwo było ich mieć za sprzymierzeńców. Dzięki temu wielu czarnoksiężników poprowadziło powstania oraz ciemne ery czarodziejstwa.

Rozdział II. Kirkie

Piękna i śmiertelnie niebezpieczna, czarująca i okrutna Kirke to bez wątpienia jedna z największych Greckich czarodziejek. Za pomocą swojej czarodziejskiej różdżki, eliksirów, ziół i zaklęć przemieniała ludzi w zwierzęta, przemieszczała lasy i z dnia czyniła noc, a z nocy dzień. Homer, Hezjod, Owidiusz i Plutarch odnotowali jej wyczyny, zapewniając jej miejsce w legendach legendach na kartach czekoladowych żab. Kirke była córką boga słońca Heliosa i nimfy morskiej Perseidy, i miała siostrę o imieniu Medei, mieszkała na wyspie Aja u wybrzeży Italii, całe dnie spędzała na tkaniu olśniewającej tkaniny, i śpiewaniu czarownych pieśni. Często odwiedzali ja podróżni, którzy zabłądzili, lub mieszkańcy z bliskich okoli z prośbą o pomoc. Najbardziej znany Goś wyspy, Kirke, był Odyseusz i jego załoga, którzy trafili na Ai, wracając z wojny trojańskiej. Legenda głosi, że gdy dotarli na wyspę, Odyseusz, wysłał część swojej załogi na zwiady. Podczas wędrówki, dotarli do środka wyspy w samo serce lasu gdzie stał marmurowy pałac, w którym mieszkała Kirke. Jako że Kirke, była bardzo gościnna, zaprosiła załogę do środka i poczęstowała serem i winem, które były nasycone bardzo silnym eliksirem zapomnienia i odebrała im pamięć, przez co nie chcieli wrócić do swoich domostw i rodzin. Później zamieniła ich w świnie i zaprowadziła do chlewu

Identyczny los miał spodkac Odyseusza, ale gdy wyruszył na poszukiwanie załogi, spotkał Hermesa posłańca bogów, który dał mu magiczne zioło Moly, zioło to miało zapobiec działaniu eliksiru i czarów czarownicy. KIrke nie mogą się uciec do żadnych magicznych sztuczek, zaprzyjaźniła się z Odyseuszem, i została jego przyjaciółką, a później doradcą. Odczarowała jego załogę i nauczyła rozmawia z duchami, które miały mu stanąć na drodze w zaświaty.

Rozdział III. Merlin

Czarnoksiężnik, prorok i doradca króla Artura, to najsławniejszy chyba czarownik wszechczasów. Stare księgi i podania mówią ze za pomocą czarów potrafił wygrywać wojny, przemieniać się w charta lub jelenia, spoglądać w przyszłość i wpływać na cudze losy. Matką Merlina była córka króla, a ojcem był demon, czyli zły duh zwany inkubem. Merlin odziedziczył dobroć swej matki, i moc ojca. Historia Merlina mówi, ze był pewien król o imieniu, Worrtigen z piątego stulecia, który daremnie usiłował wznieść wieżę.

Bez względu na to jak daleko posunęli się, z robotą budowniczowie, nocą cała robota legła w gruzach. Zdesperowany włada poradził się magów, którzy orzekli, że aby konstrukcja stanęła, musi zmieszać zaprawę murarską z krwią człowieka, którego jeden z rodziców nie był człowiek. Król wysłał zwiadowców, i po nie długim czasie przywieźli na jego dwór, 7 letniego Merlina. Wtedy to właśnie wyjaśnił on królowi, że chce postawi budowlę nad podziemnym jeziorem, i gdy jezioro się osuszy na jego dnie, będą spały 2 smoki w wydrążonych kamieniach. Gdy przepowiednia się sprawdziła, król darował chłopcu życie.

Po śmierci Worrtignera, Merlin został doradcą trzech królów – Aureliusza, Uthera Pendragona i jego syna Artura. Kolejna historia mówi, że za panowania Aureliusza, Merlin postawił jeden z największych czarodziejskich monumentów – Stonehenge, za pomocą czarów przenosząc olbrzymie bloki skał aż z Irlandii. Ten monument powstał gdyż Aureliusz chciał postawić jakiś wybitny, i nadzwyczajny monument, a Merlin wybrał skały kamienny krąg z Irlandii, gdyż nazywano go tam Tańcem Olbrzymów, ze względu na jego odmienną i tajemniczą moc uzdrawiania. I choć 15 000 żołnierzy nie umiało ruszyć nawet 1 skały chodźmy o cal, Merlin przetransportował je bez najmniejszych problemów bardzo szybkim czasie. Merlin użył zaklęcia i sprawił, że skały stały się lekkie jak piórko, dlatego przeniesione je na łodzie, a później popłynięto do Salisbury w Angli, gdzie stoją do dziś. Czarownik użył wtedy tak potężnej mocy ze kamienie promieniują magią do dzisiejszego dnia. Mówi się, że użył zaklęcia, WOOMBASTUS, o tysiąc krotnie mocniejszego od WINDGARDIUM LEVIOSA.

Niestety nie można tego sprawdzić, bo na skutek setek lat zaklęcie straciło swoją moc. Za panowania, Uthera Pendragona, Merlin dokonał czegoś jeszcze śmielszego. Stało się, bowiem tak, że Uther zakochał się w mężatce, księżnej o imieniu Igerna (Igranie), skutkiem, czego jej małżonek, książę Kornwalii o imieniu Gorliois zamknął ją w pilnie strzeżonym zamku. Tymczasem Merlin za pomocą czarów przemienił Uther’yego w Gorloisa i dzięki temu mógł się przedostać do zamku niezauważony. Tej nocy został poczęty Artur dziedzic Utherowego tronu i przyszły władca Anglii. Po latach, gdy prawdziwy Gorlois zginął w bitwie, Igerna i Uther pobrali się. Merlin sprawował pieczę nad Arturem aż do chwili, kiedy wstąpił na tron, a później służył królowi jako prorok, czarodziej i doradca. Gdy Artur skończył 15 lat, Merlin pomógł mu zdobyć magiczny miecz Exkalibur.

Później podczas bitwy nakazał mu trzymać miecz w pochwie, aż do momentu, gdy nakaże mu go wyjąć. Artur posłuchał jego rozkazu, ale nie przyszło mu to łatwo, gdyż szala zwycięstwa przechylała się na stronę przeciwnika. Lecz kiedy w końcu Merlin, nadał Arturowi znak a on sam wyciągnął miecz z pochwy, uniósł go wysoko w górę i światłość, która błysnęła z miecz była tak potężna, że oślepiła przeciwników, przez co się pogubili. W innej znów potyczce Merlin zapewnił Arturowi wygraną rzucając na przeciwników zaklęcie usypiające. Merlin miał podobno zdolności transmutacyjne, przez co umiał przemienić się w dziecko, starca, kobietę, krasnala albo zwierzę, w zależności od potrzeb. Potrafił kontrolować rozszalałe morze, i sprawić ze mury Camelotu – zamku Artura – strząsały z siebie próbujących je sforsować. Mimo swojej potęgi i mocy, mag popełnił jeden ogromny błąd. Bowiem zakochał się w czarodziejce o imieniu Vivienne ( kojarzoną z Panią Jeziora), i zdradził jej swe czarodziejskie tajemnice. Vivienne wykorzystała tę wiedzę i na wieki uwięziła go wewnątrz dębu. Jednak tego ogromnego błędu Merlin zasługuje na miano największego czarownika wszechczasów. Dlatego mamy najwyższe odznaczenie o nazwie Order Merlina 1, 2 lub 3 klasy.

Rozdział IV. Morgana

Umiejętności czarowania i oczarowywania, latania w powietrzu, zmieniania się w zwierze i uzdrawiania za pomocą zaklęć i ziół, zapewniły czarodziejce Morganie miejsce na kartach czekoladowych żab i wielu ksiąg o potężnych magach. Znana również jako Morgana le Fay, siostra króla Artura, jest wszechstronną bohaterką znaną głównie z wielu legend i opowiadań pochodzących z Wielkiej Brytanii, Włoch czy Francji. Wraz z ośmioma siostrami Morgana mieszkała na wyspie AVALON. Kiedy w ostatniej bitwie, król Artur zostaje ranny, Morgana zabiera go na wyspę kładzie na złotym łożu i uzdrawia. Wszystkie podania i źródła wskazują na to, że Morgana wszystkiego nauczyła się od starszego o wiele wieków Merlina. Pomimo wielu źródeł historycznych Morgana le Fay nie była zła czarownicą, i nie próbowała nikogo zabić. Mówi się też, że Morgana jest spokrewniona z syrenami, mieszkającymi u wybrzeży Francji, albo, że mieszka na dnie jeziora i rozdaje skarby tym, którzy ją zadowolą. Ale to wszystko nie prawda. Morgana jest po prostu siostrą króla Artura i uczennicą Merlina.

Rozdział V. Nicolas Flamel

Nicholas Flamel znany jest jako średniowieczny alchemik, mag, filozof i osoba, która wraz z Albumem Dumbledor’em stworzyła kamień filozoficzny. Nicholas o dobrym stanie zdrowia i sędziwym wieku 656 lat, wraz ze swoją żoną Perenelle żyją do dziś w Devonie w Anglii. Flamel urodził się w 1330 roku n.e w małym Francuskim miasteczku Pontoise. A w 17 stycznia 1382 roku udało mu się uzyskać kamień filozoficzny. Nicholas jest bardzo tajemniczym dziwakiem, dlatego większość informacji o nim wiem z jego prac Hieroglyphika. Jak mówią cytaty z książki wszystko zaczęło się gdy „ wtedy w ręce me dostała się za cenę dwóch florenów pozłacana księga, bardzo stara i duża. Nie była z papieru ani z pergaminu, jak inne, lecz z cienkiej uczyniona kory. Okładkę miała miedzianą, wielce delikatną, całą pokrytą dziwnymi znakami”. Flamel zapoznał się z księgą i jak można się domyśleć to z niej dowiedział się jak stworzyć kamień filozoficzny. Inny z kolei cytat mówi „ pozwoliłem by czerwony kamień padł na pewną ilość rtęci a rtęć przeobraziła się w niemal, że taką samą ilość złota. On i Perenelle żyli skromnie, a swój majątek wykorzystali do wspierania wdów, sierot, kościołów i cmentarzy. Pomimo chęci męża Perenelle nigdy nie zażyła eliksiru długiego życia, dlatego zmarła w 1397 roku, a Flamel ostatnie lata spędziła pisaniu ksiąg o alchemii.

Rozdział VI. Sybilla

W mitologii Greckiej i Rzymskiej sybille były kobietami umiejącymi wróżyć i przepowiada przyszłość w ekstazie. Legenda mówi, że żyło dziesięć syllbii porozrzucanych przez bogów po Egipcie, Babilonii, Grecji, Rzymie, Persji i Libii. Miały różne imiona, ale na cześć pierwszej z nich córki Zeusa nazywano je syllbiami. Najsławniejszą z nich jest zapewne Amaltea, sybilla Apolla. Według legendy przekazanej przez rzymskiego pisarza Owidiusza, Apollo zakochał się w niej i obiecał wszystko, czego zapragnie. Sybilla wskazała na kupkę piasku i poprosiła o rok życia za każde ziarenko. Apollo spełnił jej prośbę.

Wieszczka niestety popełniła pewien ogromny błąd zresztą jak wielu mitologicznych herosów, nie poprosiła o wieczną młodość, dlatego wraz z upływem lat starzała się coraz bardziej. Końcu przeniosła się do podziemnej jaskini Kume niedaleko Neapolu w Italii, gdzie przeżyła jeszcze tysiąc lat. Inna z kolei legenda mówi jak nie, jaka sybilla kumańska udała się do cesarza Rzymu Tarkwinusza i zaproponowała mu dziewięć tomów swoich przepowiedni na przyszłoś Rzymu. Gdy król stwierdził, że cena jest zbyt wygórowana powiedział ze nie zapłaci jej za to. Licząc na to, że kobieta zacznie się targować oczekiwał odpowiedzi, tymczasem kobieta spaliła pierwsze trzy tomy przepowiedni.

Gdy wróciła za rok, zaproponowała mu tę samą cenę i historia się powtórzyła. I znów wróciła za rok, ale tym razem podwoiła cenę. Pokonany władca kupił końcu trzy ostatnie woluminy, a sybilla na zawsze uniknęła.

Rozdział VII. Zaklęcia Obronne

FINITE INCANTATEM- pozwala obronić się od bardzo prostych zaklęć. Aby się obronić, należy wypowiedzieć to zaklęcie w tym samym momencie, kiedy przeciwnik próbuje nas zaatakować.
PROTEGO - zaklęcie tarczy, powoduje wytworzenie tarczy ochronnej, która odbija zaklęcia
DRĘTWOTA - Zaklęcie Oszałamiające, jak sama nazwa wskazuje - zaklęcie powoduje, że ciało osoby (stworzenia) trafionej nim drętwieje - nie może wykonywać żadnych ruchów.
ENERVATE - Odwraca efekt oszołomienia wywołany zaklęciem drętwoty.
EXPECTO PATRONUM - Zaklęcie Patronusa. Wyczarowuje ono Patronusa, który jest swoistą tarczą przed dementorami, Patronus odstrasza je.
OBLIVIATE - zaklęcie zapomnienia
ONCACEROUS - zaklęcie powodujące tworzenie grubych lin, które zwiążą przeciwnika
EXPELLIARMUS - Zaklęcie Rozbrajające, wytrąca się nim różdżkę lub inny przedmiot z ręki przeciwnika.
WERNICJUS - obezwladniajace
IMPEDIMENTO - Zaklęcie Spowalniające, unieszkodliwia przeciwnika na jakiś czas spowalniając jego ruchy.
RELASHIO - Z różdżki wylatują iskry, jeżeli znajdujemy się pod wodą, to wrzątek. Jedno i drugie ma na celu uszkodzenie przeciwnika.
RICTUSEMPRA - Zniewalająca Łaskotka. Przeciwnik, na którego rzuci się to zaklęcie nie może wyprostować się (powstrzymać) ze śmiechu.
RIDDIKULUS - Zaklęcie, którym obezwładniamy bogina. Z tym zaklęciem możemy spotkać się na lekcji Obrony Przed Czarną Magią. Samo zaklęcie jednak na nic się nie zda, jeśli równocześnie nie wyobrazimy sobie czegoś zabawnego
TARANTALLEGRA - Zaklęcie zmuszające nogi do wykonywania dzikich pląsów niekontrolowanych przez ich właściciela.
PRIORI INCANTATEM - Efekt cofnięcia zaklęć. Zaklęcie powoduje pojawienie się echa kolejnych zaklęć, które wykonano daną różdżką.
DELETRIUS - Przeciwieństwo zaklęcia Priori Incantatem.
PETRIFICUS TOTALUS - Powoduje znieruchomienie całego ciała.
DIFFINDO - powoduje lekkie zniszczenie
IMPERVIUS - odpycha wodę
LOCOMOTOR MORTIS - skleja nogi. Bardo przydatne, gdy chcemy powstrzymać przeciwnika. Należy wypowiedzieć zaklęcie z przedłużeniem na -TIS- różdżką kierując w stronę przeciwnika.
CONJUCTIVITUS - zaklęcie, które działa na oczy (oślepienie)
FURNUNCULUS - zaklęcie, dzięki któremu wróg obrasta grzybami
MYTHAL- zaklęcie obronne

Rozdział VIII Zaklęcia Niewybaczalne

IMPERIO - Zaklęcie Imperium, jedno z Zaklęć Niewybaczalnych. Rzucając ten urok, możemy panować nad ofiarą
CRUCIO - Zaklęcie Cruciatus, jedno z Zaklęć Niewybaczalnych. Zadaje straszliwy ból.
AVADA KEDAVRA - Najgorsze z trzech Zaklęć Niewybaczalnych. Zaklęcie uśmiercające.

Rozdział IX Zaklęcia Przydatne

DISILLUSION (czar rozpłynięcia) - zaklęcie, po którym człowiek staje się niewidzialny, lecz jego ciało zlewa się z otoczeniem i wtapia się w nie tak samo jak w przypadku kameleona
ENGORGIO - zaklęcie powiększające (energię)
FINITE INCANTANTEM - przeciw zaklęcie innych czarów
SILENCIO - zaklęcie uciszające, które odbiera głos temu, na kogo zostało rzucone
MIRSSJOU - zaklęcie lecznicze

Rozdział X. Kilka Stworzeń Czarnomagicznych

Wilkołak - to człowiek, który potrafił się w określonym czasie (np. pełnia księżyca) przekształcić w wilka. Był wtedy groźny dla innych ludzi i zwierząt domowych, gdyż atakował je w morderczym szale. Po powrocie do ludzkiej postaci nie pamiętał niczego, co czynił w wilczej skórze. Niekiedy nawet człowiek taki nie wiedział, że jest wilkołakiem.
W legendach niektórych ludów słowiańskich wilkołaki po śmierci zamieniały się w wampiry.

Jak rozpoznać wilkołaka?

Bestię przebywającą w ludzkiej postaci poznawano po krótkiej kicie wyrastającej w okolicy krzyża. Na jej ciele znajdowały się też wszystkie rany, które otrzymywała jako wilk. Powszechnie wierzono, iż skóra człowieka-wilka od wewnątrz porośnięta jest futrem – kilku nieszczęśników zabito w okrutny sposób, chcąc sprawdzić, czy rzeczywiście ukrywają w sobie sierść. Naturalnie okazali się niewinni. Podczas przemiany wilcze kształty najpierw przybierała głowa, potem potwór chwytał się czegoś zębami i wywracał na drugą stronę. Należy uważać przy polowaniu na wilkołaka, gdyż jego ukąszenie sprawia, że ukąszony również staje się wilkołakiem, często podwładnym tego, który go ukąsił.

Kiedy można się stać wilkołakiem?

W niektórych podaniach mężczyzna staje się wilkołakiem wskutek zranienia przez innego wilkołaka (podobnie jak profesor Remus Lupin) lub klątwy. Zwykle dziewczęta przemieniały w zwierzęta niewinnych narzeczonych. Zaklęty nieszczęśnik pozostawał w wilczej postaci przez siedem lat lub do chwili zjedzenia pokarmu spożywanego przez ludzi, na przykład chleba. Wyzwolić go mogło też ucięcie łapy lub ogona.

Jak się bronić przed wilkołactwem?

Nie znaleziono jeszcze skutecznego antidotum na wilkołactwo. Można jedynie złagodzić ten proces poprzez spożycie eliksiru tojadowego. Przeciwdziała on utracie świadomości, zmniejsza agresywność wilkołaka oraz łagodzi ból towarzyszący przemianie.

Eliksir jest gorzki, ale nie wolno dodawać do niego cukru- zniszczyłoby to jego moc. Trzeba go wypić dokładnie tydzień przed pełnią księżyca. - Osobę, o której wiedziano, że jest wilkołakiem, dobrze było pętać przy pełni księżyca srebrnym lub ostatecznie metalowym łańcuchem. Uniemożliwiało mu to przemianę w wilka.

Uśmiercanie wilkołaków

Skuteczną metodą obrony przed wilkołakiem jest mieć przy sobie coś srebrnego, gdyż stwór ten nienawidził srebra. Wilkołaka, kiedy się już przemieni, nie można było zranić żadną klasyczną bronią. Chyba, że użyto srebrnego ostrza, lub w czasach nam bliższych srebrnej kuli. Taka broń powodowała natychmiastowe przerwanie przemiany w wilka i powrót do ludzkiej postaci. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż wilkołak pożera wszystko i wszystkich bez wyjątku – mężczyzn, kobiety, dzieci, zwierzęta rozszarpując im gardło pazurami i kłami.

LEXTALIONIS - zaklęcie, które jest wykorzystywane przy zwalczaniu wampirów. Powoduje, że różdżka na pewien czas zamienia się w srebrny kołek, którym można zabić wilkołaka.

Bazyliszek - zwany również "Królem Węży". Wąż ten może osiągać olbrzymie rozmiary i żyć wiele setek lat. Rodzi się z kurzego jajka podłożonego ropusze.

Swoje ofiary uśmiercą za pomocą jadowitych kłów, a także śmiertelnego spojrzenia - ten, w kim utkwi swoje ślepia pada trupem, a ten, kto nie spojrzy mu prosto w oczy (zobaczy go np. w wizjerze aparatu, w lusterku, w kałuży) zostanie spetryfikowany.
Bazyliszek jest śmiertelnym wrogiem pająków, a on sam lęka się jedynie piania koguta.

Chochlik Kornwalijski - ma około 8 cali wzrostu. Jarzy się niebieskawym blaskiem. Jego głos jest ostry i przenikliwy, ze przypomina skrzek papugi.
Okropnie złośliwe. Potrafią poruszać się z szybkością rakiet. Gilderoy Lockhart uważał, ze, aby zwalczyć chochlika kornwalijskiego wystarczy machnąć różdżka i wypowiedzieć zakleicie - peskipiksi pester nomi - a chochlik zostanie unieszkodliwiony.
Jednak to zaklęcie to jest całkowicie bezużyteczne. Lockhart uważał również, ze nie należy przy nich krzyczeć, bo może je to sprowokować.

Offline

 

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
www.fforumowicze.pun.pl www.dod-wow.pun.pl www.polishsquad.pun.pl www.wladkowo.pun.pl www.falenearth.pun.pl