cz.1
Spis treści:
1.Co to jest ONMS
1.1. Czym zajmuje się ONMS?
Zanim przejdziemy do zajęć ONMS trzeba zastanowić się co to w ogóle jest ONMS… Sam skrót dosłownie oznacza: Opieka Nad Magicznymi Stworzeniami, ale co się za tym kryje? Jest to nauka wymyślona na potrzeby szkół magii, gdzie młodzi adepci magii poznają jego tajniki. Uczniowie próbują zdefiniować cechy i ogólne przystosowania zwierząt do środowiska w jakim żyją! Ktoś może pomyśli, że jest to taka biologia czarodziejska – można powiedzieć, że ONMS jest jedną z dziedzin „biologii czarodziejskiej”. Kolejną dziedziną na pewno byłoby Zielarstwo. Ponieważ opisuje cechy roślin i ich przystosowań. Wracając do ONMS, to po co ono jest? A więc Opieka Nad Magicznymi Stworzeniami zajmuje się poznawaniem wyglądu, pożywienia, cech i wszystkich rzeczy związanych bezpośrednio z magicznymi zwierzętami. Na lekcjach ONMS każdy znajdzie coś dla siebie! A najważniejsze jest to, ze każdy bezbłędnie będzie potrafił rozróżnić skrzata od gnoma….
Warte dodania jest także to, że na świecie jest ogromnie wiele stworzeń magicznych, lecz na lekcjach zajmiemy się wyłącznie tymi, które zasługują na większe zainteresowanie i które mogą pojawić się na egzaminach.
1.2. Co to jest magiczne stworzenie? *
Próby nazwania „zwierzęcia” trwała od wielu lat, a nawet wieków! No bo trudno jest jednoznacznie określić wszystkie grupy jednym wyrazem. Dla przykładu porównajmy trzy różne magiczne stworzenia:
Wilkołaki przez większość swojego życia są ludźmi. Jednak raz w miesiącu zamieniają się w dzikie, czworonożne bestie o morderczych skłonnościach, pozbawione ludzkiego sumienia.
Zwyczaje centaurów nie przypominają ludzkich. Centaury żyją w dzikich rejonach, nie noszą ubrań, wolą żyć z dala od czarodziejów i mugoli, choć są równie inteligentne.
Trolle mają humanoidalny wygląd, poruszają się w pozycji wyprostowanej, potrafią się nauczyć kilku prostych słów, a mimo to są głupsze od najbardziej tępego jednorożca i nie posiadają żadnych magicznych mocy prócz zdumiewającej, nienaturalnej siły.
Zadajmy sobie teraz pytanie: Które z tych stworzeń są “istotami" — czyli stworzeniami zasługującymi na prawo udziału w kierowaniu czarodziejskim światem — a które
są “zwierzętami"?
Pierwsze próby ustalenia, które stworzenie, powinno być nazywane mianem „zwierząt” odbyło się dawno i trudno było nazwać to wydarzenie czymś kulminacyjnym.
W XIV wieku Burdock Muldoon, ówczesny przewodniczący Rady Magów, postanowił, że każdy członek magicznego społeczeństwa, który chodzi na dwóch nogach, otrzyma odtąd status “istoty", podczas gdy reszta pozostanie “zwierzętami".Wezwał wszystkie “istoty" na spotkanie na szczycie, w celu omówienia nowych praw czarodziejskiego świata, i z przerażeniem stwierdził, że się przeliczył. Sala spotkań zapełniła się goblinami, które przyprowadziły z sobą tyle dwunogich stworzeń, ile udało im się znaleźć. Jak opisuje Bathilda Bagshot w swojej Historii magii:
Niewiele dało się usłyszeć w straszliwym zgiełku,
w którym skrzeczenie dirikraków i lamenty lelków
wróżebników mieszały się z nieustającą, przeszywającą
pieśnią świergotników. Kiedy czarownice i czarodzieje
próbowali omówić leżące przed nimi dokumenty, naj-
różniejsze chochliki i elfy zaczęły krążyć nad ich gło-
wami, chichocząc i trajkocząc. Około tuzina trolli jęło
rozbijać komnatę maczugami, podczas gdy baby-jagi
krążyły po sali w poszukiwaniu dzieci do zjedzenia.
Przewodniczący rady wstał, poślizgnął się na odcho-
dach kudłonia, i wybiegł z sali, miotając przekleństwa.
Kolejne próby nazwania istot miały podobny skutek.
Dopiero w 1811 roku ustalono podział, który zadowolił większość magicznej społeczności. Grogan Kikut, nowo mianowany minister magii, zdecydował, że “istotą" jest “każde stworzenie obdarzone inteligencją wystarczającą do zrozumienia praw magicznej społeczności i do współodpowiedzialności przy ustalaniu tych praw". Przedstawiciele trolli zostali przepytani pod nieobecność goblinów i stwierdzono, że w ogóle nie rozumieją, co się do nich mówi; w związku z tym zostali zakwalifikowani do “zwierząt", mimo iż poruszają się na dwóch nogach. Po raz pierwszy zaproponowano trytonom (za pośrednictwem tłumaczy) status “istot". Elfy, chochliki i gnomy, mimo ich humanoidalnej postury, bez skrupułów zostały uznane za “zwierzęta".
Obecna regułka, którą nauczają pedagodzy w szkołach magii ostatecznie brzmi:
1.3. Sposób opisywania stworzeń *
Sposób w jaki opisujemy stworzenie magiczne:
Pochodzenie – rejon z jakiego wywodzi się dane stworzenie, pierwotne terytorium.
Zasięg – teren na jakim obecnie spotyka się przedstawicieli danego gatunku.
Często zasięg jest zupełnie inny od pochodzenia. Stworzenia przemieszczają się same, a także są zabierane przez ludzi do nowego siedliska; nieraz mają szansę rozszerzyć teren zamieszkania, lub są zmuszone go zmniejszyć.
Wygląd – czyli cechy wyglądu każdego zwierzęcia. Każde zwierze ma osobisty wygląd. Czasami podobny do mugolskich stworzeń.
Pożywienie – Nie wystarczy napisać, czym się żywi dane stworzenie, należy pamiętać o tym, jak to pożywienie zdobywa, w jaki sposób się żywi i jakich składników mu poszczególne „dania” dostarczają.
Zasady pielęgnacji, choroby – jak powinno się pielęgnować zwierzęciem, jak dbać o niego, aby nie popadł w chorobę. Trzeba znać też choroby, na które może zapaść, aby uchronić je od tego. Rzadko podawany jest ten punkt z powodu małej wiedzy współczesnych czarodziejów lub niebezpieczeństwa spowodowane bliższym kontaktem ze stworzeniem.
Zwyczaje – To, co dane stworzenie lubi robić, zachowanie, migracje, jakie wydaje dźwięki, jak reaguje na różne zachowania.
Rozród – Okres godowy, zwyczaje godowe, sposób w jaki się rozmnaża, narodziny młodych, życie i opieka nad młodymi.
Prawo magiczne – Prawo magiczne wobec danego stworzenia. Należy sprawdzić, czy np. by kupić to stworzenie nie wymagana jest licencja, czy w ogóle można nim handlować, czy można je hodować, czy obejmuje je Międzynarodowe Prawo Ochrony Przed Jugolami.
Właściwości magiczne – czyli specjalne właściwości np. skóry stworzenia. Czy jakąś część działa używa się do sporządzania eliksirów.
Historia – Odkrywca, lub pierwszy hodowca, rok w którym zostało odkryte, dalsze losy i rozwój gatunku, wzmianki w literaturze i kulturze.
Systematyka – Nie należy zapomnieć napisać do jakiej grupy należy dane stworzenie!
1.4. Hodowla Magicznych stworzeń
W ciągu wieków wytworzył się ciekawy pogląd na świat, czarodzieje byli niezwykle ciekawi i lubili zmiany. Dokładnie nie znając przyczyny czarodzieje zaczęli hodować stworzenia. Bardziej liczyła się osoba, która miała większe, groźniejsze stworzenie. Nie zawsze kończyło się to dobrze. Były wypadki kiedy ludzie mieli odgryzione kończyny, spalone części ciała, a nawet stanęli śmierci w oczy. Lecz mimo wszystko powstało wiele nowych, dziwnych gatunków, które były jednym z „rzeczy” którymi się chwalono w gronie znajomych, przyjaciół, rodziny. Czasami zdarzało się tak, że dany gatunek stworzenia uciekał i potem rozmnażał się z innym gatunkiem przyczyniając się tym samym do powstawania kolejnych nowych gatunków. I tak przedstawiała się eksperymentalna Hodowla Magicznych Stworzeń. Dlatego teraz Urząd Kontroli nad magicznymi stworzeniami zwraca baczną uwagę na handel magicznymi stworzeniami.
W 1965 roku Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami wprowadził zakaz eksperymentalnej hodowli, w związku z tym tworzenie nowych gatunków stało się nielegalne.
1.5. Klasyfikacja Magicznych Stworzeń *.
Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami ustalił specjalną klasyfikacje wszystkich znanych zwierząt, istot i duchów. Korzystając z niej, można na pierwszy
rzut oka ocenić niebezpieczeństwo grożące przy spotkaniu z danym zwierzęciem. Oto pięć kategorii:
XXXXX - Znany morderca czarodziejów / nie nadaje się do udomowienia ani tresury
XXXX - Groźne / wymaga specjalistycznej wiedzy / czarodziej-specjalista może sobie poradzić
XXX - Odpowiedzialny czarodziej powinien dać sobie radę
XX - Niegroźne / może być udomowione
X - Nudne
1.6. Podział Magicznych Stworzeń.
Dodatkowo stworzenia zostały podzielone na pięć grup, dzięki czemu możemy dowiedzieć się o ogólnych właściwościach danego stworzenia:
1. Stworzenia Magiczne
a) Półzwierzęta magiczne
b) Półrośliny magiczne
Są to te najczęściej spotykane stworzenia w świecie magii. Przykładami takich stworzeń mogą być:
hipogryf, zwodnik, bogin. Półrośliny to: mimoza, chrobotek
2. Stworzenia Półmagiczne
Są to zwierzęta w świecie Mugoli. Mugole hodują je nie wiedząc, jakie one są pożyteczne, mądre i co potrafią. Przykładami takich stworzeń są np. kot, szcur, mysz, sowa, ropucha.
3. Zezwierzęcenia
Zezwierzęceniem staje się człowiek tymczasowo, lub na stałe, gdy zostanie ukąszony, przez inne zezwierzęcenie, np. przez wilkołaka lub wampira.
4. Istoty Humaidalne
Są to stworzenia, które mają cechy ludzkie, ale nie potrafią się do tego przyznać. Uważają to za wielki wstyd. Ich najważniejsze cechy: Potrafią myśleć twórczo i odtwórczo. Władają mową. Są przynajmniej częściowo podobne do człowieka. Dobrym przykładem na to są: centaury, gnomy, trolle, gobliny.
5. Istoty Eteryczne
a) Duchy
b) Żywiołaki
c) Inne istoty eteryczne
Są to duchy, oczywiście nie chodzi tu o dusze zmarłych, tylko o zwierzęta: Wodnik Kappa, ponurak, szyszymora.
2.Magiczne stworzenia
2.1. Bazyliszek.
Pierwszy zarejestrowany bazyliszek został wyhodowany przez Herpona Podłego, greckiego czarnoksiężnika i wężoustego, który po wielu eksperymentach odkrył, że z kurzego jaja wysiedzianego przez ropuchę wykluwa się olbrzymi wąż, posiadający niezwykle niebezpieczne moce.
Bazyliszek w różnych legendach i kulturach wygląda całkiem inaczej, ale według potwierdzonych informacji Bazyliszek jest szmaragdowozielonym wężem, który może osiągnąć nawet pięćdziesiąt stóp długości. Samiec z charakterystycznym szkarłatnym grzebieniem na głowie ma wyjątkowo jadowite kły, ale jego najgroźniejszą bronią jest samo spojrzenie wielkich żółtych oczu. Każdy, kto w nie spojrzy, natychmiast pada trupem.. Lecz gdy ktoś spojrzy na nie przez np. lusterko, to taki "szczęśliwiec" zostaje tylko spetryfikowany. Jeżeli jakiemuś rycerzowi w czasach starożytnych udało się pokonać Bazyliszka a został ugodzony jego kłem, to długo nie pocieszył się sławą bowiem zginął by od jadu, który jest śmiertelny i szybko rozchodzi się po ciele. Ugodzenie w dłoń gwarantuje około pół godziny życia.
Jeśli zasoby pożywienia są wystarczające (bazyliszek żywi się wszelkimi ssakami i ptakami, a także większością gadów), bazyliszek może dożyć bardzo podeszłego wieku. Twierdzi się, że bazyliszek Herpona Podłego dożył prawie dziewięciuset lat.
Bazyliszek ma dwa słabe punkty czyli dwie piety achillesowe. Są to: pianie koguta i zapach łasicy. Pierwszy sposób jest prostszy na zabicie bazyliszka, ponieważ wystarczy, że kogut zapieje rano i wtedy bazyliszek wyzionie ducha. Lecz drugi jest trudniejszy, ponieważ najpierw trzeba bazyliszka zwabić do nory łasicy, a później zamknąć wszystkie wejścia i wyjścia żeby nie mógł wyjść, dopiero wtedy czekamy aż zdechnie.
Hodowla bazyliszków jest zakazana od czasów średniowiecza, ale takie praktyki łatwo ukryć, ponieważ kiedy do akcji wkracza Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, wystarczy wyjąć jajo spod wysiadującej je ropuchy. Tak czy inaczej, bazyliszków nie może kontrolować nikt poza wężoustymi, a są one równie niebezpieczne dla większości czarnoksiężników, jak dla innych czarodziejów. Na terenie Wielkiej Brytanii przez ostatnie czterysta lat nie widziano ani jednego bazyliszka.
Bazyliszek
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
szmaragdowozielony wąż, osiąga do 50 stóp długości.
Niebezpieczeństwo
jadowite kły, śmiertelny wzrok
Pożywienie
ssaki, ptaki, większość gadów
2.2. Środowisko i zwyczaje Centaurów.
Centaur ma głowę, tors i ręce człowieka, połączone z tułowiem i nogami konia. Może
występować we wszystkich spotykanych u koni maściach. Jako stworzenie inteligentne i zdolne do ludzkiej mowy, nie powinno być zaliczane do zwierząt; stało się tak na własne życzenie centaurów, które Ministerstwo Magii musiało uszanować.
Centaury zamieszkują lasy. Przypuszcza się, że pochodzą z Grecji, chociaż obecnie kolonie centaurów można spotkać w wielu miejscach w Europie. We wszystkich krajach, w których występują centaury, czarodziejscy specjaliści wydzielili tereny, na których nie są one niepokojone przez mugoli; co prawda centaurom opieka czarodziejów nie jest zbyt potrzebna, ponieważ mają własne sposoby ukrywania się przed ludźmi.
Życie centaurów jest dla nas tajemnicą. Ogólnie rzecz biorąc, są równie nieufne w stosunku do czarodziejów, jak i do mugoli, i wygląda na to, że nie widzą między nimi
specjalnej różnicy. Żyją w stadach, których wielkość waha się od dziesięciu do pięćdziesięciu osobników. Uważa się, że są biegłe w magicznym leczeniu, wróżeniu, łucznictwie i astronomii.
* Najsłynniejszy Centaur z HP:
Firenzo – Jest centaurem leśnym o jasnej sierści. W Kamieniu Filozoficznym obronił Harry'ego przed groźnym stworzeniem, które zabiło jednorożca w Zakazanym lesie.
Od 5. części cyklu o Harrym Potterze pracuje w Hogwarcie jako nauczyciel wróżbiarstwa, za co został skazany na śmierć przez swoich współbraci (centaury uważają służbę człowiekowi za największą hańbę) i musiał uciekać z Zakazanego Lasu. Jest miły, spokojny, czego nie można powiedzieć o jego stadzie. Uwielbiają go uczennice Parvati Patil oraz Lavender Brown. Natomiast, nie przepada za nim Hermiona Granger.
W 6. części Dumbledore rozdzielił poszczególne roczniki tak, by uczyli je naprzemiennie Firenzo i Sybilla Trelawney, jednak wnuczka sławnej wróżbitki nie jest tą zmianą zachwycona - przezywa Firenza "Chabeto". Jego klasa znajduje się w sali nr 11, która została tak przygotowana, by jak najbardziej przypominała las. Panuje w niej zawsze noc, by uczniowie mogli studiować ruchy gwiazd. Gdy Harry był w pierwszej klasie Firenzo uratował go przed profesorem Quirrellem który pił krew jednorożca dla Voldemorta.
Centaur
Systematyka
Istota Humaidalna
Wygląd
głowa, tors i ręce człowieka a tułów i nogi konia.
Niebezpieczeństwo
są niebezpieczne do tych co wkraczają na ich terytorium (strzelają z łuków, uderzenie kopyt)
Pożywienie
owoce lasu, zwierzyna na którą polują
2.3. Świat Nieśmiałka
Nieśmiałek to stworzonko pilnujące drzew, spotykane najczęściej w zachodniej Anglii, południowych Niemczech oraz niektórych lasach Skandynawii. Osiąga wzrost do 8 cali, przez co trudno go zauważyć, sprawia wrażenie, że składa się z kory, gałązek i dwóch małych, brązowych oczek. Żywią się insektami. Są pokojowo nastawione, i bardzo nieśmiałe, lecz jeśli ktoś zagraża drzewu którego pilnuje, rzuca się na wroga i stara mu się wydrapać oczy swoimi spiczastymi palcami. Żeby odwrócić jego uwagę od drzewa, trzeba podać mu kilka korników, a kiedy zwierzątko się nimi zajmie, trzeba pobrać próbkę drzewa, bo nic innego zrobić się nie da.
* PRAKTYKA:
Polecenie: Zerwij liść z drzewa którego pilnuje Nieśmiałek.
Wykonanie: <podchodzę do nieśmiałka i szybko rzucam przed niego korniki>
Nieśmiałek: <zajmuje się konsumowaniem korników>
<wolnym krokiem zbliża się w stronę drzewa i zrywa liść>
Nieśmiałek
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
wzrost 8 cali, wygląda jak kawałek kory z rączkami, nóżkami i niewielkimi oczkami
Niebezpieczeństwo
spiczaste palce
Pożywienie
insekty (korniki)
2.4. Kuguchar – domowe zwierzątko czy drapieżnik?
Wywodzący się z Wielkiej Brytanii, obecnie spotykany na całym świecie. Mały stwór przypominający kota, lecz ma nakrapiane, cętkowane lub łaciate futro, olbrzymie uszy z pędzelkiem jak u lwa. Często mylony przez mugoli z rysiem, kuguchar jest inteligentny, niezależny, czasem agresywny. Jeśli jednak spodoba mu się jakaś czarownica lub czarodziej, może być wspaniałym zwierzątkiem domowym. Ma wyjątkowwą zdolność wykrywania przykrych i podejrzanych osobników. Potrafi doprowadzić do domu właściciela, jeśli on zabłądzi. Rodzą jednorazowo do ośmiu młodych, i mogą krzyżować się z kotami. Na posiadanie kuguchara potrzebna jest licencja, gdyż nietypowy wygląd kuguchara, może wzbudzić ciekawość mugoli..
Kuguchar
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
przypomina rysia z uszami z pędzelkami jak u lwa
Niebezpieczeństwo
spokojny, tylko czasami agresywny
Pożywienie
myszy, szczury, mniejsze stworzenia
2.5. Hipogryf
Hipogryf wywodzi się z Europy, ale obecnie spotyka się go na całym świecie. Ma głowę, przednie
nogi i skrzydła olbrzymiego orla, a tułów konia. Można go oswoić, ale powinni się tego podejmować wyłącznie specjaliści. Podchodząc do hipogryfa, należy zachować z nim kontakt wzrokowy i ukłonić się, okazując w ten sposób dobre intencje. Jeśli hipogryf również się ukłoni, można się zbliżyć bez obawy.
Hipogryfy ryją ziemię w poszukiwaniu owadów, ale nie gardzą również ptakami i małymi ssakami. Budują na ziemi gniazda, do których składają jedno duże jajo o dość delikatnej skorupce, z którego młode wykluwa się po dwudziestu czterech godzinach. Pisklę hipogryfa już po tygodniu jest gotowe do lotu, ale dopiero po kilku miesiącach będzie w stanie wyruszyć razem z rodzicem na dalekie wyprawy.
* PRAKTYKA:
Polecenie: Zbliż się do Hipogryfa i pogłaszcz go.
Wykonanie: <staję w odpowiedniej odległości>
<kłaniam się utrzymując kontakt wzrokowy>
<mam dobre intencje>
Hipogryf: <odkłania się>
<wolnym krokiem zbliżam się do Hipogryfa>
<głaszczę go po dziobie>
Hipogryf
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
głowa, przednie nogi i skrzydła orła, a tułów konia
Niebezpieczeństwo
może zaatakować swoimi szponami
Pożywienie
owady, ptaki, małe ssaki (myszy, szczury)
2.6. Wygląd Bogina.
Bogin to złośliwe widmo, które potrafi przybierać każdą postać jaką w danym momencie uważa za najbardziej przerażającą dla otoczenia. Nikt nie wie jak wygląda Bogin kiedy jest sam, ale kiedy wychodzi natychmiast staje się czymś czego najbardziej się boimy. Jedynym skutecznym środkiem na pozbycie się Bogina jest go sobie wyobrazić w zabawnej sytuacji i użycie zaklęcia Riddikulus
* PRAKTYKA:
Polecenie: Pozbądź się Bogina.
Wykonanie: Bogin: <wychodzi z szafy i zamienia się w to czego najbardziej się boisz>
Bogin: <zamienia się w ogromnego węża>
<myśli jak wąż zamienia się w serpentynę>
RIDDIKULUS
Bogin: <zamienia się w serpentynę i znika>
Bogin
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
nikt nie wie jak wygląda gdy jest sam
Niebezpieczeństwo
ma różne sposoby atakowania w zależności od tego kim jest
Pożywienie
nie znane
2.7. Niuchacz
Niuchacz jest zwierzęciem brytyjskim. Te puchate, czarne, długopyskie, drążące nory stworzonka mają szczególne upodobanie do wszystkiego, co się świeci. Gobliny często wykorzystują niuchacze do poszukiwania ukrytych pod ziemią skarbów. Chociaż niuchacz jest stworzeniem łagodnym, a nawet przymilnym, nie powinno go się trzymać w domu, ponieważ może niszczyć dobytek właściciela. Niuchacze mieszkają w norach wydrążonych nawet do dwudziestu stóp pod ziemią i rodzą od sześciu do ośmiu młodych w miocie.
Niuchacz
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
puchate, czarne, długopyskie stworzonka
Niebezpieczeństwo
jest miłym stworzeniem
Pożywienie
niewielkie ssaki
2.8. Ciekawość Szpiczaków
Szpiczak występuje w północnej Europie i Ameryce. Mugole zazwyczaj mylą go z jeżem. Te dwa gatunki są praktycznie identyczne, a jedynym wyjątkiem jest ich zachowanie: jeśli jeżowi wystawi się w ogrodzie jedzenie, chętnie przyjmie poczęstunek, natomiast kiedy jedzenie wystawi się szpiczakowi, pomyśli, że właściciel domu chce go zwabić w pułapkę i wobec tego zniszczy mu rośliny lub rabaty ogrodowe. Wiele mugolskich dzieci było oskarżanych o wandalizm, podczas gdy winny był szpiczak.
Szpiczak
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
podobny do jeza
Niebezpieczeństwo
ostre kolce
Pożywienie
owady, niewielkie owoce
2.9. Tajemnice Kwintopedów
Kwintoped jest bardzo niebezpiecznym zwierzęciem mięsożernym, które wyjątkowo rozsmakowało się w ludziach. Jego nisko zawieszony tułów, podobnie jak pięć nóg, z których każda zakończona jest zdeformowaną stopą, porośnięte są grubą, czerwonobrązową sierścią. Kwintopedy występują jedynie na Wyspie Posępnej, która leży w najdalej wysuniętym na północ punkcie Szkocji. Dlatego też Posępna jest terenem nienanoszalnym.
Legenda głosi, że kiedyś Wyspę Posępną zamieszkiwały dwie rodziny czarodziejów, McClivertowie i MacBoonowie. Podobno pojedynek, jaki rozegrał się między pijanym naczelnikiem klanu McClivert, Dugaldem, i równie pijanym Kwintusem, głową klanu MacBoon, zakończył się śmiercią Dugalda. Jak głosi legenda, pewnej nocy grupa McClivertów otoczyła zabudowania MacBoonów, i pragnąc się zemścić, zamieniła ich wszystkich w potworne pięcionogie stwory. McClivertowie zbyt późno zorientowali się, że transmutowani MacBoonowie są o wiele groźniejszymi przeciwnikami (uważano, że MacBoonowie bardzo słabo posługują się magią). Co gorsza, MacBoonowie dali sobie radę z wszystkimi próbami zamienienia ich z powrotem w ludzi. Potwory wybiły McClivertów co do nogi, aż na wyspie nie pozostał ani jeden człowiek. Dopiero wtedy MacBoonowie zrozumieli, że skoro na wyspie nie pozostał nikt władający różdżką, już na zawsze pozostaną pięcionogami.
Nigdy się nie dowiemy, czy opowieść ta jest prawdziwa. Na pewno nie przeżył żaden McClivert ani MacBoon, aby opowiedzieć, co się stało z jego przodkami. Kwintopedy nie potrafią mówić. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami starał się wielokrotnie schwytać kwintopeda, aby spróbować go odtransmutować, lecz bez powodzenia. Musimy więc uznać, że rzeczywiście są, jak głosi ich przydomek, Włochatymi MacBoonami, którym przyszło dożyć swoich dni jako pięcionogie zwierzęta.
Kwintoped
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
ma 5 nóg, czerwonobrązowa sierść
Niebezpieczeństwo
ostre zęby
Pożywienie
ludzie, sarny, jelenie, dziki
3. W kręgu Magicznych Stworzeń
3.1. Magiczna Moc Jednorożców.
Jednorożce wyglądają bardzo podobnie do zwykłego mugolskiego konia bojowego, jednak na pierwszy "rzut oka" można powiedzieć, ze masz z nim do czynienia. Jednorożce (jak sama nazwa wskazuje) mają dość długi (ok. 25 cm) róg na środku głowy. Sam róg, jest "spleciony" z dwóch mocnych kości. Róg ten ma właściwości uzdrowicielskie Na karku jednorożce mają długą piekną grzywę zawsze jednakowego koloru z ogonem. Jednorożce to niezwykle stworzenia. Posiadają niezwykle magiczną moc, zauważaną również przez mugoli. Juz od wieków róg jednorożca uważany jest za najlepsze lekarstwo na wszystkie choroby (również jest odtrutką na wszystkie trucizny). Krew tego magicznego stworzenia daje życie każdemu kto już wypije, jednak osoba ta zostanie na zawsze przeklęta (ponieważ zabicie niewinnego stworzenia jest okropną zbrodnią). Czarodzieje używają rogów (do sporządzania eliksirów) i włosów z ogona (do wykonania wnętrza różdżek).
Wyobrażenia na temat wyglądu jednorożców są bardo różne: mugole w starożytności uważali, ze wyglądały jak antylopy z ogonami jak u lwa, czerwonymi głowami, niebieskimi oczami. Ciała miały białe, zaś rogi były u podstawy białe, w środku czarne , na czubku czerwone. Czarodzieje juz od dawna wmawiają mugolom, którzy zobaczyli jednorożca, ze widzieli antylopę oryks, gdyż z daleka wygląda jakby miała jeden a nie dwa długie rogi. Czarodzieje jednak wiedzą, ze jednorożce mają postać konia, srebrzystobiałą sierść (oczywiście jako dorosłe osobniki, źrebięta mają barwę złotą), a rogi są złote. Dorosłe jednorożce znoszą dotyk tylko dziewic (źrebięta znoszą również dotyk chłopców), dlatego tez łatwo jest je złapać: w miejsce gdzie pojawia się to wspaniale zwierze należy umieścić dziewice, jednorożec połozy łeb na jej kolanach i zaśnie. Wtedy łatwo można go obezwładnić. Nie można jednak zbyt łatwo go zabić ponieważ posiada olbrzymią magiczną moc.
Jednorożce występują bardzo rzadko, wiec Ministerstwo Magii naznaczyło wysoką karę na każdego, kto skrzywdzi to wyjątkowe zwierze. Jak wiecie pewnie z lekcji eliksirów, używamy tylko sproszkowanego rogu i włosów z ogona jednorożca - ponieważ poza więzieniem, za zabicie jednorożca grozi kara gorsza od śmierci.
Co najmniej raz dziennie jednorożec teleportuje się w miejsce, w którym przebywał juz kiedyś, i było mu tam dobrze. Nazywamy to autoteleportacją. Jeżeli kiedykolwiek spotkacie jednorożca, a macie nieczyste sumienie, lepiej się do niego nie zbliżajcie. Chłopcy w ogóle nie powinni zbliżać się do dorosłego jednorożca, niezależnie od czystości sumienia.
* Jeden z największych rogów tychże zwierząt znajduje się w Schonbrün'ie - królewskim pałacu w Wiedniu. Ministerstwo Magii z wielkim trudem zmusiło mugoli do uwierzenia, ze owy róg jednorożca jest rogiem narwala, wodnego ssaka. Sam róg został znaleziony przypadkiem przez nędznego chłopa o imieniu Zenit. Zażądał od cesarzowej Marii Teresy za róg bajecznych sum, a ta, mimo, ze ucierpiał na tym skarb państwa, kupiła go za około 2.000 galeonów.
Jednorożec z wyglądu bardzo przypomina Konia Fryzyjskiego. Owy koń mierzy ponad 160 cm. Jest dość masywny o wysoko osadzonej i umięśnionej szyi. Profil jego głowy zazwyczaj jest prosty, rzadko zdarzają się okazy lekko garbonose. Za największe zalety tych zwierząt uważa się dużą energie, swobodę ruchów i przepięknie falowaną grzywę. Historia o początku owej rasy nie jest znana. Istnieją przekazy, ze ojcem pierwszego rumaka był jednorożec. Mugole, o dziwo, dostrzegli tą rasę dopiero w czasach baroku. Ujeżdżano je wtedy wedle klasycznej szkoły jazdy. Hodowle tych koni znajdowały się na wybrzeżu Morza Północnego, czyli Fryzji, od której wzięły swoją nazwę. Dzisiaj mugole wykorzystują je do powożenia dzieci.
" - Harry Potterze, czy wiesz, do czego się używa krwi jednorożca?
- Nie - odpowiedział Harry, zaskoczony tym dziwnym pytaniem. - My używamy tylko rogu i włosów z ogona... No wiesz, do sporządzania eliksirów.
- To dlatego, że zabicie jednorożca jest potworą zbrodnią - rzekł Firenzo. - Zdolny jest do niej tylko ktoś, kto nie ma nic do stracenia, a wszystko do zyskania. Krew jednorożca zapewnia życie każdemu, kto ją wypije, nawet jeśli będzie o cal od śmierci, ale za straszliwą cenę. Jeśli zabije się coś niewinnego i bezbronnego, zostanie się na zawsze przeklętym i będzie wiódł nędzne życie, a właściwie pół-życie."
J. K. Rowling
- „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
Jednorożce można podzielić na dwa gatunki. Pierwszy to europejski, o którym juz była mowa, a drugi to jednorożec chiński.
"Mityczny qilin ma niewiele wspólnego z europejskim jednorożcem. Wprawdzie niektóre teksty przedstawiają go tylko z jednym rogiem, może jednak mieć ich dwa lub trzy. Qilin jest opisywany jako zwierze o ciele jelenia, a niektórzy badacze uważają, że jego wyobrażenie nawiązuje do jakiegoś gatunku jelenia. W bardziej szczegółowych opisach qilin ma ogon wolu, rybie łuski, rozszczepione palce lub po pięć palców u każdej ze stóp i porośnięty sierścią róg. Czasem jest białego koloru. Wraz ze smokiem, feniksem i żółwiem jednorożec należy do "Czterech cudownych zwierząt" . Jest tez zaliczany - jako główny przedstawiciel zwierząt owłosionych - do reprezentantów pięciu gatunków zwierząt.
Od dawien dawna jest on symbolem życzenia posiadania dzieci. Jedną z pieśni Nan ze sławnej Księgi Pieśni brzmi "Stopa qilin- qilin przynosi szlachetnych synów. Czoło qilin - szlachetną rodzinę przynosi qilin". Na popularnych odbitkach widnieje chłopiec na jednorożcu, jadący ponad chmurami i napis : Qilin przynosi synów. Chłopiec często ma lotos w dłoni. W ten sposób wyraża się życzenie , aby obdarowanemu rodzili się synowie jeden po drugim. Pewna uroczystość z okazji Nowego Roku w Chinach Środkowych, w prowincji Jiangsu, nosiła nazwę :Jednorożec przynosi dzieci". Młodzież wędrowała wówczas z wypchanym jednorożcem otoczonym latarniami. Pochód taki docierał do różnych wsi, gdzie prezentowano krótkie sztuki o klasycznych bohaterach.
Według starej baśni qilin nie deptał żadnej istoty, nawet rosnącej trawy. Być może to właśnie, a także fakt, ze jego róg pokryty jest sierścią, przyczyniło się do uznania tego zwierzęcia za symbol dobroci. Jednorożec pojawia się, gdy panuje dobry rząd lub gdy w kraju żyje święty. Jego ukazanie się może jednak , zależnie od okoliczności, oznaczać także co innego. I tak w jednej z historii w Dialogach Szkolnych Konfucjusza mistrz zalewa się łzami, kiedy ma wydać opinie o dziwnym jeleniu ze złamaną lewą przednią nogą. Zapytany o powód łez Konfucjusz odpowiada: "Jednorożce pojawiają się, gdy książę jest mądry i rozsądny. Jeśli jednak ukazują się, kiedy tak nie jest, oznaczają nieszczęście. Dlatego jestem taki zatroskany."
Ogólnie wizerunek jednorożca oznacza życzenia, by przyniósł błogosławieństwo. Na sukniach wytwornych kobiet dawniej często przedstawiano scenę, w której inne cudowne zwierzęta składają hołd qilin, uznając go za swego przywódcę. Mężczyźni jadący na jednorożcu to prawie zawsze postaci z powieści Feng shen yanyi."
Jednorożec
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
podobny do konia, ma róg na środku głowy
Niebezpieczeństwo
są przytulne
Pożywienie
trawa, zioła
3.2. Wodnik Kappa
Kappa jest japońskim demonem wodnym, który zamieszkuje płytkie stawy i rzeki. Często porównuje się ją do małpy, która zamiast futra ma rybie łuski, a na czubku głowy lejek pełen wody.
Kappa żywi się ludzką krwią, ale można ją powstrzymać przed atakiem, rzucając jej ogórek z wyrytym na nim imieniem niedoszłej ofiary. Czarodziej, który spotka kappę, musi spowodować, aby się ukłoniła, wtedy woda z lejka wyleje się, a kappa całkowicie utraci moc.
* PRAKTYKA:
Polecenie: Pokonaj Wodnika Kappę
I SPOSÓB:
Wykonanie: Kappa: <zbliża się>
Kappa: <chce ugryźć w nogę>
<rzuca w stronę Kappy ogórek z wyrytym swoim imieniem>
Kappa: <je ogórka i nie może nic zrobić niedoszłej ofiarze>
II SPOSÓB:
Wykonanie: Kappa: <zbliża się>
Kappa: <chce ugryźć w nogę>
<kłania się nisko>
Kappa: <odkłania się i z lejka wylewa się jego zawartość... ucieka do wody>
Wodnik Kappa
Systematyka
Istota Eteryczna
Wygląd
podobny do małpy, na całym ciele ma łuski, na czubku lejek z wodą
Niebezpieczeństwo
ostre zęby
Pożywienie
krwią ludzką
3.3. Czerwony Kapturek
Te karłowate stworzenia żyją w jamach na dawnych polach bitewnych i we wszystkich innych miejscach, gdzie została rozlana ludzka krew. Chociaż łatwo je odpędzić prostymi zaklęciami i urokami, są bardzo niebezpieczne dla samotnych mugoli, których w ciemne noce próbują zatłuc pałkami na śmierć. Czerwone kapturki spotyka się najczęściej w północnej Europie.
Czerwony Kapturek
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
podobny do karła
Niebezpieczeństwo
potrafią zatłuc człowieka na śmierć
Pożywienie
ludzką lub zwierzęcą krwią
3.4. Wilkołaki
Wilkolak występuje na całym świecie, chociaż podejrzewa się, że pochodzi z północnej Europy. W wilkołaka można się zamienić wyłącznie na skutek ugryzienia przez jednego z nich. Nie znaleziono jeszcze na to lekarstwa, ale ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły wydatnie najgorsze symptomy przemiany. Niedawno wynaleziono wyjątkowo złożony wywar tojadowy (jest bardzo gorzki, ale cukier niszczy jego moc), który wilkołak musi zażyć tydzień przed pełnią księżyca. Dzięki niemu wilkołak może zaszyć się w jakimś pokoju i nie stwarzając dla nikogo zagrożenia przeczekać metamorfozę. Niewielu czarodziejów potrafi ten eliksir uwarzyć. Wilkołak różni się od wilka kilkoma drobnymi cechami np. pyskiem. Raz w miesiącu, przy pełni księżyca, zazwyczaj normalny, o zdrowych zmysłach czarodziej lub mugol zamienia się w krwiożerczą bestię. Jako jedne z nielicznych fantastycznych zwierząt, Wilkołaki specjalnie poszukują ludzi, ponieważ jest to ich ulubiona zdobycz.
Wilkołak
Systematyka
Zezwierzęcenie
Wygląd
przy zamianie przypomina wilka
Niebezpieczeństwo
ostre zęby, pazury,
Pożywienie
ludzie, a w ostateczności większa zwierzyna
3.5. Rodzina Akromantul
Akromantula jest gigantycznym ośmiookim pająkiem, który może się posługiwać ludzką mową.
Pochodzi z Borneo, gdzie zamieszkuje gęstą dżunglę. Cechami szczególnymi akromantuli są grube czarne włosy pokrywające cale
ciało, rozstaw nóg, który może osiągać nawet piętnaście stóp, szczypce, które wydają charakterystyczny klekot, kiedy akromantula jest podekscytowana lub zła, i trująca wydzielina. Akromantula jest mięsożerna i woli duże ofiary.
Tka na ziemi kopulaste pajęczyny. Samica jest większa od samca, za jednym razem może złożyć do stu jaj. Jaja są miękkie i białe, wielkości piłki plażowej. Młode wykluwają się po sześciu, ośmiu tygodniach. Jaja akromantuli zostały zaliczone przez Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami do towarów niewymienialnych klasy A, co oznacza bardzo wysokie kary za ich import albo sprzedaż.
Przypuszcza się, ze zwierzę to zostało wyhodowane przez czarodziejów; możliwe, że pierwotnie miało być przeznaczone do pilnowania domostw albo skarbów, jak zwykle bywa w przypadku potworów stworzonych za pomocą magii.
Mimo inteligencji zbliżonej do ludzkiej, akromantuli nie da się jednak tresować. Jest bardzo niebezpieczna zarówno dla czarodziejów, jak i dla mugoli.
Plotki na temat tego, że akromantule założyły w Szkocji kolonię, nie zostały potwierdzone.
Akromantula
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
ośmiooki pająk, rozstaw nóg osiąga nawet 15 stóp
Niebezpieczeństwo
trująca wydzielina, pajęczyna, ostre kły
Pożywienie
sarny, jelenie, większe ofiary
3.6. Pochodzenie i znaczenie Żądlibąka
Żądlibąk jest australijskim owadem. Ma około pół cala długości i jest intensywnie szafirowy.
Lata z tak dużą prędkością, że mugole rzadko go zauważają, a nawet czarodziejom spostrzeżenie go sprawia pewne trudności, dopóki nie zostaną użądleni. Żądlibąk ma skrzydła na czubku głowy. Macha nimi tak szybko, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi. U dołu ciała znajduje się długie i cienkie żądło. Użądlenie wywołuje najpierw zawroty głowy, a następnie lewitację. Pokolenia młodych australijskich czarownic i czarodziejów starały się łapać żądlibąki i zmuszać je do żądlenia, aby móc cieszyć się tymi efektami ubocznymi, aczkolwiek zbyt duża ilość użądleń może sprawić, że ofiara będzie się unosić nad ziemią przez kilka dni, a w przypadku silnej reakcji alergicznej może dojść do stałej lewitacji. Suszone żądła żądlibąka są składnikiem kilku eliksirów, podobno są też używane do produkcji tak lubianych przez młodych czarodziejów cukierków, musów-świstusów.
Żądlibąk
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
0,5 cala długości, szafirowy, ma skrzydła na czubku głowy
Niebezpieczeństwo
ostre żądło
Pożywienie
inne mniejsze owady, odpadki
3.7. Śmierciotula
Śmierciotula jest na szczęście rzadko spotykanym stworzeniem, występującym jedynie w tropikalnym klimacie. Przypomina czarną pelerynę grubości około pół cala (jest grubsza, jeśli ostatnio zabiła i spożyła ofiarę), która w nocy sunie po ziemi.
Pierwsza wzmianka o śmierciotuli została zapisana przez czarodzieja Flaviusa Belby, który miał szczęście przeżyć atak tego złowrogiego stworzenia w 1782 roku, kiedy spędzał wakacje w Papui-Nowej Gwinei.
Około pierwszej nad ranem, kiedy zaczął mnie mo-
rzyć sen, usłyszałem gdzieś w pobliżu cichy szelest.
Mniemając, że to tylko odgłos liści na drzewie przed
domem, przewróciłem się na drugi bok, plecami do
okna, i zobaczyłem bezkształtny czarny cień przesu-
wający się pod drzwiami mojej sypialni. Leżałem bez
ruchu, zastanawiając się, co może rzucać taki cień
w pokoju oświetlonym jedynie blaskiem księżyca. Mój
bezruch musiał utwierdzić śmierciotulę w mniema-
niu, że jej niedoszła ofiara pogrążona jest we śnie.
Ku memu przerażeniu cień zaczął wpełzać na łóż-
ko i poczułem na sobie lekki ciężar. Stwór był bardzo
podobny do pomarszczonej czarnej peleryny, której
brzegi falowały lekko, gdy wczołgiwał się na łóżko.
Sparaliżowany ze strachu, poczułem na podbródku
jego obrzydliwy dotyk. Usiadłem.
To coś zaczęło mnie dusić, powoli pokrywając
moją twarz, osnuwając się wokół ust i nosa. Opie-
rałem się, czując, jak otacza mnie jego zimno. Nie
mogąc zawołać o pomoc, złapałem różdżkę. Dosta-
łem zawrotów głowy, ponieważ cień oblepił mi całą
twarz i nie mogłem nabrać powietrza, ale skupiłem
się ze wszystkich sił na rzuceniu zaklęcia oszała-
miającego, a potem — ponieważ zaklęcie nie po-
działało na potwora, mimo że wywaliło dziurę
w drzwiach — zaklęcia impedimento, które rów-
nież nic nie dało. Walcząc dalej zajadle, przetur-
lałem się na bok i spadłem na podłogę, całkowicie
już spowity śmierciotulą.
Wiedziałem, że zaraz stracę przytomność. Zde-
sperowany, zebrałem resztki energii. Skierowałem
różdżkę w stronę zabójczych fałdów tego stworzenia,
przywołałem wspomnienie dnia, w którym zostałem
wybrany na prezesa Klubu Gargułkowego i wezwa-
łem patronusa.
Prawie natychmiast poczułem na twarzy świeży
powiew. Podniosłem wzrok i zobaczyłem, jak mój pa-
tronus rogami wyrzuca w powietrze morderczy cień,
który przeleciał przez pokój, po czym odpełzł szybko
w dal.
Jak widać z dramatycznej relacji Belby'ego, patronus jest jedynym znanym czarem, który może powstrzymać śmierciotulę. Ponieważ jednak śmierciotula zazwyczaj atakuje śpiących, jej ofiary rzadko mają możliwość użyć skutecznego zaklęcia. Kiedy ofiara zostanie uduszona, śmierciotula spożywa ją na miejscu, w jej własnym łóżku. Później opuszcza dom trochę grubsza niż przed posiłkiem, nie pozostawiając po sobie ani po ofierze żadnego śladu
Śmierciotula
Systematyka
Istota Eteryczna
Wygląd
przypomina czarną pelerynę, 0,5 cala grubości
Niebezpieczeństwo
dusi swoją ofiarę
Pożywienie
ludzie,
3.8. Tryton
Trytony występują na całym świecie, a ich wygląd jest równie zróżnicowany jak w przypadku ludzi. Ich zwyczaje są równie tajemnicze jak centaurów. Jednak ci czarodzieje, którzy opanowali język trytoński, opowiadają o dobrze zorganizowanych społecznościach, różniących się między sobą wielkością w zależności od środowiska, w którym żyją, a także o złożonych konstrukcjach mieszkalnych, które budują. Podobnie jak centaury, trytony odmówiły statusu “istot", woląc pozostać “zwierzętami".
Najstarsze dane mówią o trytonach zwanych syrenami (Grecja) i właśnie w ciepłych wodach Morza Śródziemnego można spotkać piękne syreny, tak często pojawiające się w literaturze i malarstwie mugoli. Wodniki ze Szkocji i merkuny z Irlandii są mniej urodziwe, ale podzielają umiłowanie muzyki, wspólne dla wszystkich trytonów.
Tryton
Systematyka
Stworzenie Magiczne
Wygląd
bardzo zróżnicowany, są przystosowane do życia w wodzie
Niebezpieczeństwo
nie mają dużego kontaktu z ludźmi
Pożywienie
nie zbadane, ale z pewnością rośliny morski
|